Elk nadeel heb z’n voordeel.

1. Je raakt kilo’s kwijt.
   Eindelijk zonder moeite kilo’s afvallen in een week. Geen hap door je strot krijgen.
2. Tijdsbesparing in het ochtendritueel.
   Het kappen van de oerwouden down under blijft toch een tijdrovend klusje en zelfs de beste waterproof make-up lost op bij sluizen die een constante stroom zout water veroorzaken.
3. De economie draaiende houden.
   Die familie verpakkingen Kleenex weg snotteren gaan ook in de kosten lopen.
4. Eindelijk van de koukleumerigheid af.
   Iedereen wil je te pas en te onpas knuffelen en doet dat ook. Nog steeds koud? Gewoon gaan janken. Komen ze vanzelf.
5. Een strak wasbord.
   Steeds inkrimpen om met je duim in je mond in de foetushouding uit te komen, vergt nog best enige inspanning e lenigheid.
6. (bij lange afstand relaties) Een steentje bijdragen aan het milieu en je portemonnee.
   Minder ver hoeven rijden = minder benzine gebruiken.
7. Een telefoon accu die aan het eind van de dag nog half vol is in plaats van leeg.
   Eindelijk van het dwangmatige telefoon checken af om te kijken of je nog een berichtje hebt gekregen!
8. Een nieuwe opvoedkundige uitdaging.
   Het woord ‘kut’ zit inmiddels ingebakken in het basis woordgebruik van je kind. Dit er weer uit krijgen vergt uiterste pedagogische kwaliteit.
9. Niet meer bang zijn om iets kwijt te raken wat je zo lief hebt.
   Je bent het al kwijt.
10. Slinkende to do list op je werk.
    Als je dan toch afleiding moet zoeken, kun je jezelf maar beter nuttig maken.

Verkleumd, koud en stijf strompel ik uit de tent. ’s ochtens moet er eerst een bak aan cafeïne en nicotine in wil ik mijn ogen fatsoenlijk open krijgen. Ik kijk om me heen. Het leven op de camping begint te komen.  Ik laat de Tijn2012 een plas doen en loop naar de tent waar, zoals elke ochtend, koffie en thee klaar staat. Ik vind het spannend maar maak een praatje met iedereen. Ik geef Tijn en mij op om ’s avonds met z’n allen pannenkoeken te eten aan de grote tafels die midden in het veld staan. Het is nog steeds rotweer en bovenal heel koud.

Met een kopje koffie kijk ik om me heen. Tijn keutelt wat in de tent. Ik kijk naar alle mensen. Van achter mijn kop koffie kan ik alles goed observeren.

Er komen mensen naar mijn tent. We maken praatjes en ik ontspan eindelijk een beetje. Stuk voor stuk lieve mensen en er wordt hulp aan alle kanten geboden met boodschappen, luchtbedden, warmte kacheltjes en wat sociaal gebeuren.

’s Avonds worden er door 3 mannen en een zooi kinderen heel veel pannenkoeken gebakken. De kinderen vliegen in het rond en ook de pannenkoeken vliegen in de boom. Ik geniet met volle teugen. Wanneer de kinderen grotendeels op bed liggen zoeken de ouders elkaar op en wordt er vreselijk gelachen. Wanneer je allemaal in hetzelfde schuitje zit is er al snel een band en humor over exen, mannen, kinderen en daten.

‘’ Wat gaan we doen vandaag? Het is nog steeds rotweer dus ik heb eigenlijk geen zin om weer hier op de camping te hangen.’’
Ik kijk nieuwsgierig toe maar durf niet goed mee te praten.
“ Lekker gaan zwemmen?’’
Er worden diverse telefoons uit zakken getrokken en er wordt druk gegoogeld naar zwembaden in de buurt.
‘’ Ga je ook mee, Fieke?’’
Ik denk even na. Zwemmen met de Tijn2012 is een dingetje. Wanneer hij de grond niet onder z’n voeten voelt wordt hij panisch. Met als gevolg dat ik in het water constant een peuter om mijn nek heb hangen. Daarnaast heb ik geen auto. Maar een dag in mijn eentje op een camping zitten heb ik ook geen zin in.
‘’ Ja leuk! Kan ik wel met iemand met een kinderzitje meerijden?’’
‘’ Die van mij kan wel gewoon op de bank. Dan kan Tijn wel in het zitje.’’ Zegt een vader.
Geregeld. We zorgen dat de kinderen van een andere moeder mee kunnen, stellen het zwembad en de tijd vast en kijken we hoe er gereden moet worden. In een lange auto stoet vertrekken we.
In de auto proest ik het uit als de Tijn2012 stoer probeert mee te praten met de 3 mannen waarbij we in de auto zitten. Er wordt druk gekletst.

Bij het zwembad worden de laatste sigaretten naar binnen gewerkt alvorens we met 23 man het zwembad instappen. ‘’ Wij willen groepskorting!’’ een aantal zorgen dat we met een grote groep met korting naar binnen kunnen. Ik pin het bedrag en we kleden ons om. Dan vliegt iedereen het water in. Iedereen is bezig met elkaars kinderen. Tijn wordt door I. over zijn angst heen geholpen.

‘’Ik wil naar hem toe, mamma!’’ Zegt de Tijn2012 als hij naar een van de vaders wijst. Hij durft eindelijk los te zwemmen. Samen brommen en toeteren ze door het water. Ik krijg een steek in mijn buik. Zo kan het dus ook, denk ik. Ik probeer andersom zijn zoon omhoog te gooien. ‘’ Jij kan dat niet zo goed als Pappa!’’ ik moet lachen. Ik kan het inderdaad niet zo hoog. Daar heb je pappa’s voor.

We letten op elkaars kinderen, kletsen gezellig, lachen en er wordt gezorgd dat iedereen het naar het zin heeft. Terwijl ik in de stoel het tafereel bekijk, ontstaat er een grote glimlach. Wat een fijne mensen en een fijne sfeer!

Als we die middag terug komen heeft ‘’oma’’ ervoor gezorgd dat alle tenten open staan zodat het vocht eruit kwam. Ze is zelfs zo gek geweest voor de halve camping af te wassen.  De avond schuiven we weer gezellig aan samen met thee, wijn en nog meer gezelligheid.

Naarmate de week vordert heb ik steeds minder make-up op, loop ik er vies bij (hoera voor het modder masker!) maar voel ik me ontzettend thuis. De Tijn2012 in het kwadraat want de modderkorsten kunnen er met het grofste geweld niet worden afgeschrobd. Komt wel als we weer thuis zijn. Ik zit zo ontzettend lekker in mijn vel. Ik geniet van alle verhalen, de humor en de zorgzaamheid. Ik voel me voor het eerst sinds tijden niet alleen.

Opletten op de kids van I. omdat ze halsoverkop naar het ziekenhuis moest met haar zoon (gips, bah!), A die boodschappen voor me doet voor de BBQ, IEDEREEN die oplet als de Tijn2012 even naar de wc is en niemand die raar opkijkt als je even uit je slof schiet tegen je kind. De sfeer is bijzonder. Daarnaast werkt het therapeutisch. Er wordt heel wat afgelachen maar een breakup met de vader of moeder van je kinderen hakt er nou eenmaal in. Ondanks dat ik bijna 3 jaar verder ben, ben ik er nog dagelijks mee bezig. Hoe pak je dingen aan? Wat zijn de andere verhalen? Tips? Trics? Ik heb een hoop geleerd. Maar ook zelf kunnen uitrusten door anderen die even mee helpen of opletten.

De Tijn2012 en ik zitten op de fiets. We zijn in een dorpje voor een kleine boodschap. Het regent pijpenstelen en ik word wat kriebelig van zijn constante getetter in mijn oor. Ik probeer de weg terug te vinden. Maar ik kan het niet vinden.
‘’ KUT!’’ Schreeuw ik uit.
‘’Mag je niet zeggen, mamma. Chipsssss.’’
‘’Jaja. Sorry. Je hebt gelijk.’’ Zeg ik schuldbewust.
Ik vang nog net het horloge op wat zojuist kapot is gesprongen. Het horloge wat ik jaren geleden cadeau van de Pappa van Tijn heb gekregen. Ik was er gek op omdat ik het zo mooi vond. Ik heb het een paar keer laten repareren. Het is kapot, hij ligt nu doormidden.
Ik stap van de fiets af en geef de Tijn2012 een kus. Ik kijk naar het horloge in mijn hand en dan omhoog.

