‘’Toch niet met DIE aanbieder, he Fiek?’’
Geamuseerd kijk ik toe naar mijn vriend die tegen over me zit. We zitten in een restaurant om eens uitgebreid bij te kletsen. Ik neem nog een hap want mijn eten is inmiddels koud door het vele praten over het leven, keuzes die je maakt, waar je staat en wat je wil.
Ik prop het eten in mijn wang omdat ik niet kan wachten met antwoorden tot mijn mond leeg is. Ik vertel hem van mijn twijfel over de alleenstaande ouder vakantie die ik gezien heb. Met mijn mond vol vraag ik waarom hij specifiek DIE aanbieder bedoelt.
Ik zie een glimlach met twinkel oogjes en ik ga er goed voor zitten. Als je iemand ruim tien jaar kent weet je precies de trekjes in het gezicht die er voor zorgen dat er een lach salvo zal gaan plaats vinden.
Ik lig dubbel bij zijn verhaal en ben benieuwd naar of zo’n alleenstaande ouder vakantie echt zo is als het beeld wat hij schept.
Daar kom ik maar op 1 manier achter, bedenk ik me hardop.
‘’ Zal ik morgen gewoon gaan bellen? Om te kijken hoe oud de kinderen zijn en vragen te stellen? Ik heb zo’n zin in vakantie en ik heb er hard voor gewerkt.’’ Vraag ik hardop. Ik kijk even weg en mijn radartjes draaien op volle toeren. Ik doe dat altijd als ik even moet nadenken.
‘’Gewoon doen, Fiek.’’ Zegt hij met een grote glimlach die me over de streep trekt.
De volgende dag bel ik alleenstaandeoudervakantiegids.nl. Ik heb er een nachtje over geslapen en wil niet blijven hangen in leuke nieuwe ervaringen laten omdat ik het eng vind. Ik heb zo vaak dingen niet gedaan omdat ik bang ben dat er iets fout gaat. Dat wil ik niet meer. Ik bel vol goede moed met het bedrijf wat de vakanties aanbiedt. Ik word ontzettend vriendelijk te woord gestaan en ik kan al mijn vragen stellen. Ze zoekt voor me na hoe oud de kinderen zijn (ik wil niet de enige zijn die een kind onder de 4 heeft) en belt me terug. Gelukkig zijn er kinderen die wat jonger zijn dus ik hak de knoop door.
Ik boek! Met een grote glimlach zit ik achter mijn laptop als ik de bevestiging binnen krijg in mijn mail.
Op eens bekruipt het me, ik krijg de slappe lach terwijl ik op een bankje op het station zit. Wat heb ik nou weer gedaan?! Ik lijk wel gek en ik kom niet meer bij van het lachen. Over spontaniteit gesproken. Ik word wat raar aangekeken. Niet vreemd als je in je eentje op een druk station zit te proesten van het lachen. Op eens krijg ik de enorme behoefte om mijn ex te bellen. Om samen te lachen om mijn (niet altijd even slimme en doordachte) plannen. Waarom het fout is gegaan tussen ons weten alleen wij, maar 1 ding is zeker, samen lachen konden we wél. Dan merk ik hoe onze break-up me nog dagelijks bezig houd.
Daarom bel ik hem niet. Dit is voor mij en de Tijn2012. Dit gaan we samen doen. We gaan op vakantie!
De weken verstrijken en ik kan haast niet wachten om te vertrekken. Ondanks dat ik het dood eng vind. Het zal toch geen verkapte dating vakantie zijn? Zijn er genoeg kinderen voor Tijn? Is er wel contact? Wat nou als ik het niet leuk vind? Wat nou als het allemaal haat en nijd is? Is er in de buurt genoeg te doen? Wat nou als Tijn alleen maar aan mij hangt? Wat nou als ik geen contact durf te maken?
‘’ Zoek maar een mooi plekje uit. Er is ruimte zat.’’
Ik kijk pap aan en ik zeg hem waar ik wil staan met de tent. Vol in actie ren ik bijna naar de auto om de spullen uit te laden. Met kriebels in mijn buik van de spanning kijk ik onder het tent opzetten voorzichtig om me heen. Het druppelt binnen. Her en der wordt een caravan neer geplaatst, worden tenten ingeruimd en wordt er voorzichtig rond gekeken.
‘’ Om 17:00 uur is er een kennismaking voor alle ouders, dan ben ik weg Fiek’’. Zegt mijn pap. Aan de ene kant vind ik het leuk dat hij vertrekt, aan de andere kant ook erg spannend.
We slaan de laatste haringen in de grond en ik zwaai hem uit. Zo. Echt vakantie.
‘’Mamma ik heb AUW!’’ blért de Tijn2012. Hij lijkt ontroostbaar. Ik trek zijn schoentje uit en zie een minuscuul blaartje. Een kusje helpt niet, een pleister wil hij niet en ook in mijn armen krijst hij de oren van mijn kop. Ik heb het gevoel dat het even alle spanning van de afgelopen weken is. Gisteravond is hij pas thuis gekomen van 3 weken bij Pappa en ‘Lijn. Voorzichtig word er aan me gevraagd wat er aan de hand is. Beschaamd geef ik aan dat het waarschijnlijk een combinatie is van pijn en moeheid en spanning. Ik kap het af en baal van mezelf. Zoeken er eindelijk mensen contact en dan ben ik weer zo gesloten als de pest. Ik moffel mezelf ergens in een hoekje en loop af en toe weg omdat het gekrijs alle informatie die wordt gegeven overstemd. Ik mis de helft van de informatie die wordt gegeven omdat de Tijn2012 te hard huilt. Ondertussen kijk ik om me heen. Naar de andere ouders, naar de kinderen en hoe iedereen zich gedraagt. 3 mannen en veel meer vrouwen. Ik had het niet anders verwacht eigenlijk. Er worden grapjes gemaakt maar het blijft rustig. Voor hoever ik de gesprekken kan volgen. Meteen staat iemand op voor me zodat ik kan zitten met de Tijn2012. Eindelijk is hij stil. Na een vlugge borrel vertrekt iedereen naar zijn tent.
Ik staar voor me uit en smeer een boterham voor de Tijn2012.
’S avonds als ik hem naar bed heb gebracht zit ik voor de tent in mijn stoel. In de zeikende regen. Iedereen zit binnen en ik heb spijt dat ik zo eigenwijs was om de luifel niet mee te nemen. Het regent pijpenstelen maar ik weiger naar binnen te gaan. Ik app Tante Sergeant. Ik voel me sinds tijden eenzamer dan ooit. Ik duik toch maar vroeg mijn bed in en hoor hoe de druppeltjes op het tentdoek vallen. De volgende ochtend word ik wakker op de grond.
Potver. Leeggelopen luchtbed.
