” Fiek, wacht nou eerst alles even af. Stapje voor stapje. Er is nog niks gedaan of duidelijk. Bovendien is hij voornemens jullie mee te ‘verkopen’. Ik snap wel dat het een reden voor zorgen is, maar je hebt er nu niets aan.” Zegt de Man terwijl hij met zijn hand over mijn arm aait en mij gerust probeert te stellen.
Met opgetrokken knieën en in poezen pyjama zit ik op de bank. Ik kijk hem aan.
” Je hebt ook gelijk, ik doe mijn best. Maar weetje, ik heb er serieus een slecht onderbuik gevoel over. Dit krijgt nog een staartje.” Zeg ik bedenkelijk terwijl ik in mijn kop thee staar. Ik kap het onderwerp af maar het suddert door in mijn hoofd en mijn onderbuik schreeuwt aan alle kanten.

Lees verder →

Terwijl ik de Tijn2012 uit Takkie vis, kijk ik schichtig om me heen.
” Mammaaaaa, wat gaan we doen hier?” Roept de kleuter hard zodat iedereen die in een straal van 30 meter rond loopt ons kan horen.
”Dat hoor je later wel, aap, nu ff zachtjes.” Fluister ik.
We lopen naar het grote gebouw en ik zie een speeltuintje.
”Ga maar even spelen!” Zeg ik terwijl ik in gedachten verzonken om me heen kijk.
Vanaf een afstand zie ik een man ons nauwlettend volgen. Ik probeer een paar keer stiekem te kijken maar hij volgt me op de voet. Ik voel me ongemakkelijk.
Ik neem de omgeving in me op en zet alle voor en nadelen op een rijtje. Als ik voel dat we door nog meer mensen worden bekeken rennen we vlug weer terug naar Takkie.

Lees verder →

Na een wilde stapnacht rijd ik door Amersfoort op de fiets van mijn moeder. Ik mocht haar fiets lenen omdat de band van mijn eigen moederfiets lek is. Terwijl ik door de binnen stad fiets, rinkelt mijn telefoon constant. Vanuit mijn zak hoor ik de push berichten die binnen blijven komen. Stuk voor stuk fijne moeder dag wensen van de liefste mannen van Twitter.

Lees verder →

‘’ Fiek, dat ene huis he, dat staat echt al langer dan een half jaar leeg. ‘’ Zegt mam tegen me terwijl ze net terug komt van boodschappen doen.
‘’ Volgens mij staan er daar wel meer leeg. ‘’ Zegt pap die zich in het gesprek mengt.
‘’ Toch gek dat ze zo lang leeg staan aangezien de woningnood in Amersfoort zo hoog is. ‘’ Gaat hij verder.
‘’ Zou je daar toch niet wat mee kunnen?’’ Vraagt mam.
‘’ Ja, maar HOE dan?’’ Roep ik.

‘’ Ik ga toch eens rondfietsen daar.’’ Zegt pap de volgende ochtend. Ik maak me klaar voor een drukke dag en even maakt mijn buik een sprongetje na dat hij zijn woorden heeft uitgesproken. Een onderbuik gevoel. In alle drukte probeer ik de Tijn2012 aan te kleden en op tijd op mijn werk te zijn.

Pap stapt op de fiets en ik probeer in alle haast een boterham bij de Tijn2012 naar binnen te proppen. Vlak voordat ik weg wil gaan belt pap me.
‘’ Fiek, er staan er van wat ik zo kon zien wel 6 leeg. Ik heb de adressen genoteerd. Ik heb met wat bewoners gesproken en ik heb begrepen dat het van de Alliantie is. Maar ook dat het onduidelijk is waarom ze zo lang leeg staan. Van wat ik begreep is dat er een aantal zijn die al veel langer leeg staan. Wellicht toch het proberen waard hoor.’’ Vertelt hij me aan de telefoon. Ik wacht even.
‘’ Die woningbouw bellen? Bedoel je dat?’’ Vraag ik terwijl de Tijn2012 aan mijn arm sjort dat we moeten vertrekken.
Mam roept tussendoor dat we langs moeten gaan bij het bezoekadres.
‘’ Ja misschien wel. Baat het niet dan schaadt het niet.’’ Zegt hij.
Ik vertrek snel naar mijn werk en in gedachten bepaal ik mijn plan. Moet ik niet toch wat doen? Met stilzitten en af en toe een berichtje op Facebook en Twitter plaatsen heb ik tot op heden ook nog niks bereikt. Wat heb ik te verliezen? Over het algemeen bereiken mensen die hun mond open trekken veel meer. Ik ben niet brutaal. Ergens gaan praten en binnenstappen is niet mijn stijl. Knap als mensen dat kunnen maar het staat ver van me af. Liever schrijf ik of bel ik.