Dit was de laatste keer. Ik repareer ‘m niet meer. Bijgelovig of niet, voor mij bewustwording. Een teken.

Tijd om écht verder te gaan.  

Nog een hele hoop meer meegemaakt, maarre… What happens in Alphen, Stays in Alphen 😉

‘’Toch niet met DIE aanbieder, he Fiek?’’
Geamuseerd kijk ik toe naar mijn vriend die tegen over me zit. We zitten in een restaurant om eens uitgebreid bij te kletsen. Ik neem nog een hap want mijn eten is inmiddels koud door het vele praten over het leven, keuzes die je maakt, waar je staat en wat je wil.
Ik prop het eten in mijn wang omdat ik niet kan wachten met antwoorden tot mijn mond leeg is. Ik vertel hem van mijn twijfel over de alleenstaande ouder vakantie die ik gezien heb. Met mijn mond vol vraag ik waarom hij specifiek DIE aanbieder bedoelt.
Ik zie een glimlach met twinkel oogjes en ik ga er goed voor zitten. Als je iemand ruim tien jaar kent weet je precies de trekjes in het gezicht die er voor zorgen dat er een lach salvo zal gaan plaats vinden.
Ik lig dubbel bij zijn verhaal en ben benieuwd naar of zo’n alleenstaande ouder vakantie echt zo is als het beeld wat hij schept.
Daar kom ik maar op 1 manier achter, bedenk ik me hardop.
‘’ Zal ik morgen gewoon gaan bellen? Om te kijken hoe oud de kinderen zijn en vragen te stellen? Ik heb zo’n zin in vakantie en ik heb er hard voor gewerkt.’’ Vraag ik hardop. Ik kijk even weg en mijn radartjes draaien op volle toeren. Ik doe dat altijd als ik even moet nadenken.
‘’Gewoon doen, Fiek.’’ Zegt hij met een grote glimlach die me over de streep trekt.

De volgende dag bel ik alleenstaandeoudervakantiegids.nl. Ik heb er een nachtje over geslapen en wil niet blijven hangen in leuke nieuwe ervaringen laten omdat ik het eng vind. Ik heb zo vaak dingen niet gedaan omdat ik bang ben dat er iets fout gaat. Dat wil ik niet meer. Ik bel vol goede moed met het bedrijf wat de vakanties aanbiedt. Ik word ontzettend vriendelijk te woord gestaan en ik kan al mijn vragen stellen. Ze zoekt voor me na hoe oud de kinderen zijn (ik wil niet de enige zijn die een kind onder de 4 heeft) en belt me terug. Gelukkig zijn er kinderen die wat jonger zijn dus ik hak de knoop door.

Ik boek! Met een grote glimlach zit ik achter mijn laptop als ik de bevestiging binnen krijg in mijn mail.

Op eens bekruipt het me, ik krijg de slappe lach terwijl ik op een bankje op het station zit. Wat heb ik nou weer gedaan?! Ik lijk wel gek en ik kom niet meer bij van het lachen. Over spontaniteit gesproken. Ik word wat raar aangekeken. Niet vreemd als je in je eentje op een druk station zit te proesten van het lachen. Op eens krijg ik de enorme behoefte om mijn ex te bellen. Om samen te lachen om mijn (niet altijd even slimme en doordachte) plannen. Waarom het fout is gegaan tussen ons weten alleen wij, maar 1 ding is zeker,  samen lachen konden we wél. Dan merk ik hoe onze break-up me nog dagelijks bezig houd.
Daarom bel ik hem niet. Dit is voor mij en de Tijn2012. Dit gaan we samen doen. We gaan op vakantie!

De weken verstrijken en ik kan haast niet wachten om te vertrekken. Ondanks dat ik het dood eng vind. Het zal toch geen verkapte dating vakantie zijn? Zijn er genoeg kinderen voor Tijn? Is er wel contact? Wat nou als ik het niet leuk vind? Wat nou als het allemaal haat en nijd is? Is er in de buurt genoeg te doen? Wat nou als Tijn alleen maar aan mij hangt? Wat nou als ik geen contact durf te maken?

