Wanneer je zelf al ruim tien jaar in de kinderopvang werkt en schoolgaande kinderen hebt, zijn berichten over het onderwijs en kinderopvang toch het meest gelezen. Met gepaste afstand lees ik met interesse over te lage salarissen, veranderende mentaliteit of (honden)water drinken op school. Met gepaste afstand, want het is heel makkelijk om je mening te ventileren, maar toekijken met een bak popcorn en de reacties lezen blijft een leukere tijdsbesteding. Laten we wel wezen.

Echter, waar ik wel altijd mijn mening over uit is de essentie en de toegevoegde waarde van goed onderwijs en kinderopvang.

Na een uitgebreide zoektocht, meerdere gesprekken en uren lang pedagogische visie’s doorlezen ben ik dan uiteindelijk ook bij de basisschool van de Tijn2012 uitgekomen. Waar met plezier naar school gaan, talentontwikkeling en kindvolgend werken hoog in het vaandel staan. Oh ja, en met thema’s! Thema’s, jongens. Onvermijdelijk. Thema’s.

Er wordt een basis gelegd, maar de kinderen vullen het thema in. Zo komt de kleuter dan ook vaak met hele theoriën en wijsheden over bijvoorbeeld recyclen.

Thema
Waar de thema’s familie ( Tijn2012: ” Ha, ik heb gewoon 2 families, cool he mam?”) en de hulpdiensten ( ” Als jij DOOD gaat bel ik 112 hoor.”) niet heel erg blijven hangen, heeft het thema recyclen toch wel diepe indruk gemaakt. Complete bouwwerken van dopjes, oude cd’s en eindeloze hoeveelheden toetjes bekers. De troonrede hoefde ik niet te lezen want aan de hoeveelheid koeienvlabakjes kon ik ruimschoots opmaken dat de economie aantrekt en de koopkracht toeneemt.
Met het schaamrood op mijn kaken fluisterde ik de Juf tijdens het thema toe: ” ik mag niks meer weggooien van Tijn, zijn jullie inmiddels voorzien of kan ik dit tasje vol schatten (lees: waterflesjes, koeienvlatoetjesbakjes en fruit netjes) nog kwijt?”
Waarop Juf met gepaste professionaliteit en een knipoog aangaf dat de school uit zijn voegen barst van het afval. Stiekem moffelde ik het tasje ‘schatten’ in mijn schepnet (lees: handtas) en haalde ik opgelucht adem.

Ondanks dat het thema al een tijd geleden is het recyclen niet naar de achtergrond geschoven maar begint het inmiddels extremere vormen aan te nemen.
Ik ben een groot voorstander van kinderen verantwoordelijkheid bij brengen. Zo moet iedereen mee helpen, respect hebben voor een ander en zorg dragen voor dieren, elkaar en het milieu. De taak van de kleuter binnen het huishouden is onder andere de tafel dekken en afruimen.

Hulp in de huishouding
” Sir poopsalot, wil je de borden alsjeblieft op het aanrecht zetten en de lege fles mayonaise in de prullenbak gooien?” Vraag ik terwijl ik nog even uit buik.
” Mamma die mag niet weg. Die wil ik bewaren.” Zegt de kleuter terwijl hij me met grote ogen aan kijkt.
”De dop wil ik schoonmaken en mag je aan je zus geven voor de hondjes, maar de rest mag weg.” Maak ik duidelijk terwijl mijn kont zich inmiddels ook naar het aanrecht heeft verplaatst.
” NEE! ” Roept de Tijn2012 verontwaardigd uit. Hij begint op de grond te stampen en ik zie de tranen in zijn ogen staan.
Ik loop naar hem toe.
” Lieverd, ik vind het heel erg goed dat je hier zo bewust mee bezig bent, maar we hebben een heel klein huis ik kan niet álles bewaren.” Probeer ik rustig duidelijk te maken.
Het werkt niet. Mijn kleuter zet het op een brullen en ik raak geïrriteerd. Het gesprek begint grove vormen aan te nemen en er komen her en der wat ‘vrouwlijk vleeswaar gerelateerde’ woorden uit de mond van de kleuter.

Achterin de kamer hoor ik slikkende en proestende geluiden. Abrupt kijk ik om en tref de Man met tranen over zijn wangen van het lachen, terwijl hij zijn uiterste best doet zijn lachen in te houden, wat met gematigd succes lukt.
Bij het zien van een grote vent van pak en beet 186 cm die over de grond rolt van het lachen en als ik na denk over de reden van onze woordenwisseling, een lege bus mayonaise, houd ik het ook niet meer droog.
Uiteraard is dit een druppel op een gloeiende plaat en wordt de Tijn2012 furieus.
Ik kan niet meer stoppen met lachen maar de kleuter is in alle staten. Ik haal diep adem.
” Ik weet het goed gemaakt. Ik maak de fles mayonaise schoon, op voorwaarde dat jij ‘m mee naar bed en school neemt. Ik wil dat je ‘m de komende tijd ALTIJD bij je houdt. En niet zoals al die andere dingen die uiteindelijk op een grote hoop belanden.” Zeg ik hikkend.
Met rode ogen kijkt de kleuter me verbouwereerd aan. Hij denkt even na.
” Oke mamma, dan ga ik nu douchen.” Huppelend kleedt hij zich uit en gaat onder de douche staan.

” Is dit nou dat gebroken koekje syndroom waar je het wel eens over hebt?” Vraagt de Man, die blijkbaar goed heeft opgelet toen ik over mijn pedagogische opleiding vertelde.
Ik denk even na.
” Nee, ik denk dat dit het lege mayonaise flessen syndroom is.” Grinnik ik.