Uw geluk is niet urgent

‘’Maar, je hebt een kind, dan krijg je toch urgentie?’’ Vraagt ze me terwijl ik mijn huidige situatie voor de zoveelste keer oprakel.

In een flits denk ik terug aan het telefonische gesprek dat ik twee jaar geleden voerde met een instantie voor het aanvragen van woning urgentie. Net uit gescheiden met de vader van mijn kind. Alsof ik in een soapserie leef, probeer ik te overleven. Ik pak mijn telefoon en zoek het nummer op.  Een aardige man met door zijn spreken een zucht. Waarschijnlijk de zoveelste vrouw deze dag, die urgentie wil aanvragen. Naïef als ik ben, bel ik op met goede hoop.

‘’ Heeft u echtscheidingspapieren of papieren van het ontbinden van uw geregistreerd partnerschap?’’
-‘’ Ehh.. nee…’’
‘’ Heeft u een hypotheek woning, mevrouw?’’
-‘’ Ehh.. ja maar daar blijft mijn ex wonen aangezien ik het niet kan betalen. En die blijft hoogstwaarschijnlijk ook nog wel even op mijn naam staan want ik kan geen tienduizenden euro’s uit mijn broekzak trekken. ’’
‘’ Tsjah mevrouw, u heeft in principe een woning.’’
-‘’ En dat dat bij mijn ex is, waar ik zojuist ben weggegaan en die ik de tent uit vecht op het moment als we nog een minuut langer samen wonen, dat doet er niet toe?’’
‘’Ehh.. nee mevrouw.’’
Ik ben even stil. Compleet  verbijsterd ben ik.
‘’ Mevrouw heeft u aangifte bij de politie gedaan vanwege huiselijk geweld?’’
-‘’ Nee, dat probeer ik te voorkomen door urgentie aan te vragen voor een woning. Als ik hier nog langer blijf wonen vrees ik voor rondvliegende vazen.’’ Zeg ik cynisch.
Ik ben even stil. De man in kwestie houdt ook stil. Als ik even tot bedaren ben gekomen ga ik door.
-‘’ Begrijp ik nu uit uw verhaal dat de kans dus minimaal is dat ik een woning urgentie kan verkrijgen? Ook al heb ik een kind, met voogdij papieren van zijn vader en ik binnenkort op straat sta?’’
‘’ Ja mevrouw. Het enige wat u kunt doen is op dit moment snel een geregistreerd partnerschap aan te gaan en die vervolgens meteen te laten ontbinden bij de notaris.’’
Ik val bijna van mijn stoel.
-‘’ Ho moment, even recapituleren.  U zegt, dat ik nu op dit moment een geregistreerd partnerschap aanga met de datum maart. En dat ik die meteen kan ontbinden met de volgende dag. Ik dan bewijsstukken heb. Daar geld tegenaan smijt, in de hoop dat ze er niet doorheen prikken?’’
Ietwat beschaamd beaamd hij mijn verhaal.
-‘’ Nou, dat vind ik een flink risico. Als ik zo een beetje google is de woningnood nogal hoog. Ik ga er van uit dat ze daar wel doorheen prikken.’’
‘’ Mevrouw, u bent altijd vrij om urgentie aan te vragen op dergelijke manieren. Maar de kans is groot dat ze daar inderdaad doorheen prikken.’’

Ik bedank hem beteuterd voor het gesprek en kan het niet helemaal bevatten. Ik heb dit zo totaal onderschat.

 Ik heb dit zo totaal gigantisch onderschat.

In de twee jaar verder nu, heb ik uren op internet gezocht. Gezocht naar mogelijke oplossingen, ik heb advies ingewonnen, ik heb eindeloze telefoontjes gepleegd maar allen zonder resultaat. Ik netwerk me suf. Ik ga door (ik ga altijd door!) maar na 2 jaar eindeloos zoeken naar een eigen plek zit ik nu toch echt met mijn handen in het haar. Ik weet het niet meer. Ik mis mijn eigen plek zo enorm!