‘’ Zoek maar een mooi plekje uit. Er is ruimte zat.’’
Ik kijk pap aan en ik zeg hem waar ik wil staan met de tent. Vol in actie ren ik bijna naar de auto om de spullen uit te laden. Met kriebels in mijn buik van de spanning kijk ik onder het tent opzetten voorzichtig om me heen. Het druppelt binnen. Her en der wordt een caravan neer geplaatst, worden tenten ingeruimd en wordt er voorzichtig rond gekeken.
‘’ Om 17:00 uur is er een kennismaking voor alle ouders, dan ben ik weg Fiek’’. Zegt mijn pap. Aan de ene kant vind ik het leuk dat hij vertrekt, aan de andere kant ook erg spannend.
We slaan de laatste haringen in de grond en ik zwaai hem uit. Zo. Echt vakantie.
‘’Mamma ik heb AUW!’’ blért de Tijn2012. Hij lijkt ontroostbaar. Ik trek zijn schoentje uit en zie een minuscuul blaartje. Een kusje helpt niet, een pleister wil hij niet en ook in mijn armen krijst hij de oren van mijn kop. Ik heb het gevoel dat het even alle spanning van de afgelopen weken is. Gisteravond is hij pas thuis gekomen van 3 weken bij Pappa en ‘Lijn. Voorzichtig word er aan me gevraagd wat er aan de hand is. Beschaamd geef ik aan dat het waarschijnlijk een combinatie is van pijn en moeheid en spanning. Ik kap het af en baal van mezelf. Zoeken er eindelijk mensen contact en dan ben ik weer zo gesloten als de pest. Ik moffel mezelf ergens in een hoekje en loop af en toe weg omdat het gekrijs alle informatie die wordt gegeven overstemd. Ik mis de helft van de informatie die wordt gegeven omdat de Tijn2012 te hard huilt. Ondertussen kijk ik om me heen. Naar de andere ouders, naar de kinderen en hoe iedereen zich gedraagt. 3 mannen en veel meer vrouwen. Ik had het niet anders verwacht eigenlijk. Er worden grapjes gemaakt maar het blijft rustig. Voor hoever ik de gesprekken kan volgen. Meteen staat iemand op voor me zodat ik kan zitten met de Tijn2012. Eindelijk is hij stil. Na een vlugge borrel vertrekt iedereen naar zijn tent.

Ik staar voor me uit en smeer een boterham voor de Tijn2012.
’S avonds als ik hem naar bed heb gebracht zit ik voor de tent in mijn stoel. In de zeikende regen. Iedereen zit binnen en ik heb spijt dat ik zo eigenwijs was om de luifel niet mee te nemen. Het regent pijpenstelen maar ik weiger naar binnen te gaan. Ik app Tante Sergeant. Ik voel me sinds tijden eenzamer dan ooit.  Ik duik toch maar vroeg mijn bed in en hoor hoe de druppeltjes op het tentdoek vallen. De volgende ochtend word ik wakker op de grond.
Potver. Leeggelopen luchtbed.

‘’Ik heb eindelijk maar eens een afspraak gemaakt bij de huisarts! Volgende week kan ik terecht!’’
Appt tante Sergeant me.
Ik moet glimlachen. Mijn vriendinnen en ik zijn ook allemaal hetzelfde. Wanneer er half afhangende ledematen zijn, besluiten we eens een keer naar de huisarts te gaan. Ik app haar dat ik trots op haar ben en erg benieuwd. We gniffelen nog even door over de mogelijke ziektes die ze heeft. Poliepje hier, Tumortje daar. Het behoort allemaal tot de mogelijkheden.

Een week later appt ze me weer.
‘’ Fiek, ik moet door naar de KNO. Waarschijnlijk toch niet wat we eigenlijk dachten. ‘’
Ik wacht even voor ik reageer. Dat wachten duurt bij mij nooit heel lang dus ik reageer vrij direct daarna.
‘’ Hebben ze iets doorgegeven van mogelijkheden dan?’’ vraag ik bezorgd.
‘’Nee, dat gaan ze dus onderzoeken…’’ Zegt ze. Ondanks dat ik probeer nuchter te blijven zit het me niet lekker.

Ze is de nuchterheid zelve. Maar hoewel ik altijd gekscherend zeg dat mijn ‘vriendinnengevoelssprieten op tilt slaan’ op het moment dat er iets is, klopt dat altijd.

