Wanneer je zelf al ruim tien jaar in de kinderopvang werkt en schoolgaande kinderen hebt, zijn berichten over het onderwijs en kinderopvang toch het meest gelezen. Met gepaste afstand lees ik met interesse over te lage salarissen, veranderende mentaliteit of (honden)water drinken op school. Met gepaste afstand, want het is heel makkelijk om je mening te ventileren, maar toekijken met een bak popcorn en de reacties lezen blijft een leukere tijdsbesteding. Laten we wel wezen.
Categoriearchief: Kinderopvang
Kinderopvang de beste relatiebemiddelaar
” Ho, wacht even lieverd, mijn vrouw belt.” Zeg ik terwijl ik mijn telefoon zoek.
” Oh, laat me raden, je stalker?” Zegt mijn vriend lachend.
Ik neem de telefoon op als mijn collega me belt om even te overleggen. Terwijl ik van het schoolplein af loop, hoor ik haar verhaal aan…
Mijn Droom
Opdracht
Al een jaar knallen we met z’n tienen van drie tot zes uur om heel veel kinderen op te vangen op de BSO.
Maar wie is mijn collega eigenlijk? Zitten we nog op één lijn? Ik plan een avond met het team en ben op de achtergrond druk bezig met voorbereiden. Uiteindelijk vind ik na een leuke opdracht- met een humoristisch en persoonlijk tintje. Ik stel de medewerkers een vraag die vooraf ingevuld moet worden:‘ Wat is jouw droom?’ Lees verder
Drift
Ik puf. Ik parkeer de auto. Alhoewel ik probeer het. Waar ik normaliter een vrouw ben die super strak kan inparkeren zonder moeite, moet ik 5 keer steken. Vanaf 2 parkeerplaatsen voel ik ogen in mijn zijraam priemen. Ik word uitgelachen. Ik trek mijn wenkbrauw op, trek nog even op en parkeer super strak (ok, na 5 keer) in. Ik smijt de deur dicht en ren naar de overkant van de straat. Ik glimlach nog snel bij het lezen van mijn twitter berichten, voor ik de deur van de school van de Tijn2012 open trek.
Ik sluip naar de BSO ruimte. De pedagogisch medewerker en Locatiemanager zien me aankomen. Ik zie dat ze mijn reactie afwachten. Ik glimlach. Top, zo doe ik het ook altijd. Ze kijkt me vragend aan en ik knik.
‘’ Tijn! Mamma is er!!!’’ Roept de pedagogisch medewerker die mijn kleuter de afgelopen drie weken geweldig heeft opgevangen.
Ik zie een blond kleutertje verschrikt opkijken. Hij ziet me. Wacht af. Gilt het uit. ‘’ Mammaaaaa!!!’’. Ik moet lachen. Ik heb geen tijd om te antwoorden.
‘’ Mamma, ik wil dit even af maken he, daarna kunnen we naar huis. ‘’ Roept hij abrupt en angstig.
Iedereen moet lachen.
Ik loop naar hem toe en plant een grote kus op zijn hoofd. Strijkkralen zijn momenteel een groot succes.
‘’ Hij heeft bij mij het concentratie vermogen van een dronken mug, dus jullie doen wat goed.’’ Zeg ik lachend naar de pedagogisch medewerkers. Ik neem even de tijd om te vragen of de PM die gister ziek was weer opgeknapt is.
De Tijn2012 gaat ondertussen druk verder. Ik kijk bij hem en zie het enorme kralenpatroon wat nog moet worden in gevuld. Ik wil naar huis.
‘’ Lieverd, die mag je een andere keer afmaken. We gaan nu lekker naar huis. We gaan eten.’’ Zeg ik terwijl ik mijn kers verse kleuter een aai over zijn bol geef.
Hij sputtert wat tegen en gaat in discussie. De PM ziet mijn wanhoop en loopt naar de kast om een briefje te schrijven.
Ze legt het briefje onder zijn neus en leest voor: ‘’ Dit is van Tijn. Deze wil ik donderdag graag afmaken dus niet aankomen!’’ De Tijn2012 vouwt het briefje voorzichtig als een grote schat, in zijn handen. Op het kralen bordje.
Ik zucht opgelucht en schenk haar een grote glimlach.
