Hoewel ik best wel gewend ben aan ons hernieuwde co-ouderschap, kan ik toch vaak ook niet wachten tot de week weer om is en mijn kind weer thuis komt. Die weken zijn precies goed. Genoeg om bij te tanken maar ook genoeg de Tijn2012 niet te veel te missen.

Ik kom aan bij het schoolplein en voeg me bij een aantal schoolplein vaders. De koetjes, kalfjes en ”poeh poeh nou nou bijna vakantie.” Dan gaan de schooldeuren open en begint het feest. Als een havik speur ik naar de deur en zie een blond kopje rond kijken. Onze ogen treffen elkaar en hij zet het op een lopen. Mijn moederhart maakt een sprongetje, ik spreid mijn armen en hij vliegt erin. Ik knuffel hem even heel hard.
”Zo, eindelijk weer naar Kriebel!” Schreeuwt hij het uit. Mijn schoolplein gevolg proest het uit. Beteuterd vliegt mijn wenkbrauw omhoog. ”Ook hallo, Mamma.” Mopper ik.

Ze geeft haar nog even een aai over haar bol en trekt de nieuwe jurk met bloemetjes nog even recht. ” Goed je best doen, lieverd!” Spreekt ze haar dochter liefdevol toe. Vrolijk huppelt ze het schoolplein op. Klaar voor een nieuwe dag en ijverig begint ze aan haar schoolwerk.

Tijdens het speelkwartier op het schoolplein, nestelt ze zich in een hoekje tegen een muurtje. Het krioelt van de spelende kinderen en ze observeert alles wat om haar heen gebeurt. Ze is een beetje dromerig en denkt graag na. Hardhandig wordt ze uit haar dagdroom geholpen. Een keiharde ruk aan haar mooie lange haren. ” Wat heb jíj een lelijke jurk zeg!” Wordt er op venijnige toon tegen haar gezegd. De mooiste meisjes van de klas beginnen allemaal hard te lachen. De tranen prikken achter haar ogen, haar nieuwe jurk. Ze was er juist zo blij mee. Ze zal hem maar niet meer aantrekken. Stilletjes drukt ze zich wat verder tegen het muurtje, terwijl de meisjes hard lachend wegrennen.

”PAS OP! SORRY” hoort ze roepen terwijl een bal hard in haar buik schiet. Ze pakt de bal en gooit hem terug. Met haar handjes wrijft ze over haar pijnlijke buik.
” Die was UIT!” wordt er geschreeuwd. ” Niet waar, die was nog in!” Gaat de discussie verder. De gemoederen lopen in een vlot tempo op en er worden rode kaarten uitgedeeld. ”Tussen Ajax en Feyenoord zou dit nooit gebeuren!” Wordt er geschreeuwd. Er worden duwen uitgedeeld, er wordt gescholden en gevloekt. Tot het echt uit de hand loopt. Een joelende menigte vormt zich op het veld. De meester moet er bij komen en allemaal krijgen ze een voetbalveld verbod. ”Doe je werk gewoon zoals je hoort te doen!” Wordt de meester bekritiseerd door een bijdehante bovenbouwer. Boos en opgefokt verlaten ze het veld.

De voetballers worden door ‘de grote stoere jongens’ uitgenodigd voor een kleef spel. Gezamenlijk zoveel mogelijk aanhang krijgen terwijl de handen worden vast gehouden. Ze slingeren gevaarlijk rennend over het schoolplein.
De drie grote jongens nemen de leiding. ” We gaan nu rechts! Daar pakken we de meesten!” Hij trekt hard aan de handen. ”Niet waar, als we links gaan pakken we de meesten.” Ze schreeuwen steeds harder. De derde probeert het te sussen. ” Jongens, als we nou gewoon rechtdoor gaan moeten we er vast komen.
De groep volgers begint zich er nu ook mee te bemoeien, maar een uiteindelijk compromis komt er niet. Sterker nog, het gaat van kwaad tot erger. De rest van de groep lijkt het nu ook het beste te weten.
”Als je nu niet naar rechts gaat, kom ik je vanavond thuis opzoeken!” Wordt er venijnig gesist.
”Kan me niet schelen! Ik haal mijn grote broer erbij en die slaat je helemaal verrot! Ik weet waar je woont!” schreeuwt een ander. ”Jongens, kom op nou, het is maar een spelletje.” Probeert een derde te sussen. Het is tevergeefs. Hij besluit te stoppen en zich te distantiëren van de hele groep.