Naar vreemden omschrijven we onze vriendschap altijd als volgt:
‘’ Tante Sergeant is het verstand. Ik ben het gevoel. En daarom vullen we elkaar aan.’’

Nuchter ben ik niet altijd, maar pragmatisch en praktisch. Dat ben ik wel.
‘’ Moet ik met je mee?’’ Vraag ik meteen zonder verder door te zaniken over wat het kan zijn, terwijl ik meteen mijn werk agenda check op afspraken.
‘’ Als Mam niet mee kan, misschien wel…’’
Meteen gaat ze over in dat twee meer dan een horen, maar dat ik vooral geen afspraken moet afzeggen of iets. Ik glimlach.
Vooral geen belasting voor een ander willen zijn. Ik merk nu pas hoe irritant het is als ik dat zelf doe. Je doet het uit liefde. Dus het is geen probleem. Als ze dat nou eens van je aannemen…. (de volgende keer zal ik het ook in mijn eigen oren knopen).

Een paar dagen later hoor ik dat haar Mam niet mee kan.
‘’ Moet ik mee?’’ vraag ik haar nogmaals doordringend.
Zonder tegen te stribbelen maar met lichte aarzeling zegt ze dat ze dat eigenlijk wel fijn vindt. Direct kom ik in actie.
Ik blok gaten in mijn agenda en verschuif mijn to-do list op mijn werk. Ik check of Opaloma kunnen oppassen en hoe laat of wat we naar het ziekenhuis moeten. Ik mag vooral geen geld voor de gastouder betalen om mee te gaan, als het te veel moeite is dan gaat ze alleen en bla bla bla. Gaat het ene oor in het andere oor uit. Dat doen we voor elkaar. Klaar. Hoe ik het regel is mijn ding.

Op D-day schrik ik wakker. Shit! 08:00uur! Ik zet nooit een wekker aangezien de Tijn2012 altijd voor 07:00uur wakker is. Behalve vandaag. Kak kak kak.
‘’Gaan we eruit, mamma?’’ Vraagt de Tijn2012 slaperig.
‘’ Ja lieverd. We moeten de turbo aan zetten. ‘’
‘’Waarom? ‘’ Vraagt hij in een reflex.
Ik reken snel. Shoot. Mijn idee van hem voor die tijd naar de gastouder brengen ga ik dus niet meer redden. Ik ga snel naar beneden terwijl ik mijn plan omgooi (ben ik sinds de Tijn2012 een ster in).
Ik heb ineens peper in mijn reet. Ik.ga.hoe.dan.ook.mee.naar.dat.ziekenhuis.punt.
Binnen een record tempo zijn we aangekleed en staan we stipt om 10.00u klaar op de fiets. De Tijn2012 dan maar mee.

Tante Sergeant en ik gniffelen op de fiets. Terwijl we het enorme (nieuwe) ziekenhuis inlopen gniffel ik nog even.
‘’ Als je nou eens een leuke dokter zoekt he, die heb ik nog niet gehad. Zo’n leuke dokter zie ik wel zitten. ‘’ Gniffel ik terwijl de Tijn2012 aan mijn arm trekt.
‘’ Deal, regel ik voor je.’’ Gniffelt ze terug.
We melden ons. ’S Ochtends vroeg ik haar nog haar ID/rijbewijs/paspoort/polispas mee te nemen.
Ik hoor enige vertwijfeling of ze die wel mee heeft genomen. Waardoor ik last krijg van plaatsvervangende zenuwen. Gelukkig zit de handel in haar portemonnee. Na dat de gehele aanmelding geregeld is zoeken we ons een weg in het enorme ziekenhuis.
‘’ Ehh, wat zei ze ook alweer?’’ Vraagt Tante Sergeant.
‘’ Einde van de gang naar boven. Rechts. ‘’
Ik heb de opdracht om als 2^e paar oren te functioneren dus deze taak neem ik uiterst serieus.
We melden ons bij de betreffende afdeling en nemen plaats in de wachtkamer. De Tijn2012 stort zich op het speelgoed wat klaar zit. We keutelen en kletsen wat. Na 10 minuten worden we binnen geroepen door een dame.

