De grote envelop met schreeuwend GGD logo zorgt altijd weer voor een diepe zucht. Ik maak de envelop open. ‘’Hoera, we mogen weer voor de APK, Aap.’’ Zeg ik tegen de Tijn2012 die druk is met zijn duplo.

Een paar uur van te voren zoek ik het groter groeien boekje en de brief met vragenlijst. Ik lees de brief nog eens door. Kak.

‘’ we verzoeken u om de plaatjes uit het boek te oefenen voor de ogentest.’’ Ik zoek de plaatjes erbij en roep de Tijn2012. In rap tempo nemen we de plaatjes even door. De Tijn2012 is het na een paar minuten zat en wil liever een spelletje spelen achter de tablet.
‘’ Laat maar zitten hoor, gaat vast goed.’’ Mompel ik in mezelf.

Ik vul de vragenlijst in en zoals altijd heb ik geen vragen over de opvoeding.
‘’ Zijn er nog grote veranderingen in het leven van uw kind geweest? Zoals overlijden, echtscheiding enz.’’ Ik vraag me af of hij sinds de geboorte van zijn broertje nog een bezoek is geweest. Volgens mij niet dus ik vul het maar in.
Over het dagelijks toedienen van vitamine D lieg ik. Vorige keer kreeg ik een preek. Ik vergeet het altijd. Ik voel me er geen slechtere moeder door.

Als ik de Tijn2012 in de auto hijs ben ik weer afwezig.
‘’ Mamma, is het net zo ver rijden als Italia?’’ Peupelt de Tijn2012.
-‘’ Nee, het consternatiebureau is maar 5 minuutjes rijden.’’
‘’ Wanneer gaan wij naar Italia samen?’’
-‘’ Ehh, geen idee. Om eerlijk te zijn zie ik in mijn eentje naar Italië rijden ook niet zo zitten.’’
‘’Waarom?’’
-‘’ Omdat dat heel ver is.’’
‘’ Waarom?’’
-‘’ Lieverd, mamma moet even opletten.’’ Lieg ik.
‘’ Ik krijg geen prik he, mamma?’’
-‘’ Ehh nee volgens mij niet.’’ Zeg ik afwezig terwijl mijn hoofd heel ergens anders is.

Ik hijs de Tijn2012 uit de auto en hij rent naar het consternatiebureau. Ik merk aan mezelf dat ik mijn ‘hakken in het zand’ modus aan zet. Standje ene oor in, standje heel hard het andere oor weer uit. Een modus die ik sinds de Tijn2012 is geboren, prima weet te vinden.

Vrolijk worden we begroet door een assistent die ik nog niet eerder gezien heb.
‘’ Jij bent vast Tijn, hoi mooierd! Wat leuk dat je er bent Lieverrrrrd’’. Zegt de enorme vrouw. Ze heet Fatima en ik mag haar wel. Hoewel ik wat moeite heb met zo’n overdreven Lieverrrrd, mooierrrrd en knapperrrrrd.

‘’ Zodra Roosje binnen is mag Tijn zich uitkleden. Anders wordt het zo koud he. Kijk eens Lieverrrrrrd, we hebben een kinderkapstok. Daar mag je je jas ophangen. ‘’
De Tijn2012 luistert naar Fatima en gaat rustig spelen.

‘’ Mamma, ik krijg geen prik he?’’ Vraagt de Tijn2012 nog een keer aan me.
– ‘’ Ik zal het nog eens vragen, Aap.’’
-‘’ Wanneer krijgt hij eigenlijk weer een prik?’’ Vraag ik nonchalant aan Fatima, niet wetende dat haar antwoord zowel mij als Tijn heel erg zal verrassen.
‘’ Ehh vandaag….’’ Fluistert ze met grote ogen als ze ziet dat ik wit weg trek.
Kut kut kut kut kut. Ik ben niet bang voor prikken maar de Tijn2012 van bijna 4 is er doodsbang voor.

Wat doe ik? Zeggen? Niks zeggen? Voorbereiden? Niet voorbereiden? Hard gillend wegrennen? Kijken of het op een ander moment kan? Naar mijn gevoel luisteren.

Vertellen dus maar.

