‘’Ik heb eindelijk maar eens een afspraak gemaakt bij de huisarts! Volgende week kan ik terecht!’’
Appt tante Sergeant me.
Ik moet glimlachen. Mijn vriendinnen en ik zijn ook allemaal hetzelfde. Wanneer er half afhangende ledematen zijn, besluiten we eens een keer naar de huisarts te gaan. Ik app haar dat ik trots op haar ben en erg benieuwd. We gniffelen nog even door over de mogelijke ziektes die ze heeft. Poliepje hier, Tumortje daar. Het behoort allemaal tot de mogelijkheden.
Een week later appt ze me weer.
‘’ Fiek, ik moet door naar de KNO. Waarschijnlijk toch niet wat we eigenlijk dachten. ‘’
Ik wacht even voor ik reageer. Dat wachten duurt bij mij nooit heel lang dus ik reageer vrij direct daarna.
‘’ Hebben ze iets doorgegeven van mogelijkheden dan?’’ vraag ik bezorgd.
‘’Nee, dat gaan ze dus onderzoeken…’’ Zegt ze. Ondanks dat ik probeer nuchter te blijven zit het me niet lekker.
Ze is de nuchterheid zelve. Maar hoewel ik altijd gekscherend zeg dat mijn ‘vriendinnengevoelssprieten op tilt slaan’ op het moment dat er iets is, klopt dat altijd.
Naar vreemden omschrijven we onze vriendschap altijd als volgt:
‘’ Tante Sergeant is het verstand. Ik ben het gevoel. En daarom vullen we elkaar aan.’’
Nuchter ben ik niet altijd, maar pragmatisch en praktisch. Dat ben ik wel.
‘’ Moet ik met je mee?’’ Vraag ik meteen zonder verder door te zaniken over wat het kan zijn, terwijl ik meteen mijn werk agenda check op afspraken.
‘’ Als Mam niet mee kan, misschien wel…’’
Meteen gaat ze over in dat twee meer dan een horen, maar dat ik vooral geen afspraken moet afzeggen of iets. Ik glimlach.
Vooral geen belasting voor een ander willen zijn. Ik merk nu pas hoe irritant het is als ik dat zelf doe. Je doet het uit liefde. Dus het is geen probleem. Als ze dat nou eens van je aannemen…. (de volgende keer zal ik het ook in mijn eigen oren knopen).
Een paar dagen later hoor ik dat haar Mam niet mee kan.
‘’ Moet ik mee?’’ vraag ik haar nogmaals doordringend.
Zonder tegen te stribbelen maar met lichte aarzeling zegt ze dat ze dat eigenlijk wel fijn vindt. Direct kom ik in actie.
Ik blok gaten in mijn agenda en verschuif mijn to-do list op mijn werk. Ik check of Opaloma kunnen oppassen en hoe laat of wat we naar het ziekenhuis moeten. Ik mag vooral geen geld voor de gastouder betalen om mee te gaan, als het te veel moeite is dan gaat ze alleen en bla bla bla. Gaat het ene oor in het andere oor uit. Dat doen we voor elkaar. Klaar. Hoe ik het regel is mijn ding.
Op D-day schrik ik wakker. Shit! 08:00uur! Ik zet nooit een wekker aangezien de Tijn2012 altijd voor 07:00uur wakker is. Behalve vandaag. Kak kak kak.
‘’Gaan we eruit, mamma?’’ Vraagt de Tijn2012 slaperig.
‘’ Ja lieverd. We moeten de turbo aan zetten. ‘’
‘’Waarom? ‘’ Vraagt hij in een reflex.
Ik reken snel. Shoot. Mijn idee van hem voor die tijd naar de gastouder brengen ga ik dus niet meer redden. Ik ga snel naar beneden terwijl ik mijn plan omgooi (ben ik sinds de Tijn2012 een ster in).
Ik heb ineens peper in mijn reet. Ik.ga.hoe.dan.ook.mee.naar.dat.ziekenhuis.punt.
Binnen een record tempo zijn we aangekleed en staan we stipt om 10.00u klaar op de fiets. De Tijn2012 dan maar mee.
Tante Sergeant en ik gniffelen op de fiets. Terwijl we het enorme (nieuwe) ziekenhuis inlopen gniffel ik nog even.
‘’ Als je nou eens een leuke dokter zoekt he, die heb ik nog niet gehad. Zo’n leuke dokter zie ik wel zitten. ‘’ Gniffel ik terwijl de Tijn2012 aan mijn arm trekt.
