Voor mijn lieve collega’s zonder Instagram/Twitter. Dankjulliewel voor het lachen en de leuke cadeaus! Xxx

”Mam, weet je wat ook leuk zou zijn?” Mijmert de Tijn2012 terwijl we samen naar het water turen van ons favoriete meertje.
”Nou?” Vraag ik ietwat ongeïnteresseerd.
”Een rubberboot! Dan kunnen we die hier heen nemen en lekker varen.” Roept hij enthousiast. Zijn enthousiasme is aanstekelijk.
”Ja, dat zou zeker leuk zijn. Maar die hebben we niet en Opa en Oma ook niet volgens mij.” Zeg ik bedenkelijk.
” Dan moet ik er voor sparen.” Wordt er bedrukt gezegd.
”Ik dacht dat je aan het sparen was voor een playstation 4 zodat je met Pappa kon gamen?” Vraag ik verbaasd.
” Ja, dat is ook zo. Maar dat is zo duur. En een rubberboot hebben we deze zomer wat aan.” Zegt hij nog bedrukter.
”Tsjah kind, keuzes. Tegen de tijd dat je 24 bent heb je die playstation wel bij elkaar. Denk ik.” Gniffel ik.
”Echt?” Zijn ogen worden zo groot als schoteltjes en ik schiet in de lach.
” Nou ja, als je je geld aan andere dingen uitgeeft en niet spaart, dan schiet het niet echt op.”
De Tijn2012 laat alles even bezinken en kletst vrolijk verder over zijn wilde plannen met de rubberboot.

Hoewel ik best wel gewend ben aan ons hernieuwde co-ouderschap, kan ik toch vaak ook niet wachten tot de week weer om is en mijn kind weer thuis komt. Die weken zijn precies goed. Genoeg om bij te tanken maar ook genoeg de Tijn2012 niet te veel te missen.

Ik kom aan bij het schoolplein en voeg me bij een aantal schoolplein vaders. De koetjes, kalfjes en ”poeh poeh nou nou bijna vakantie.” Dan gaan de schooldeuren open en begint het feest. Als een havik speur ik naar de deur en zie een blond kopje rond kijken. Onze ogen treffen elkaar en hij zet het op een lopen. Mijn moederhart maakt een sprongetje, ik spreid mijn armen en hij vliegt erin. Ik knuffel hem even heel hard.
”Zo, eindelijk weer naar Kriebel!” Schreeuwt hij het uit. Mijn schoolplein gevolg proest het uit. Beteuterd vliegt mijn wenkbrauw omhoog. ”Ook hallo, Mamma.” Mopper ik.

Ze geeft haar nog even een aai over haar bol en trekt de nieuwe jurk met bloemetjes nog even recht. ” Goed je best doen, lieverd!” Spreekt ze haar dochter liefdevol toe. Vrolijk huppelt ze het schoolplein op. Klaar voor een nieuwe dag en ijverig begint ze aan haar schoolwerk.

Tijdens het speelkwartier op het schoolplein, nestelt ze zich in een hoekje tegen een muurtje. Het krioelt van de spelende kinderen en ze observeert alles wat om haar heen gebeurt. Ze is een beetje dromerig en denkt graag na. Hardhandig wordt ze uit haar dagdroom geholpen. Een keiharde ruk aan haar mooie lange haren. ” Wat heb jíj een lelijke jurk zeg!” Wordt er op venijnige toon tegen haar gezegd. De mooiste meisjes van de klas beginnen allemaal hard te lachen. De tranen prikken achter haar ogen, haar nieuwe jurk. Ze was er juist zo blij mee. Ze zal hem maar niet meer aantrekken. Stilletjes drukt ze zich wat verder tegen het muurtje, terwijl de meisjes hard lachend wegrennen.

” Ja maar Fiek, hoe gaat dat dan? Zit je dan in een kamer met allemaal mensen en een doos tissues in het midden?”
Ik denk even na terwijl ik met vrienden praat over mijn groepstherapie. Het moge duidelijk zijn dat er een hele hoop vooroordelen aan de geestelijke gezondheidszorg zitten. Een taboe durf ik het soms ook wel te noemen.
Ik grinnik. Dát beeld klopt wel. Ik antwoord mijn vriendin:
Ja, dat klopt. Soms krijgt de doos met tissues een liefdevolle schop naar degene die op dat moment de tranen laat lopen en door het snot en de tranen het bos niet meer ziet. En we praten. Praten héél veel.
” En, zitten jullie daar dan alleen maar te huilen en te praten over hoe zwaar het leven is? Of zo?”

De vertwijfeling in haar stem of het een domme vraag is maakt het voor mij alleen maar leuker en de behoefte een beetje te provoceren en er een schepje extra dramatiek over heen te gieten. Ik gniffel in mijn knuistje en brand los. Lees verder →

Met het stukje wat ik laatst voor HOUTGREEP schreef begon het bij mij en anderen (super leuk die schrijf verzoeken!) toch weer een beetje te kriebelen. Gezien mijn ziek zijn maak ik bar weinig mee. Daarnaast kreeg ik van alle mannen in witte jassen de opdracht dingen te doen die ik leuk vind. De zin in en de zin van het leven. Of zo. Na wat diep graven in de krochten van de gigantische kermis in mijn kop kan ik maar tot één conclusie komen. Schrijven en koken. Door een heel scala aan medicijnen waar je gigantisch honger van krijgt én de weersverandering ( Hallooooo stamppot, soep en stoofpot!) staat hier dagelijks van alles op het gas te pruttelen. Lees verder →

Altijd heb ik geroepen dat ik drie kinderen wilde. Van een ander of zelf eruit geknald, dat maakt me niet uit. Alhoewel ik nu wel heel erg blij ben dat ik er drie in mijn leven mag hebben zonder dat ik drie keer van ‘formaat normaal’ naar ‘formaat-meloen-ingeslikt-en-zie-die-er-maar-eens-op-een -fatsoenlijke-manier-uit-te-persen’ hoef. Nee, ik heb het slim bekeken. De Tijn2012 die ik zelf af en toe wat bij moet brengen maar de twee andere bijna kant en klaar afgeleverd en nog super fijn en humoristisch ook. Lees verder →