‘’Ehh, konijntje. Je krijgt vandaag een prik want alle grote jongens die bijna naar school moeten krijgen een prik. Dan ben je er heel veel jaren van af.’’

Kut. Verkeerde keus.

Mijn kind laat zich melodramatisch op de grond vallen, zijn ogen worden groot, zijn mond gaat open en ik kijk het aan. Mijn kind ontaard zich in een groot schreeuwend en krijsend monster. Hij grijpt met zijn handen mijn nek vast en zet het op een oorverdovend brullen. Hevig in paniek probeer ik het kleine ontaarde monster te troosten. Ik wrijf over zijn rug maar stop vrij vlot aangezien ik niet binnen wil komen met brandplekken van een overmatig geruststellend troost gebaar.
Er is geen land met hem te bezeilen. Ik word met grote ogen door andere ouders aangekeken en een moeder houdt verschrikt de handjes voor de oren van haar pasgeboren baby. Zijn praat genen waren altijd al sterk ontwikkeld (denk aan een kind dat DE HELE DAG praat. Ofwel zijn snavel niet dicht houdt tenzij hij tv kijkt. Hoera voor de tv!) maar met de interne volume knop op standje brul kan hij er ook wat van.

Met veel moeite leiden (lijden) Fatima en ik het ontaarde monster af. Hij zoekt weer wat speelgoed en ik slaak een diepe zucht.

We mogen naar binnen. De jonge kinderarts met grote bril die ooit als stagiaire zat in mijn blog, is blijkbaar afgestudeerd. Gehaast gaat ze zitten en komt ze ter zake. Ze praat op volwassen toon met mijn kind. Iets wat ik altijd erg waardeer in mensen, de koetschiekoetschie taal is voor niemand bevorderlijk. Daar gaan mijn nekharen recht van overeind staan.

In hoog tempo worden de statistieken er bij genomen. Voor het eerst krijg ik geen opmerking dat hij te licht is. Hoewel mijn kind altijd iets onder de welbekende curve zal vallen, is het nu geen reden tot een aantekening. Tot zover door de lichamelijke APK heen.

Hij moet blokjes bouwen. Een grote hobby dus door de motorische APK komen we ook.

De Tijn2012 brengt zijn angst voor prikken weer even onder de aandacht. De kinderarts gaat er zakelijk mee om. Het kind laat zich weer melodramatisch op de grond vallen en het riedeltje begint van voren af aan. Ik zucht. Dit was snel voorbij gelukken.

Ze weet hem af te leiden door te starten met de ogentest. Ik geef haar eerlijk toe dat ik niet goed heb gelezen en dat we dus vanmorgen pas geoefend hebben met de plaatjes. Ze pakt de plaatjes erbij. Grmbl. Mompel ik. Heb ik ook nog de verkeerde plaatjes geoefend want de plaatjes die zij aanwijst kent hij gewoon.

De Tijn2012 wordt in een stoel gesommeerd en voorzien van een grote plastic bril waarvan 1 oog is afgeschermd. Mijn Piet Piraat noemt moeiteloos de bovenste plaatjes op. De onderste gaan wat lastiger en hij begint op zijn stoel te schuiven.
‘’ Ik denk…. Dat ik het niet zo goed kan zien.’’ Zegt hij wijsneuzerig. Ik grinnik en houd mijn mond dicht. De strenge kinderarts gaat door. Ik merk dat de Tijn2012 harder begint te schuiven en zijn concentratie verliest. Het duurt tijden. Een arts zou toch moeten weten dat kinderen een spanningsboog van een dronken goudvis hebben, niet waar? Ze blijft doorgaan. De Tijn2012 is niet voor een gat te vangen en blijft herhalen dat hij het niet kan zien. Na ruim 6 minuten stopt ze eindelijk. Met de boodschap dat ik terug moet komen om de ogen te checken. Ik kijk haar glazig aan. Mijn kind niet goed zien? Ik moet dingen altijd stiekem doen omdat hij met zijn eksterogen alles door lijkt te hebben. Maar best.
‘’ Ik heb ook het idee dat hij er een spelletje van maakt. Maar goed, prima hoor om nog een keer terug te komen.’’ Mompel ik.
‘’ Ja want we willen niet later hoeven constateren dat hij misschien een lui oog heeft.’’ Zegt ze streng.
Ik zie een oog in een luie stoel genietend van een biertje met een sigaretje. Ik heb af en toe een te levendige fantasie.