Ik krijg een overdracht.
‘’ Wist je dat Mamma je voornaam is en Fieke je achternaam?’’ Zegt de locatiemanager lachend. Ik moet lachen.
‘’ Hij zei het gister ja, ik twitterde het al. ‘’
-‘’ Hij had in zijn broek geplast. Toen ik tegen hem zei dat hij moest zeggen als hij moet plassen zei hij dat het niet erg is. Dat Mamma een tasje kleding aan de kapstok heeft hangen.’’ Zegt de PM het terwijl ze het uitgiert. Ze doet hem na en ik zie het helemaal voor me. Ik lach beschamend. Ik heb een vermoeden van wie hij dat bij de hante gedrag heeft….
-‘’ Hij is wel taalgevoelig he?’’ Vraagt de PM me.
Ik mompel beschamend dat zijn moeder nogal taal gevoelig is. Dus dat dat er wel met grof geweld in geramd wordt.
De Tijn2012 is inmiddels afgeleid van zijn strijkkralen werkje.
‘’ Maaaaaaammmaaatje , wat gaan we eten?’’
-‘’Jij eet bloemkool. Met een dappel.’’ Zeg ik moe.
Ik zie een kleuter voor me met een pruillipje. Hij hangt aan mijn been.
‘’ Mamma, ik wil een broodje.’’ Zegt hij op zijn zieligste toontje.
-‘’ Nee.’’ Zeg ik standvastig.
De kleuter is het niet eens en probeert het nog eens.
‘’Mamma, ik wil écht een broodje.’’ Zegt hij terwijl de tranen inmiddels over zijn wangen stromen.
kut zooi. Dit is dus het moment waar ik altijd medelijden heb met de ouders van mijn werk. De PM en Locatiemanager kijken verwachtingsvol hoe ik dit ga aanpakken.
‘’Lieverd, je kan niet elke avond een broodje eten. Vanavond eet je bloemkool. Wil je dat niet? Prima. Dan krijg je niks. Je hoeft niet te eten, maar je hebt zelf een keus.’’ Zeg ik rustig.
Mijn antwoord wordt niet in goede aarde ontvangen.
Mijn kersverse kleuter ontaard in een schreeuwend monster. Ik scherm mijn oren af van het gebrul. Doortastend hijs ik de ontaarde kleuter in zijn jas en hijs hem op mijn arm.
Met een gebrul wat in de verste uithoeken van Amersfoort te horen is, ga ik door. Ik voel het opborrelen. Hij gaat in de herhaling.
‘’ Ik wil een broodje. Ik wil een BROODJE. MMAAAAMMMAAAAAAAA ik wil een BROOOOOODJEEEEEEE’’. Ik probeer rustig te blijven terwijl hij het uit krijst. Ik krijg nog meer kriebels. Ondanks dat ik de komende tijd thuis zit en niet werk, is mijn geduld niveau nog niet waar het zijn moet. De tranen springen in mijn ogen terwijl ik consequent probeer te zijn. Hij gaat maar door. Ik probeer het negatieve gedrag te negeren. Hij lijkt mijn onrust te voelen. Ik tel tot 10. Hijs als een malle aan mijn e-sigaret, maar hij blijft brullen. Een oorverdovend gebrul in de auto haalt me uit mijn concentratie.
‘’ EN NOU IS HET POTJANDRIEDUBBELTJES AFGELOPEN! JE EET WAT DE POT SCHAFT EN ANDERS NIET EN GA JE ZONDER ETEN NAAR BED.’’ Roep ik boos uit. Wetende dat ik vrij standvastig ben in mijn uitspraken.
De kleuter schrikt. Wacht even. En gaat door.
Ik weet dat schreeuwen geen nut heeft. Kwestie van machtsverlies? Ik denk aan mijn werk, de kopzorgen, oma waar ik vandaag ben geweest en de rest van de dingen die nog moeten gebeuren. Ik negeer het. Ik herpak mezelf. Met alle pedagogische kennis die ik heb.
Als we thuis zijn gaat het gejengel door. Ik geef de oma van de Tijn20120 een snauw. Mopperend zet ik het bordje bloemkool met aardappel voor zijn neus.
‘’ Tinus, ik heb het goed gestampt. Je weet het. Het is dit of niet.’’
