Terwijl ik aan het afwassen ben kijk ik met een schuin oog naar de Tijn2012 die vastgebikt zit aan zijn beeldscherm. Ik vind het verrassend dat hij nog niet moet poepen, omdat hij dat spontaan nét altijd moet op het moment dat ik hulp in huis kan gebruiken.
Aap, vergeet je de training niet?
”Ehh.. nee..”
Je moet straks weg he?
”Ja-aaaa..”
Terwijl ik onderuitgezakt op de bank lig met mijn telefoon in mijn hand, zie ik een mailtje binnenkomen.
”Incasso jaarlijkse verlengingskosten van uw inschrijving in de regio Eemvallei.”
Ik schiet gelijk in opperste staat van alertheid. Een mailtje dat zowel opluchting als stress veroorzaakt. Ik ga direct naar de website, log in en zoek de juiste pagina. Opgelucht haal ik adem.
Ik hoor je denken: Fiek, vanwaar de stress?
Lees verderVoor mijn lieve collega’s zonder Instagram/Twitter. Dankjulliewel voor het lachen en de leuke cadeaus! Xxx
”IEHW, MAM DE POEZEN HEBBEN WEER GEKOTST.”
Zijn nou niet bepaald de woorden die ik wil horen op het moment dat ik nog in slaaptoestand verkeer.
Langzaam draai ik me om en zie de tijd. 06:35 uur. In het weekend.
Ik kom het zo opruimen, kun je even een bak koffie komen brengen? Vraag ik krakerig aan de Tijn2012.
Vanuit de slaapkamer hoor ik een hoop gerommel en gepraat in de keuken. Er donderen wat borden om. ”Niks aan de hand hoor! Alles is nog heel.” En ik kruip zuchtend nog wat dieper onder mijn dekbed.
Ik krijg een kop koffie aangereikt en een verslag van het zojuist gespeelde online spelletje.
”Oh ja, ik moet zo voetballen he?” Ik kreun.
”Mam, weet je wat ook leuk zou zijn?” Mijmert de Tijn2012 terwijl we samen naar het water turen van ons favoriete meertje.
”Nou?” Vraag ik ietwat ongeïnteresseerd.
”Een rubberboot! Dan kunnen we die hier heen nemen en lekker varen.” Roept hij enthousiast. Zijn enthousiasme is aanstekelijk.
”Ja, dat zou zeker leuk zijn. Maar die hebben we niet en Opa en Oma ook niet volgens mij.” Zeg ik bedenkelijk.
” Dan moet ik er voor sparen.” Wordt er bedrukt gezegd.
”Ik dacht dat je aan het sparen was voor een playstation 4 zodat je met Pappa kon gamen?” Vraag ik verbaasd.
” Ja, dat is ook zo. Maar dat is zo duur. En een rubberboot hebben we deze zomer wat aan.” Zegt hij nog bedrukter.
”Tsjah kind, keuzes. Tegen de tijd dat je 24 bent heb je die playstation wel bij elkaar. Denk ik.” Gniffel ik.
”Echt?” Zijn ogen worden zo groot als schoteltjes en ik schiet in de lach.
” Nou ja, als je je geld aan andere dingen uitgeeft en niet spaart, dan schiet het niet echt op.”
De Tijn2012 laat alles even bezinken en kletst vrolijk verder over zijn wilde plannen met de rubberboot.
Hoewel ik best wel gewend ben aan ons hernieuwde co-ouderschap, kan ik toch vaak ook niet wachten tot de week weer om is en mijn kind weer thuis komt. Die weken zijn precies goed. Genoeg om bij te tanken maar ook genoeg de Tijn2012 niet te veel te missen.
Ik kom aan bij het schoolplein en voeg
me bij een aantal schoolplein vaders. De koetjes, kalfjes en ”poeh
poeh nou nou bijna vakantie.” Dan gaan de schooldeuren open en
begint het feest. Als een havik speur ik naar de deur en zie een
blond kopje rond kijken. Onze ogen treffen elkaar en hij zet het op
een lopen. Mijn moederhart maakt een sprongetje, ik spreid mijn armen
en hij vliegt erin. Ik knuffel hem even heel hard.
”Zo, eindelijk
weer naar Kriebel!” Schreeuwt hij het uit. Mijn schoolplein gevolg
proest het uit. Beteuterd vliegt mijn wenkbrauw omhoog. ”Ook hallo,
Mamma.” Mopper ik.