Ze legt uit dat ze de Co-assistent is en wat ze gaat doen. Eerst volgt een standaard vragenlijst.
‘’ Heb je wel eens een gebroken neus gehad?’’ Vraagt de co.  Tante Sergeant proest.
‘’ Nee, niet dat ik weet.’’ Antwoord ze.
Na de vragenlijst afgerond te hebben neemt Tante sergeant plaats in een raket stoel ( althans, dat maak ik de Tijn2012 wijs).
Eerst worden de oren uitgebreid bekeken. Tante Sergeant zit voor een scherm wat mij de mogelijkheid biedt om mee te kijken. De Tijn2012 kijkt nog steeds ademloos. Een buisje wordt in haar oor gepropt. Haar hoofd zit pontificaal voor het beeldscherm waardoor ik dus niks zie.
Tante Sergeant wordt omgedraaid.
‘’ Oh fijn. Jullie konden mee kijken dus?’’ Roept Tante Sergeant lichtelijk verontwaardigd.
‘’ Hehe, nee, je hoofd zit er voor. Bovendien. Ik hou verrekte veel van je. Ken je van binnen naar buiten maar je gehele oor inhoud mag me bespaard blijven.’’ Zeg ik. Tante Sergeant moet lachen.
Met een neus eendenbek wordt ook alles nog even goed bekeken.
Ik denk aan de tijd dat ze mee ging met mijn afspraken bij de verloskundige. Goddank geen rare onderzoeken, de eendenbek is haar bespaard gebleven (los van alle andere zwangere complicaties, die heeft ze helaas wel meegekregen).

Na aantal minuten zijn alle onderzoeken klaar.
‘’ Tsjah, ik zie het. Hier zit een verdikking.’’ Zegt de Co.
‘’ Ik ga even naar de arts, die komt je nog even bekijken en dan komen we bij je terug. Je kunt hier blijven zitten.’’ Zegt de Co terwijl ze naar het kamertje naast ons loopt.

Als de Co in het kamertje ernaast is beginnen we te proesten. Het onderzoek wordt nog even onder de loep genomen. We bepraten nog even de efficiëntie van het onderzoek en wachten dan gespannen af. Ondanks dat we lachen ben ik erg gespannen. Wat als…. Ik heb nogal levendige gedachten en mijn familie en mijn vrienden gaan me aan het hart. Door het vuur. Dat soort dingetjes. Veel tijd om na te denken is er niet. We worden alweer in het kamertje ernaast geroepen. Ik hijs de Tijn2012 op mijn arm. We snellen naar de volgende stoel.

We stellen ons allemaal netjes voor aan de grote snor. Een man van boven gemiddelde leeftijd spreekt ons in turbo tempo aan. Hij neemt alles even door alvorens Tante Sergeant in de volgende raket stoel plaats mag nemen.
Er worden handschoenen aangetrokken. Geprikt, gekeken en gedrukt. De Tijn2012 kijkt weer met grote ogen toe. Even wisselen Tante Sergeant en ik een blik. Ik ben gespannen merk ik.

Nadat hij uit gevoeld  is weet de Co niet hoe snel ze haar handschoenen moet aantrekken. Ze moet ook nog even voelen. Binnen 3 minuten zitten we weer op de stoel.

‘’ Tsjah mevrouw, de diagnose is vrij helder. ’’ Zegt de arts met de grote snor terwijl hij haar indringend aan kijkt. Ik zie Tante Sergeant verkrampen.

Even kijken we elkaar met grote ogen aan.

(Tsjah, volgende keer meer, dan een deel 2!)