Snel neemt ze mijn vragenlijst door. De tijd die er eerder werd genomen om uitgebreid met mij te praten over hoe het gaat is volgens mij weer wegbezuinigd. Snel bekijkt ze mijn vragen en ik houd wijselijk mijn mond. Ze heeft een flinke stronk peper in d’r reet en ik heb nog nooit zo’n turbo bezoek gehad. Hier hou ik wel van.

‘’ Wat wil je, wil je de P R I K nu of doen als hij terug moet komen voor de ogen test?’’ Vraagt ze terwijl ze het woord P R I K fluistert zodat de Tijn2012 het niet hoort.
Mijn moederlijke schakel vermogen draait op volle toeren.
‘’ Doe maar nu, dan zijn we er zo snel mogelijk van af. ‘’ Zeg ik resoluut en vastbesloten. Soort van.
We halen alles uit de kast. Lullen als Brugman maar de Tijn2012 zet het op een brullen. Het gekrijs is wederom oorverdovend en ik vraag me af of de arts me aansprakelijk zal stellen voor gehoor schade. Ik trek alles uit de kast maar hij gilt en krijst het uit van angst. Ik krijg een knoop in mijn maag. He bah.
Als laatste troef heb ik hetgeen waar ik zo’n hekel aan heb… als niks meer werkt…

omkopen die handel. Die prik gaat er hoe dan ook in.

‘’ Tijn luister eens, als je nu even doorbijt en de dokter de prik laat doen, mag je een cadeautje uit zoeken.’’ Zeg ik zuchtend.
Abrupt is het stil. Het lijkt te werken.
‘’ Mag ik dan ook een treinbaan van Lego City net als bij Pappa?’’ Vraagt hij me met grote ogen.
‘’ Nee aap, iets kleins. Ik dacht meer aan een auto’tje. Of zo. ‘’
Weg troef. Hij brult het weer uit. De arts en ik kijken elkaar aan. We denken hetzelfde.

‘’ Pak jij zijn ene arm en benen? Dan houd ik zijn andere arm vast.’’ Zegt de arts serieus.
Compleet tegen mijn gevoel in en alle pedagogische visies die ik heb klem ik mijn kind in de houdgreep. Zijn benen tussen mijn dijen geworsteld en zijn arm met moeite in bedwang houdend. De arts houdt zijn arm vast en in slow motion zie ik de spuit in het kleine armpje geramd worden. De tranen springen me in de ogen. Dat gaat vast zeer doen vanavond. Gelukkig mag hij vanavond naar Pappa.
Binnen 2 seconden is de spuit er alweer uit.
‘’ Huh maar dat deed geen pijn?’’ Gilt de Tijn2012 uit. Dan ziet hij de druppel bloed die hard uit zijn boven arm sijpelt. Heftiger dan de eerste 2 huilbuien krijst hij alles eruit wat erin zit. Het gebrul is niet om aan te horen. Stevig pak ik de Tijn2012 tegen me aan maar hij is woest. En terecht. We komen met stickers en plaatjes en mooie pleisters aan maar niks helpt. Hij gilt al zijn angst, boosheid en verdriet uit het kleine lijfje. Ontroostbaar.

De kinderarts wil me al de deur uit werken als ik haar nog snel een vraag wil stellen of ze me door kan verwijzen naar instanties die me eventueel kunnen helpen met het vinden van een huis. Door het gebrul heen geeft ze aan dat ze me niet kan helpen. Ik neem mijn verlies en loop de deur uit. In de wachtkamer worden we met grote ogen aangekeken. Met plaatsvervangende schaamte kleed ik de Tijn2012 weer aan. Fatima komt nog met een mooi dierenplaatje en snel lopen we de deur uit als ik nog even snel een afspraak heb gemaakt. Als ook de receptionisten hem zeggen wat voor stoere jongen het is, is het eindelijk wat stiller.

Op naar de speelgoedwinkel.