De kleuter kijkt me verbouwereerd aan. Hij kijkt naar zijn eten. Kijkt naar mij.
‘’ Jum mam, dit lust ik wel.’’ Zegt hij rete vrolijk.
Zonder morren eet hij het bord bloemkool met aardappel op terwijl ik met grote verbazende ogen toe kijk.
‘’ Lekker hoor, Mamma!’ zegt hij glimlachend. Zonder een probleem zie ik hoe alles in een rap tempo naar binnen wordt geschoven.
‘’ Wil je nog een bordje Tinus?’’ Vraag ik voorzichtig.
‘’ Joah, doe maar, lekker mamma!’’ Zegt hij vrolijk. Ik sla mijn handen tegen mijn hoofd en vloek onverstaanbaar.
Ik loop naar de keuken om nog een bakje in elkaar te flansen.
‘’Mamma, doe je het wel goed verprutsen?’’ Zegt hij afgeleid van de tablet. Ik moet even nadenken voordat ik door heb dat hij prakken bedoelt. Ik mompel dat ik het weer verpruts voor hem.
‘’ Tijn, ik wil wel even zeggen dat ik het fijn vind dat je eerst eten proeft voordat er een enorme drift bui komt. Dan hoeven we al die tranen niet te drogen. Eerst even proeven voordat je zegt dat je iets lust.’’ Zeg ik opvoedend.
‘’ Mam, ik denk dat ik even bananen in mijn oren heb, ik versta je niet.’’ Zegt hij dood leuk.
(niet)machine
Al weken wordt er (op eigen initiatief) door het enthousiaste en geweldige team PM’ers waar ik dagelijks mee werk, hard gewerkt aan een spetterend programma om de Koningssferen er nog even in te houden. Hoewel de Koningsspelen afgelopen vrijdag eigenlijk waren, is er bij ons op de BSO besloten het op 28 april nog eens dunnetjes over te doen. Oud Hollandse spelletjes! Spijkerpoepen, sport activiteiten, zaklopen, eierlopen, een open podium, cakejes versieren, Koningskronen maken en een echte tekenwedstrijd.
In de voorbereiding een duidelijke taakverdeling, een draaiboek van minuut tot minuut, alle benodigdheden in huis gehaald en een vergadering die ik nog even speciaal inkort om voor te kunnen bereiden, krijgen we een uitgebreide briefing hoe we de dag met 90 kids gaan vormgeven. Aan alles is gedacht; een ruime BKR met goede bekende invallers, ouders zijn gemaild, afdeling communicatie heeft een geweldige flyer gemaakt, stempelkaarten voor de kinderen, bonnetjes van uitgaven worden eind deze week ingeleverd bij me, medewerkers staan op de juiste plek en ga zo maar door.
Ik ben ingedeeld op het onderdeel ‘om de boel in goede banen te leiden’. Gewapend met een Ipad om kinderen af te melden, een map met een hele hoop administratie en een ‘hulpje’ speciaal voor deze dag ingelast en de (bijna)ongevallen papieren in de aanslag staat iedereen enthousiast in de startblokken.
Alles gaat gesmeerd.
Op het laatste moment denk ik aan de EHBO doos. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
De rondes gaan als een speer, enthousiaste kinderen, enthousiaste PM’ers, ouders die vol lof toekijken op de dag die we gepland hebben en nog even wachten met hun kinderen ophalen ‘omdat ze zo enthousiast zijn’, loop ik rustig en apetrots even rond om te kijken of alles goed gaat bij de verschillende onderdelen.
‘’ Fieke, hebben we nog nietjes?’’
Ik denk even snel.
‘’ Ja, ik pak ze even voor je! Dan kun jij door!’’ roep ik terwijl ik naar kantoor loop om de nietjes te pakken. A-technisch als ik ben weet ik bij toeval hoe de nietmachines werken.
Ik vul de nietmachine en spring gelijk even in op een vraag van een jongeheer om zijn kroon in elkaar te nieten.
In mijn volle enthousiasme niet ik vol in mijn vinger, met een klein bloedbad als gevolg.
De enige pleister die op deze dag geplakt wordt is door mijzelf op mijn eigen vinger.