‘’ Deal, regel ik voor je.’’ Gniffelt ze terug.
We melden ons. ’S Ochtends vroeg ik haar nog haar ID/rijbewijs/paspoort/polispas mee te nemen.
Ik hoor enige vertwijfeling of ze die wel mee heeft genomen. Waardoor ik last krijg van plaatsvervangende zenuwen. Gelukkig zit de handel in haar portemonnee. Na dat de gehele aanmelding geregeld is zoeken we ons een weg in het enorme ziekenhuis.
‘’ Ehh, wat zei ze ook alweer?’’ Vraagt Tante Sergeant.
‘’ Einde van de gang naar boven. Rechts. ‘’
Ik heb de opdracht om als 2e paar oren te functioneren dus deze taak neem ik uiterst serieus.
We melden ons bij de betreffende afdeling en nemen plaats in de wachtkamer. De Tijn2012 stort zich op het speelgoed wat klaar zit. We keutelen en kletsen wat. Na 10 minuten worden we binnen geroepen door een dame.
Ze legt uit dat ze de Co-assistent is en wat ze gaat doen. Eerst volgt een standaard vragenlijst.
‘’ Heb je wel eens een gebroken neus gehad?’’ Vraagt de co. Tante Sergeant proest.
‘’ Nee, niet dat ik weet.’’ Antwoord ze.
Na de vragenlijst afgerond te hebben neemt Tante sergeant plaats in een raket stoel ( althans, dat maak ik de Tijn2012 wijs).
Eerst worden de oren uitgebreid bekeken. Tante Sergeant zit voor een scherm wat mij de mogelijkheid biedt om mee te kijken. De Tijn2012 kijkt nog steeds ademloos. Een buisje wordt in haar oor gepropt. Haar hoofd zit pontificaal voor het beeldscherm waardoor ik dus niks zie.
Tante Sergeant wordt omgedraaid.
‘’ Oh fijn. Jullie konden mee kijken dus?’’ Roept Tante Sergeant lichtelijk verontwaardigd.
‘’ Hehe, nee, je hoofd zit er voor. Bovendien. Ik hou verrekte veel van je. Ken je van binnen naar buiten maar je gehele oor inhoud mag me bespaard blijven.’’ Zeg ik. Tante Sergeant moet lachen.
Met een neus eendenbek wordt ook alles nog even goed bekeken.
Ik denk aan de tijd dat ze mee ging met mijn afspraken bij de verloskundige. Goddank geen rare onderzoeken, de eendenbek is haar bespaard gebleven (los van alle andere zwangere complicaties, die heeft ze helaas wel meegekregen).
Na aantal minuten zijn alle onderzoeken klaar.
‘’ Tsjah, ik zie het. Hier zit een verdikking.’’ Zegt de Co.
‘’ Ik ga even naar de arts, die komt je nog even bekijken en dan komen we bij je terug. Je kunt hier blijven zitten.’’ Zegt de Co terwijl ze naar het kamertje naast ons loopt.
Als de Co in het kamertje ernaast is beginnen we te proesten. Het onderzoek wordt nog even onder de loep genomen. We bepraten nog even de efficiëntie van het onderzoek en wachten dan gespannen af. Ondanks dat we lachen ben ik erg gespannen. Wat als…. Ik heb nogal levendige gedachten en mijn familie en mijn vrienden gaan me aan het hart. Door het vuur. Dat soort dingetjes. Veel tijd om na te denken is er niet. We worden alweer in het kamertje ernaast geroepen. Ik hijs de Tijn2012 op mijn arm. We snellen naar de volgende stoel.
We stellen ons allemaal netjes voor aan de grote snor. Een man van boven gemiddelde leeftijd spreekt ons in turbo tempo aan. Hij neemt alles even door alvorens Tante Sergeant in de volgende raket stoel plaats mag nemen.
Er worden handschoenen aangetrokken. Geprikt, gekeken en gedrukt. De Tijn2012 kijkt weer met grote ogen toe. Even wisselen Tante Sergeant en ik een blik. Ik ben gespannen merk ik.
Nadat hij uit gevoeld is weet de Co niet hoe snel ze haar handschoenen moet aantrekken. Ze moet ook nog even voelen. Binnen 3 minuten zitten we weer op de stoel.
‘’ Tsjah mevrouw, de diagnose is vrij helder. ’’ Zegt de arts met de grote snor terwijl hij haar indringend aan kijkt. Ik zie Tante Sergeant verkrampen.
Even kijken we elkaar met grote ogen aan.
(Tsjah, volgende keer meer, dan een deel 2!)