Zoals wel vaker bij mij, komen dingen spontaan opzetten als poepen. Ik App mijn pap of hij de adressen wil doorgeven. In de pauze van mijn werk praat ik mezelf moed in en bel ik. Ik word doorverwezen naar Woningnet. Shit. Ja dat wist ik al… Nou Woningnet bellen dan maar.
Ik krijg een aardige dame aan de telefoon die graag met me mee wil denken. Meer informatie dan ik op dit moment al weet kan ze me helaas niet geven. Woningnet Eemvallei is puur een verzamel schakel in het aanbieden van sociale woningen in Amersfoort. Ze geeft me tips hoe ik wel iemand persoonlijk aan de telefoon kan krijgen.

Met trillende handen en niet helemaal wetend hoe ik dit varkentje ga wassen, toets ik het nummer in. Ik krijg een keuze menu. Ik hou niet van keuze menu’s. Ik wil altijd gewoon iemand aan de telefoon. Na een paar nummertjes getoetst te hebben krijg ik eindelijk de kiestoon die mij iemand persoonlijk aan de telefoon zal geven.

‘’ Het is momenteel erg druk en er is geen medewerker beschikbaar. Wij verzoeken u op een later moment terug te bellen.’’ Ik grom hardop.  Eindelijk DE stap en dan krijg je dit. Ik gooi mijn bureaustoel uit frustratie naar achter en knal tegen de muur van mijn kantoor. Auw. Ik ga maar verder met werken.

Nadat ik de deur van het kantoor achter me dicht heb getrokken en ik me opmaak om naar huis te gaan check ik mijn telefoon.
‘’ Ken je niet iemand bij die woningbouw? Wellicht via Linkedin?’’ Appt Pap. In de trein check ik gelijk mijn connecties maar vind niemand die iets met wonen te maken heeft.

’S Avonds vertel ik tijdens het avond eten van mijn ‘keuzemenu avontuur’ en dat ik verder niemand ken die iets in de woningbouw doet.
‘’ Eigenlijk zou je moeten kijken of je ergens via de achterdeur binnen kunt komen.’’ Ik zie paps’ oogjes glimmen terwijl hij het zegt. Een familie trekje. Mijn mondhoek schiet ondeugend omhoog. Ik weet wat er komt. De brainstorm sessie is begonnen!

Mijn positieve denken, respect voor een ander, niet klagen  en iemand niet negatief bejegenen heb ik van mijn ouders geërfd. Iets waar ik trots op ben.
‘’ Schrijven is je ding Fiek, dat kun je. Misschien moet je toch een brief schrijven.’’ Zegt pap. Mam beaamt vrolijk.
‘’ Persoonlijk, met humor en met een hulp vraag?’’ Vraag ik vertwijfeld.
Ik twijfel nog even (kan ik ook heel goed). Een deel van je ‘hebben en houwen’ naar vreemden op papier zetten vind ik nog al wat. Ik ben heel open, plaats een hoop van mijn leven op internet. Maar ik kom niet uit een ei en ben erg selectief in wat ik plaats of hoe dingen precies zijn gegaan in het verleden.

’S Avonds kruip ik in mijn pen (ok laptop, met bril). Ik schrijf een brief. Een hele persoonlijke brief over mijn situatie, op ‘mijn’ schrijf manier zonder iets of iemand aan te vallen. Ik lees. Ik check. Ik verander. Ik pas aan. Ik lees. Ik twijfel. Ik denk fuck-it. dat is het moment dat mijn blogjes/brieven klaar zijn.