Snot
‘’Juf! Kijk dan!’’ Zegt een kleine dame met een grote bos krullen en reebruine ogen. Ik kijk naar haar vinger die ze mijn richting in duwt. Ik zie niet wat het is en kijk nog een keer. Ik buig me richting de vinger. Ik kan het nog niet plaatsen. Als ik er een paar seconden langer naar tuur, valt het kwartje. Mijn maag komt in opstand en ik begin te kokhalzen. Een enorme neon groene klodder snot bungelt op het vingertje van de vier jarige. Ze kijkt me vragend aan. ‘’ Liefje, ga maar even naar de WC, pak een papiertje en was je handjes maar even, oke?’’ Weet ik eruit te piepen. Ik kokhals nog even na en tussen het kokhalzen door zeg ik tegen mijn collega dat ik weer aan dit soort dingen moet wennen. Ik vraag me überhaupt af hoe het gebergte uit het mini lijfje kan komen, maar dat terzijde. Ik kan niet tegen snot. Ideaal in het werken met kinderen.
Vandaag werkte ik sinds lange tijd weer op een groep met kinderen in de leeftijd van 4 tot en met 7 jaar. Ik heb al bijna 3 jaar mijn eigen 8+ groep. Geregeld sta ik met mijn wenkbrauwen gefronst als ze het over ebola hebben, de financiële crisis, salaris en de politieke voorkeur van ouders ( ‘’Fieke, mijn ouders zijn voor de partij van de tomaten!’’).
Mijn voorkeur ligt nog steeds bij een baan achter de schermen in de kinderopvang (met mij heel veel anderen, blijkt). De functies als teamleider en management assistent bevielen me hartstikke goed. Maar ja, iets met bezuinigingen, crisis en zo. Ook mijn peuter en ik moeten eten. Dus voor ik die onwijs leuke baan heb gevonden, werk ik met liefde op mijn 8+ groep.
Het was even omschakelen. Ik moest denken aan een oud blogje. Ik verwonder me nog steeds over hoe kinderen kunnen denken.
Uit mijn oude blogbestand van een hoogzwangere Fiek in de kinderopvang.
‘’Juf Fieke…’’ Vraagt een klein donker meisje terwijl ze voor me staat staat. Ze kriebelt voorzichtig met twee handjes op mijn dikke buik. Er komt een ondeugende blik in haar ogen.
‘’ Wat is’t lieverd?’’ Vraag ik haar terwijl ik haar een aai over haar bol geef. Het kriebelen op mijn onrustige buik is wel rustgevend.
Haar mond trilt een beetje en ik zie dat ze met een vraag worstelt. Uiteindelijk weet ze de vraag eruit te persen.
‘’ Juf, heb jij een baby in je buik?’’
Ik glimlach. ‘’ Ja dat klopt, ik heb een baby in m’n buik.’’
Haar wenkbrauw schiet omhoog, haar mond valt open, ze trekt haar handen abrupt terug en ik zie een blik vol onbegrip en afschuw.
‘’ Juffrouw, waarom eet jij baby’s op?’’
Vleeswaren in de kinderopvang
In een gigantische chaos tijdens het eet moment op de BSO, hoor ik een oorverdovend kabaal. Een beker limonade vliegt over de tafel. ‘’ KUT KUT KUT’’ roept er een die geprezen is met zo’n oorverdovend stem geluid dat het met gemak drie lawines kan veroorzaken. Hij kijkt even met een grijns om zich heen of iedereen hem wel gehoord heeft. Een aantal priemende kinderoogjes, die ook aan tafel zitten, kijken me abrupt vol spanning aan. ‘’ juf.. oooooh! Hij zei dat!’’ Lees verder
Kinderopvang onbetaalbaar
Terwijl ik haar gehaast zie aan komen fietsen geef ik een seintje naar haar kind. ‘’Lieverd, pak je spullen maar vast. Volgens mij heeft mamma haast.’’ Haar kind luistert, loopt naar binnen en pakt haar spullen.
Terwijl ik haar tegemoet loop voor een overdracht hijgt ze nog even.
‘’ Ehh, ja, ehh hoe heet je ook alweer? Ik had laatst met je collega even overlegd maar ben jullie namen even kwijt. Er zijn zoveel medewerkers bij jullie, ik houd al die namen niet meer bij.’’
Zegt ze haastig.