‘’OOOOOOOPPPPAAAAAAA!!!!’’
Ik grinnik. Ik gooi m’n sigaret weg en ren de tuin uit. Ik zie de Tijn2012 achter Opa aanrennen, die net even naar de auto loopt.
‘’Tijn! Voor je kijken!’’ Roept zijn vader.
Ik ren achter hem aan.
‘’ TIJN!!!!!!’’
Verschrikt kijkt hij om. Met een blik van complete verbazing is hij even van zijn stuk gebracht maar dan herpakt hij zichzelf.
‘’ MMMAAAAMMAAAAAAAA!!!!’’
We rennen naar elkaar toe en de peuter laat een pakje uit z’n handen vallen. Hij springt me om de nek en bijna val ik op de grond.
Hoewel hij maar een paar dagen weg is geweest, ik altijd erg geniet van mijn ‘vrije’ dagen, kijk ik toch altijd uit naar zijn thuiskomst.
Ik kijk naar het pakje wat op de grond lig en vraag aan zijn vader of het breekbaar is.
‘’ Ehh.. ja… volgens mij wel..’’ Krijg ik terug.
Tijn’s vader, de Tijn2012 en ik lopen naar huis.
‘’ Mamma, ik heb een cadeautje voor jou! Mag ik uitpakken?’’ vraagt hij hoopvol terwijl hij aan mijn vest trekt.
Na een paar seconden begint het te dagen. Oh ja, moeder dag! Met moeder dag is hij niet bij mij maar bij zijn vader. Hij is een week te vroeg met het cadeautje. Maar wachten is geen optie. Hij heeft het ongeduldige niet van een vreemde..

Ik moet zeggen dat ik vrij weinig waarde hecht aan moeder dag. Voor mij is het elke dag moeder dag. Soms meer dan me lief is. We hebben het nooit gevierd met ontbijtjes en dingetjes. Misschien komt dat later nog. Vorig jaar kreeg ik van een vriendin een moederdagverwenboodschappenpakket. Huilend heb ik de brief zitten lezen die erbij zat.

Ik krijg het cadeautje van Tijn in mijn handen gedrukt en het valt nog een keer.
‘’ Ik vrees dat het kapot is.’’ Zeg ik verschrikt.
‘’ Ja, dat is nu te laat.’’ Lacht Tijns’ vader.

Ik pak het cadeautje uit en het is nog heel gelukkig. Een klein glazen potje met een foto van Tijn en een kaarsje. Ik bekijk het liefde vol. Tijn legt uit wat het is en even kijk ik snel naar z’n vader. Trots. Lachend. Ik lach naar hem. Ons kind. Met een cadeautje wat de Tijn2012 heeft gekocht en gemaakt met de vriendin van zijn vader. De spanning en negativiteit is weer gebroken tussen ons.

Stiefmoeder. Het woord gaat de laatste tijd steeds vaker door mijn hoofd. Of Miefstoeder hoe we het hier in huis noemen. De Tijn2012 heeft een stiefmoeder. Toch heeft die bewoording bij mij een negatieve lading. Ik moet altijd denken aan Sneeuwwitje.
De stiefmoeder van de Tijn2012 is alles behalve dat. Sinds een jaar krijg ik ineens cadeautjes voor mijn verjaardag ‘’ van Tijn’’, Souvenirtjes uit Frankrijk, stukjes ‘’zelfgebakken’’ taart en enorm veel knutsels. De pappa van de Tijn2012 is vaak druk. Waardoor hij steeds vaker bij ‘Lijn zit. Ik ben na twee jaar eindelijk zo ver dat ik ’t Beestje bij de naam noem. Er is vastigheid. Ze hoort er nu bij.

-‘’ Mamma, ‘Lijn was boos op me.’’ Zegt de Tijn2012 tegen me terwijl we op de fiets zitten.
Ik heb hem net opgehaald bij zijn vader en zijn vriendin.
‘’Oh, waarom was ze boos?’’ Vraag ik rustig maar razend nieuwsgierig.
Even is hij afgeleid om wat anders.
‘’ Waarom was ‘Lijn boos, Tijn?’’ vraag ik nog een keer.
-‘’ Omdat ik in de zandbak zat.’’ Komt er vertwijfeld uit.
‘’ Oh, en mocht je niet in de zandbak?’’
De auto’s om ons heen bieden te veel afleiding om het gesprek op gang te houden. Ik wil het verhaal graag horen, nieuwsgierig als ik ben.
-‘’Ik ging niet luisteren, mamma.  Ik ging met zand gooien. Toen was ‘Lijn boos.’’ Hij kijkt naar rechts, zie ik vanuit een ooghoek.
‘’ Tsjah lieverd, als je bij Pappa en ‘Lijn bent moet je naar hen luisteren.’’
-‘’ Waarom?’’
‘’ Omdat je niet met zand mag gooien. Als ‘Lijn dat tegen je zegt, dan moet je luisteren. Zand hoort in de zandbak en niet in de lucht. Ik snap ‘Lijn wel.’’
Het gesprek is klaar voor mijn peuter. Hij wil naar de Jumbo.