Haar oog valt op een jongen. Hij probeert een oplossing van een moeilijke puzzel te vinden binnen een groepje kinderen. Een warm gevoel van vlinders raast door haar kleine lichaampje. Verlegen slaat ze haar ogen neer. Hij valt haar op en geeft haar een knipoog zodra hun ogen elkaar bereikt hebben. Blozend kijkt ze hem na. Hij slaat zijn armen om een ander meisje en steekt zijn tong uit, terwijl hij haar aan blijft kijken. Jaloezie en gêne giert door haar heen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Dit doet hij immers steeds. Aantrekken en afstoten. Gauw kijkt ze weg. Stommerd, weer zo’n gemene! De vorige keer werd ze al hard weg geduwd. Huilend lag ze bij haar moeder in haar armen. Het steekt nog steeds als ze er aan terug denkt.

Zachtjes voelt ze een hand op haar schouder. Verschrikt kijkt ze om. ” Zullen we samen een spelletje doen?” vraagt een meisje met kort bruin haar. Een glimlach verschijnt rond beider mondhoeken en hand in hand huppelen ze het schoolgebouw weer in, waar de bel voor het einde van het speelkwartier zojuist heeft geluid.

Als ze aan het einde van de dag de schooldeuren door loopt, zoeken haar mooie blauwe ogen haar moeder. Zodra ze haar heeft gevonden rent ze er op af. Ze straalt. Ze is gegroeid door een compliment van de meester en heeft veel grapjes gemaakt met haar nieuwe vriendin. Vrolijk lopen moeder en dochter naar huis.

”Moeder, de meester vertelde dat vroeger alles beter was, klopt dat?”

” Ja maar Fiek, hoe gaat dat dan? Zit je dan in een kamer met allemaal mensen en een doos tissues in het midden?”
Ik denk even na terwijl ik met vrienden praat over mijn groepstherapie. Het moge duidelijk zijn dat er een hele hoop vooroordelen aan de geestelijke gezondheidszorg zitten. Een taboe durf ik het soms ook wel te noemen.
Ik grinnik. Dát beeld klopt wel. Ik antwoord mijn vriendin:
” Ja, dat klopt. Soms krijgt de doos met tissues een liefdevolle schop naar degene die op dat moment de tranen laat lopen en door het snot en de tranen het bos niet meer ziet. En we praten. Praten héél veel.”
” En, zitten jullie daar dan alleen maar te huilen en te praten over hoe zwaar het leven is? Of zo?”

De vertwijfeling in haar stem of het een domme vraag is maakt het voor mij alleen maar leuker en de behoefte een beetje te provoceren en er een schepje extra dramatiek over heen te gieten. Ik gniffel in mijn knuistje en brand los. Lees verder →

Met het stukje wat ik laatst voor HOUTGREEP schreef begon het bij mij en anderen (super leuk die schrijf verzoeken!) toch weer een beetje te kriebelen. Gezien mijn ziek zijn maak ik bar weinig mee. Daarnaast kreeg ik van alle mannen in witte jassen de opdracht dingen te doen die ik leuk vind. De zin in en de zin van het leven. Of zo. Na wat diep graven in de krochten van de gigantische kermis in mijn kop kan ik maar tot één conclusie komen. Schrijven en koken. Door een heel scala aan medicijnen waar je gigantisch honger van krijgt én de weersverandering ( Hallooooo stamppot, soep en stoofpot!) staat hier dagelijks van alles op het gas te pruttelen. Lees verder →

Altijd heb ik geroepen dat ik drie kinderen wilde. Van een ander of zelf eruit geknald, dat maakt me niet uit. Alhoewel ik nu wel heel erg blij ben dat ik er drie in mijn leven mag hebben zonder dat ik drie keer van ‘formaat normaal’ naar ‘formaat-meloen-ingeslikt-en-zie-die-er-maar-eens-op-een -fatsoenlijke-manier-uit-te-persen’ hoef. Nee, ik heb het slim bekeken. De Tijn2012 die ik zelf af en toe wat bij moet brengen maar de twee andere bijna kant en klaar afgeleverd en nog super fijn en humoristisch ook. Lees verder →

” Fiek, gaat het wel?” wordt er met twee grote bezorgde ogen gevraagd.
Ik ben zojuist de tuin in gestrompeld en wankel op mijn benen terwijl ik naar De Man loop.
Puber12 rent naar binnen om een tuinkussen voor me te pakken. ” Zit!” Zegt ze streng.
” Gaat het wel?” Fluistert mijn Lief terwijl hij me ondersteunt om me in de stoel te hijsen. Lees verder →