Ik laat pap de brief lezen terwijl we ’s avonds in de tuin zitten.

‘’ Mooie brief Fiek. Prachtig. Ik zou het doen.’’ Zegt pap.  Mam haalt de laatste spelfouten eruit en dan is ‘ie klaar.

Ik lees ‘m voor de laatste keer door.

Een deel van de brief lees je hieronder ( een deel vond ik niet nodig om op internet te knallen, vandaar de haakjes en de puntjes.)

Geachte heer, mevrouw, (of kan ik beter zeggen, redder in nood?)

Laat ik mij eerst even voorstellen alvorens ik mijn vraag stel: Ik ben Fieke van Olst. Een hard werkende en positief ingestelde alleenstaande moeder van 25 jaar met een zoontje die in januari naar de basisschool zal gaan. (…)

Toen ik 18 werd heb ik mijzelf meteen ingeschreven bij het toenmalige Woonkompas. Ook al woonde ik toen samen. Onder het mom van ‘ ik ben verstandig, je weet maar nooit’. Er vanuit gegaan dat dit middels automatische incasso goed zou gaan en mijn inschrijving door zou lopen.
De grootste les die ik hiervan heb geleerd:  check automatische incasso’s altijd! Dit is dus blijkbaar niet goed gegaan en daar kwam ik 7 jaar later achter. Toen al mijn inschrijf jaren weg waren. (…)

Tijdelijk maar weer even in het ouderlijk huis gewoond om bij te komen. Gelukkig zijn we vlot daarna in huis genomen door een vriendin zodat ik niet onder een brug hoefde te vertoeven. Bruggen hebben me nooit echt getrokken.. Om de huur te betalen (en ik niet afhankelijk van anderen wil zijn) heb ik een andere baan gezocht. Dat is gelukt. Ik wist dat de woning waar ik met mijn zoontje in woonde, tijdelijk zou zijn. In de anderhalf jaar dat ik daar heb mogen wonen,  heb ik al die tijd gezocht naar woningen in Amersfoort. (…)

Vast bij jullie bekend, is particulier wonen nogal aan de prijs. Ik werk hard en heb een inkomen, maar wanneer je in je eentje jezelf en een kind financieel onderhoudt, je niet méér uren mag en kunt werken en nog zorg moet dragen voor je vaste lasten, dan is particuliere woningbouw gewoonweg niet te betalen. Ik ben afhankelijk van sociale woningbouw vanwege de huurtoeslaggrens. Op de lootwoningen die sinds kort worden aangeboden in Amersfoort reageer ik me helemaal suf, maar nog geen geluk gehad (mijn complimenten overigens, wat een super goede zaak om meer mensen een kans te bieden)! Voor een urgentie verklaring kom ik niet in aanmerking (…)

Ergens kreeg ik weer een sprankje hoop en daarom heb ik middels deze brief de stoute schoenen aangetrokken u te mailen.
Op dit moment woon ik tijdelijk in (…). Regelmatig fiets ik langs de (Om een beetje anoniem te blijven haal ik de straatnamen ook weg) Het staat leeg. Al een hele lange tijd. Het viel mij en mijn ouders op en we zijn eens een rondje door wijk de wijk gegaan. Het blijkt dat er in die buurt (wat wij konden zien) 6 woningen leeg staan.  Deze woningen staan niet aangeboden bij Woningnet Eemvallei.

Mijn vraag: is er een reden voor dat die huizen zo lang leeg staan? Zo vangen jullie geen huur.. ik zoek een woning.. 1 en 1 is 2! Lijkt mij. Maar dat is natuurlijk makkelijk gedacht aangezien de woningnood hoog is in Amersfoort. We zagen al wel dat de woningen flink opgeknapt moeten worden. Is dit een beperkende factor om ze in de verhuur te doen? Ik heb een handig en groot sociaal netwerk. Los van loodgieterswerk kunnen er een hoop mensen helpen opknappen en klussen.