Ze geeft haar nog even een aai over haar bol en trekt de nieuwe jurk met bloemetjes nog even recht. ” Goed je best doen, lieverd!” Spreekt ze haar dochter liefdevol toe. Vrolijk huppelt ze het schoolplein op. Klaar voor een nieuwe dag en ijverig begint ze aan haar schoolwerk.
Tijdens het speelkwartier op het schoolplein, nestelt ze zich in een hoekje tegen een muurtje. Het krioelt van de spelende kinderen en ze observeert alles wat om haar heen gebeurt. Ze is een beetje dromerig en denkt graag na. Hardhandig wordt ze uit haar dagdroom geholpen. Een keiharde ruk aan haar mooie lange haren. ” Wat heb jíj een lelijke jurk zeg!” Wordt er op venijnige toon tegen haar gezegd. De mooiste meisjes van de klas beginnen allemaal hard te lachen. De tranen prikken achter haar ogen, haar nieuwe jurk. Ze was er juist zo blij mee. Ze zal hem maar niet meer aantrekken. Stilletjes drukt ze zich wat verder tegen het muurtje, terwijl de meisjes hard lachend wegrennen.
Lees verder
Met een zucht plof ik op de bank. Hetgeen wat ik al een dikke week uitstel moet er nu echt van komen. Ik open mijn mail en begin nog harder te zuchten. Instructies voor het thuisonderwijs. Even waan ik me in het gevoel van vroeger, dat ik de voorbereidingen voor vergaderingen zo lang mogelijk uit stelde om mezelf vervolgens op mijn kop te geven met: ” Fiek, waarom begin je hier nou niet eerder aan.”
Lees verderBuikspierkwartier
” Kom op! Nog 10… 9….8….Kom op!” Hoor ik mijn trainer in mijn oor tetteren.
” Ik weet niet hoor, trainen kan je wel maar ik denk dat je toch even terug naar school moet. Jouw tellen vind ik een discutabel puntje. Ik heb nog nooit iemand zo traag van 10 naar 0 horen aftellen.” Pers ik mopperend uit mijn mond terwijl er zweet druppels op de rode mat vallen. Ik lig met mijn billen in de lucht in plank houding terwijl ik met mijn armen om de beurt, op een kussen ram. Als we eindelijk bij nul zijn stort ik door mijn hoeven en slaak ik een diepe zucht. Languit op mijn buik hijg ik als een bezetene en hunker naar een zak verse zuurstof.
” Kom op Fiek, nog even een stukje fietsen.” Zegt hij met een zelfingenomen lachje. Gekscherend noem ik hem vaak een sadist. Ondanks dat het de beste ’therapeut’ is die ik in tijden heb gehad.
Ik rol met mijn ogen bij het idee. Mijn minst favoriete buikspieroefening. Ik voel me altijd een aangestrande spartelende walrus met eczeem onder de vinnen . Echter, mijn eigenwijsheid en doorzettingsvermogen nekt me dus ik spartel zwetend verder en doe wat me is opgelegd. Hoewel ik nog wel eens zucht, puf, steun en theatraal mopper, merk ik na een aantal maanden wel degelijk héél veel verschil.
” Ja maar Fiek, hoe gaat dat dan? Zit je dan in een kamer met allemaal mensen en een doos tissues in het midden?”
Ik denk even na terwijl ik met vrienden praat over mijn groepstherapie. Het moge duidelijk zijn dat er een hele hoop vooroordelen aan de geestelijke gezondheidszorg zitten. Een taboe durf ik het soms ook wel te noemen.
Ik grinnik. Dát beeld klopt wel. Ik antwoord mijn vriendin:
Ja, dat klopt. Soms krijgt de doos met tissues een liefdevolle schop naar degene die op dat moment de tranen laat lopen en door het snot en de tranen het bos niet meer ziet. En we praten. Praten héél veel.
” En, zitten jullie daar dan alleen maar te huilen en te praten over hoe zwaar het leven is? Of zo?”
De vertwijfeling in haar stem of het een domme vraag is maakt het voor mij alleen maar leuker en de behoefte een beetje te provoceren en er een schepje extra dramatiek over heen te gieten. Ik gniffel in mijn knuistje en brand los. Lees verder