De Tijn2012 vindt haar erg lief. Dat is ze ook. Ik plaats haar nog net niet op een voetstuk. Ze is goed voor Tijn, springt bij wanneer nodig en is heel duidelijk naar Tijn dat ik zijn moeder ben. Hoewel onze meningen nog wel eens verschillen, zit er overal wel een vergelijkbare lijn in. Zij accepteert dat ik het op mijn manier doe. En ik denk op mijn beurt vaak dat ik benieuwd ben hoe zij het doet met eigen kinderen. Ik had ook van die mooie idealen die nu ver te zoeken zijn… Ik vraag me soms ernstig af hoe de omgang tussen de exen (de ouders) zou zijn als zij er niet was geweest.

Ik zou zaken liever met haar regelen. Maar ja, dat is gek, toch? Het is niet haar kind. Toch accepteert ze hem als haar eigen kind. Ik vind dat mooi. En knap. Nog een paar dagen en dan is ze uitgerekend. Dan krijgt de Tijn2012 een broertje2015.

‘’ Ehh.. Fiek, wat vind je ervan?’’ Vraagt een vriend voorzichtig terwijl ik net vertel dat de Tijn2012 een broertje2015 krijgt. Mijn vrienden kennen mij goed genoeg om te weten dat ik zo veranderlijk en wispelturig als de pest ben.
‘’ Ik ben heel blij voor ze. En ik vind het leuk dat de Tijn2012 een broertje krijgt, heeft hij er in ieder geval 1!’’  Zeg ik gemeend. Het geeft een soort rust (die ongetwijfeld voor onrust zal zorgen).
Ik zie opluchting in mijn vriends’ ogen. Geen hysterische Fieke’s.
‘’ Wat heb je tegen hem gezegd?’’  doelend naar de Pappa van de Tijn2012. Vraagt de vriend.
Ik denk terug aan het whatsappje wat ik kreeg met de boodschap dat hij voor de tweede keer vader zou worden.
‘’ Waarom hij dat in een whatsappje zet. Maar dat ik heel blij voor hem ben en het heel erg leuk voor hem vindt. En voor ‘Lijn. Ik heb haar ook meteen gewhatsappt om te feliciteren en vragen hoe het gaat. En dat ze alle kinderspullen maar moeten gebruiken. We hebben ze toch staan en die 2^e komt voorlopig niet.’’ Praktisch ben ik soms ook wel.

Tijn’s stiefmoeder wordt zelf moeder.
Samen loop ik met de Tijn2012 in de Primera. Ik vraag me af wat ik me weer op de hals heb gehaald. Ik ben niet zo’n knutsel moeder. Ik houd meer van duplo, buiten rennen, klimmen en boekjes lezen.
Ik laat de Tijn2012 kiezen. Ik kies voor een variant die niet al te moeilijk is, bij gebrek aan inspiratie.
‘’ Ja, die vindt ‘Lijn mooi.’’ Zegt hij vastberaden. Nou vooruit. Mijn mandje wordt volgeladen met stickers die ‘Lijn (maar vooral ook Tijn) mooi vindt. We kopen nog even een bloemetje bij de bloemist voor erbij.  Ik reken af en we stappen op de fiets naar huis.

Ik heb er eventjes over na moeten denken of ik het wel wilde.

Maar een vrouw die voor mijn kind zorgt alsof het haar eigen kind is, die hem op komt halen als ik moet werken en hij ziek is, die me elke twee weken een overdracht geeft met zaken die ik wil horen, waar ik een kopje thee mee drink op het moment dat ik Tijn kom brengen, die praat met de bewoording bij ‘ons’, die geïnteresseerd is, snapt dat ik consequent met zindelijkheid wil zijn en mijn kind volledig accepteert. Die vrouw verdient een (stief)moederdag cadeau.

Die middag zet ik de Tijn2012 aan het werk.

Zijn eerste Stiefmoederdag cadeau.

Ik zoek nog steeds hard naar een handleiding Scheiden voor Dummies. Ben jij een Stiefmoeder? Heb je er een? Ik hoor graag je verhalen!