Ik weet inmiddels niet meer wat ik moet en kan doen om een woning voor onszelf te vinden. Daarom breng ik ook hier deze noodkreet omdat mijn tijd begint te dringen. Ik snap dat ik niet de enige ben. Maar ik ben wel een hele leuke, hardwerkende, belasting betalende en vechtende moeder die er alles aan doet een gelukkige en veilige basis te creëren voor haarzelf en haar zoontje J .
Ik hoop via deze weg toch aandacht te krijgen voor mijn verhaal en stiekem hoop ik dat jullie me op een of andere manier kunnen helpen!

Zoals u wel zult begrijpen, ontvang ik heel graag een reactie.

Met vriendelijke groet,
Fieke van Olst,

Na een nacht wakker liggen, wikken en wegen en alle voors- en tegens tegen elkaar afwegen druk ik toch met mijn trillende vinger op het ‘verzend’ knopje. Volgens mij heb ik zojuist mijn ziel en zaligheid bij een vreemde neergelegd. Ik verwacht er niet te veel van maar wie weet. Als ik niks doe gebeurt er ook niks.

Ik wacht (ongeduldig, want hee, zo ben ik) af.

Binnen enkele dagen krijg ik een vriendelijke reactie van een medewerker van de Alliantie. Sneller dan verwacht. Ik had er al niet te veel van verwacht maar het feit dat mijn vraag heel concreet en helder wordt beantwoord stemt me goed. Meneer legt uit dat het gaat over zogenoemde ‘project’ woningen (wat dat zijn is me alleen nog steeds niet helemaal helder). Daarnaast dat toewijzen van woningen via een verordening wordt geregeld door de gemeente Amersfoort. Alle aangesloten woningcorporaties dienen zich aan deze regels te houden. Zoals mij wel bekend was (ja, inderdaad, dat was me bekend maar ik hoopte stiekem een achterdeur te vinden). Ook dat de Alliantie geen woningen mag reserveren buiten het woningzoekenden systeem.

Ik ben blij dat ik een reactie heb gekregen. Ben ik teleurgesteld? Nee. Ik mag dan goedgelovig zijn, een beetje verstand heb ik nog wel. Desalniettemin ben ik blij dat ik een brief heb geschreven. Mijn probleem, en dat van heel veel anderen is wel onder de aandacht gebracht. En misschien gaat het me daar wel meer om.

Ik laat het een paar dagen bezinken als ik een tweede reactie krijg van iemand van de Alliantie. Kort en feitelijk. Dat er inderdaad woningen leeg staan en dat zodra deze technisch worden opgeleverd ik kan reageren met mijn inschrijving via Woningnet Eemvallei.

Na deze reactie begint het weer te kriebelen. Noem me een eigenwijze en koppige dame, maar ik heb zojuist besloten dat ik toch door ga.

Ik ga verder. Hoe? Dat lees je binnenkort.

‘’Maar, je hebt een kind, dan krijg je toch urgentie?’’ Vraagt ze me terwijl ik mijn huidige situatie voor de zoveelste keer oprakel.

In een flits denk ik terug aan het telefonische gesprek dat ik twee jaar geleden voerde met een instantie voor het aanvragen van woning urgentie. Net uit gescheiden met de vader van mijn kind. Alsof ik in een soapserie leef, probeer ik te overleven. Ik pak mijn telefoon en zoek het nummer op.  Een aardige man met door zijn spreken een zucht. Waarschijnlijk de zoveelste vrouw deze dag, die urgentie wil aanvragen. Naïef als ik ben, bel ik op met goede hoop.

‘’ Heeft u echtscheidingspapieren of papieren van het ontbinden van uw geregistreerd partnerschap?’’
-‘’ Ehh.. nee…’’
‘’ Heeft u een hypotheek woning, mevrouw?’’
-‘’ Ehh.. ja maar daar blijft mijn ex wonen aangezien ik het niet kan betalen. En die blijft hoogstwaarschijnlijk ook nog wel even op mijn naam staan want ik kan geen tienduizenden euro’s uit mijn broekzak trekken. ’’
‘’ Tsjah mevrouw, u heeft in principe een woning.’’
-‘’ En dat dat bij mijn ex is, waar ik zojuist ben weggegaan en die ik de tent uit vecht op het moment als we nog een minuut langer samen wonen, dat doet er niet toe?’’
‘’Ehh.. nee mevrouw.’’
Ik ben even stil. Compleet  verbijsterd ben ik.
‘’ Mevrouw heeft u aangifte bij de politie gedaan vanwege huiselijk geweld?’’
-‘’ Nee, dat probeer ik te voorkomen door urgentie aan te vragen voor een woning. Als ik hier nog langer blijf wonen vrees ik voor rondvliegende vazen.’’ Zeg ik cynisch.
Ik ben even stil. De man in kwestie houdt ook stil. Als ik even tot bedaren ben gekomen ga ik door.
-‘’ Begrijp ik nu uit uw verhaal dat de kans dus minimaal is dat ik een woning urgentie kan verkrijgen? Ook al heb ik een kind, met voogdij papieren van zijn vader en ik binnenkort op straat sta?’’
‘’ Ja mevrouw. Het enige wat u kunt doen is op dit moment snel een geregistreerd partnerschap aan te gaan en die vervolgens meteen te laten ontbinden bij de notaris.’’
Ik val bijna van mijn stoel.
-‘’ Ho moment, even recapituleren.  U zegt, dat ik nu op dit moment een geregistreerd partnerschap aanga met de datum maart. En dat ik die meteen kan ontbinden met de volgende dag. Ik dan bewijsstukken heb. Daar geld tegenaan smijt, in de hoop dat ze er niet doorheen prikken?’’
Ietwat beschaamd beaamd hij mijn verhaal.
-‘’ Nou, dat vind ik een flink risico. Als ik zo een beetje google is de woningnood nogal hoog. Ik ga er van uit dat ze daar wel doorheen prikken.’’
‘’ Mevrouw, u bent altijd vrij om urgentie aan te vragen op dergelijke manieren. Maar de kans is groot dat ze daar inderdaad doorheen prikken.’’

Ik bedank hem beteuterd voor het gesprek en kan het niet helemaal bevatten. Ik heb dit zo totaal onderschat.

 Ik heb dit zo totaal gigantisch onderschat.

In de twee jaar verder nu, heb ik uren op internet gezocht. Gezocht naar mogelijke oplossingen, ik heb advies ingewonnen, ik heb eindeloze telefoontjes gepleegd maar allen zonder resultaat. Ik netwerk me suf. Ik ga door (ik ga altijd door!) maar na 2 jaar eindeloos zoeken naar een eigen plek zit ik nu toch echt met mijn handen in het haar. Ik weet het niet meer. Ik mis mijn eigen plek zo enorm!

Ik wil weer een koelkast gevuld voedsel wat ik zelf heb uitgekozen, zonder in de verleiding gebracht te worden om te veel te snoepen. Ik wil weer samen met de Tijn2012 in de woonkamer rond dansen op k3  of op keiharde ‘’hop hop pomp je fietsband nog eens op muziek’’. Ik wil weer dat mijn huissleutels bij vrienden liggen zodat ze elk moment van de dag mijn huis in kunnen. Ik wil weer avondjes doorzakken met gitaren, zang en glaasjes wijn. Ik wil weer tv kunnen kijken naar de programma’s die ik graag  zie zonder naar m’n eigen kamer te gaan of rekening te houden met of iets wel geschikt is voor ons allen. Ik wil weer als een klein kind kunnen huilen zonder dat ik bang ben dat iemand het ziet of hoort. Ik wil weer koken en bakken op rare tijd stippen (lees: midden in de nacht). Ik wil mijn zondag schoonmaak dag terug. Ik wil alles inrichten zoals Ik dat wil. Ik wil weer een voedsel voorraad hebben  voor een  heel weeshuis, zodat als iemand spontaan binnen komt en blijft eten ik niet meteen boodschappen hoef te doen.  Ik wil mijn schoenen in grote stelling  kasten zodat ik ze elke dag kan bewonderen. Ik wil weer torenhoge telefoon rekeningen omdat ik papa en mama dagelijks bel om mijn verhaal te doen of om advies te vragen. Ik wil weer verschrikkelijk op zien tegen brieven van instanties maar dan trots zijn omdat ik het zelf heb opgelost. Ik wil een vriend Appen die me op afstand loodgieters of wifi advies kan geven. Ik wil midden in de nacht in het donker op de bank kunnen zitten omdat Ik niet kan slapen zonder dat ik andere wakker maak. Ik wil de hele woonkamer verbouwen met de tijn2012 tot een grote auto garage. Ik wil weer in mij ondergoed squats kunnen doen. Ik wil mijn sleutels voor de zoveelste keer kwijt zijn omdat ik nog steeds geen vaste plek heb (en die in mijn chaos ook nooit ga krijgen). Ik wil me weer op de grond laten zakken als ik het even niet meer zie zitten  om mezelf vervolgens weer op te rapen en verder te vechten  . ik wil zelfs weer elk dubbeltje omdraaien om te kijken of ik weer rondkom. Ik wil de sleutel in een deur steken en thuis komen in mijn eigen vertrouwde omgeving. Ik wil een basis.

Ik heb het gevoel ‘’thuis zijn’’ zo onderschat. Hoeveel impact een eigen thuis eigenlijk heeft. Ik heb geen moeite met mezelf aanpassen. Ik heb geen moeite met hard werken (bijstand? Echt niet! Ik werk). Maar hoe frustrerend is het, als je na zoveel tijd nog steeds geen ‘thuis’ hebt. Geen eigen plek. Mijn spullen zitten al twee jaar in dozen. Ik kan met recht zeggen dat ik de boel goed op de rit heb. Na een zenuwslopende scheiding, zoektocht naar banen , een prachtig kind , hard werken en een geweldige sociale omgeving mis ik nog maar 1 ding. Mijn eigen plek. Wat dacht je van opa en oma? Die na 8 jaar ineens een peuter en een wispelturige dochter in huis krijgen?

Zou ik het weer doen, weg gaan bij een man waar je in principe alle gemakken van had? Absoluut. Ik houd mezelf altijd voor; hoe kan ik mijn kind, mijn vlees en bloed, tot een gelukkig en zelfstandig persoon opvoeden als ik het zelf niet ben?

Dus ga ik door, is het niet linksom dan wel rechtsom. Help je mij aan mijn basis? Mijn plek? Heel graag! Weet jij iemand, ken jij iemand die iets weet? Heb je goede tips? Ik zit ondanks mijn altijd positieve mindset redelijk aan de grond, Laat het me weten! Delen/retweeten/doormailen van dit bericht wordt zeer gewaardeerd!

Mijn eisen zijn niet hoog. Maar met een lief klein peutermannetje die bijna naar school gaat heb ik wel mijn beperkingen.

-Ik zoek een woning in Amersfoort met minimaal 2 slaapkamers (ik slaap nu nogal slecht. Niet slapen komt meer in de richting) of een dusdanige oppervlakte dat ik een soort van afscheiding voor mezelf kan maken .

– Maximale huurgrens van 710 euro (ik heb dan een andere baan, maar ik onderhoud (financieel) in mijn eentje een kind en de kinderopvang is nog steeds een ‘spannende business’ om te werken. Particulier huren en alleenstaande moeder zijn gaat dus helaas gewoonweg niet.).

– Een eigen plek waar ik langer dan een jaar kan wonen (verhuizen ben ik inmiddels een ster in, helaas heeft dit een stevige weerslag op mijn peuter, ik kan hem niet weer van hot naar her slepen met alle veranderingen en tegenslagen die we al gehad hebben, ik merk aan hem dat het ook op is).

De gouden tip die voor mijn huis zorgt krijgt de grootste knuffel en de dikste zoen van de wereld. Maar vooral de eeuwige roem van het helpen van een ander in nood.