Ik wil weer een koelkast gevuld voedsel wat ik zelf heb uitgekozen, zonder in de verleiding gebracht te worden om te veel te snoepen. Ik wil weer samen met de Tijn2012 in de woonkamer rond dansen op k3  of op keiharde ‘’hop hop pomp je fietsband nog eens op muziek’’. Ik wil weer dat mijn huissleutels bij vrienden liggen zodat ze elk moment van de dag mijn huis in kunnen. Ik wil weer avondjes doorzakken met gitaren, zang en glaasjes wijn. Ik wil weer tv kunnen kijken naar de programma’s die ik graag  zie zonder naar m’n eigen kamer te gaan of rekening te houden met of iets wel geschikt is voor ons allen. Ik wil weer als een klein kind kunnen huilen zonder dat ik bang ben dat iemand het ziet of hoort. Ik wil weer koken en bakken op rare tijd stippen (lees: midden in de nacht). Ik wil mijn zondag schoonmaak dag terug. Ik wil alles inrichten zoals Ik dat wil. Ik wil weer een voedsel voorraad hebben  voor een  heel weeshuis, zodat als iemand spontaan binnen komt en blijft eten ik niet meteen boodschappen hoef te doen.  Ik wil mijn schoenen in grote stelling  kasten zodat ik ze elke dag kan bewonderen. Ik wil weer torenhoge telefoon rekeningen omdat ik papa en mama dagelijks bel om mijn verhaal te doen of om advies te vragen. Ik wil weer verschrikkelijk op zien tegen brieven van instanties maar dan trots zijn omdat ik het zelf heb opgelost. Ik wil een vriend Appen die me op afstand loodgieters of wifi advies kan geven. Ik wil midden in de nacht in het donker op de bank kunnen zitten omdat Ik niet kan slapen zonder dat ik andere wakker maak. Ik wil de hele woonkamer verbouwen met de tijn2012 tot een grote auto garage. Ik wil weer in mij ondergoed squats kunnen doen. Ik wil mijn sleutels voor de zoveelste keer kwijt zijn omdat ik nog steeds geen vaste plek heb (en die in mijn chaos ook nooit ga krijgen). Ik wil me weer op de grond laten zakken als ik het even niet meer zie zitten  om mezelf vervolgens weer op te rapen en verder te vechten  . ik wil zelfs weer elk dubbeltje omdraaien om te kijken of ik weer rondkom. Ik wil de sleutel in een deur steken en thuis komen in mijn eigen vertrouwde omgeving. Ik wil een basis.

Ik heb het gevoel ‘’thuis zijn’’ zo onderschat. Hoeveel impact een eigen thuis eigenlijk heeft. Ik heb geen moeite met mezelf aanpassen. Ik heb geen moeite met hard werken (bijstand? Echt niet! Ik werk). Maar hoe frustrerend is het, als je na zoveel tijd nog steeds geen ‘thuis’ hebt. Geen eigen plek. Mijn spullen zitten al twee jaar in dozen. Ik kan met recht zeggen dat ik de boel goed op de rit heb. Na een zenuwslopende scheiding, zoektocht naar banen , een prachtig kind , hard werken en een geweldige sociale omgeving mis ik nog maar 1 ding. Mijn eigen plek. Wat dacht je van opa en oma? Die na 8 jaar ineens een peuter en een wispelturige dochter in huis krijgen?

Zou ik het weer doen, weg gaan bij een man waar je in principe alle gemakken van had? Absoluut. Ik houd mezelf altijd voor; hoe kan ik mijn kind, mijn vlees en bloed, tot een gelukkig en zelfstandig persoon opvoeden als ik het zelf niet ben?

Dus ga ik door, is het niet linksom dan wel rechtsom. Help je mij aan mijn basis? Mijn plek? Heel graag! Weet jij iemand, ken jij iemand die iets weet? Heb je goede tips? Ik zit ondanks mijn altijd positieve mindset redelijk aan de grond, Laat het me weten! Delen/retweeten/doormailen van dit bericht wordt zeer gewaardeerd!

Mijn eisen zijn niet hoog. Maar met een lief klein peutermannetje die bijna naar school gaat heb ik wel mijn beperkingen.

-Ik zoek een woning in Amersfoort met minimaal 2 slaapkamers (ik slaap nu nogal slecht. Niet slapen komt meer in de richting) of een dusdanige oppervlakte dat ik een soort van afscheiding voor mezelf kan maken .

– Maximale huurgrens van 710 euro (ik heb dan een andere baan, maar ik onderhoud (financieel) in mijn eentje een kind en de kinderopvang is nog steeds een ‘spannende business’ om te werken. Particulier huren en alleenstaande moeder zijn gaat dus helaas gewoonweg niet.).

– Een eigen plek waar ik langer dan een jaar kan wonen (verhuizen ben ik inmiddels een ster in, helaas heeft dit een stevige weerslag op mijn peuter, ik kan hem niet weer van hot naar her slepen met alle veranderingen en tegenslagen die we al gehad hebben, ik merk aan hem dat het ook op is).

De gouden tip die voor mijn huis zorgt krijgt de grootste knuffel en de dikste zoen van de wereld. Maar vooral de eeuwige roem van het helpen van een ander in nood.

bloem

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *