‘’Juf! Kijk dan!’’ Zegt een kleine dame met een grote bos krullen en reebruine ogen. Ik kijk naar haar vinger die ze mijn richting in duwt. Ik zie niet wat het is en kijk nog een keer. Ik buig me richting de vinger. Ik kan het nog niet plaatsen. Als ik er een paar seconden langer naar tuur, valt het kwartje. Mijn maag komt in opstand en ik begin te kokhalzen. Een enorme neon groene klodder snot bungelt op het vingertje van de vier jarige. Ze kijkt me vragend aan. ‘’ Liefje, ga maar even naar de WC, pak een papiertje en was je handjes maar even, oke?’’ Weet ik eruit te piepen. Ik kokhals nog even na en tussen het kokhalzen door zeg ik tegen mijn collega dat ik weer aan dit soort dingen moet wennen. Ik vraag me überhaupt af hoe het gebergte uit het mini lijfje kan komen, maar dat terzijde. Ik kan niet tegen snot. Ideaal in het werken met kinderen.

Vandaag werkte ik sinds lange tijd weer op een groep met kinderen in de leeftijd van 4 tot en met 7 jaar. Ik heb al bijna 3 jaar mijn eigen 8+ groep. Geregeld sta ik met mijn wenkbrauwen gefronst als ze het over ebola hebben, de financiële crisis, salaris en de politieke voorkeur van ouders ( ‘’Fieke, mijn ouders zijn voor de partij van de tomaten!’’).

Mijn voorkeur ligt nog steeds bij een baan achter de schermen in de kinderopvang (met mij heel veel anderen, blijkt). De functies als teamleider en management assistent bevielen me hartstikke goed. Maar ja, iets met bezuinigingen, crisis en zo. Ook mijn peuter en ik moeten eten. Dus voor ik die onwijs leuke baan heb gevonden, werk ik met liefde op mijn 8+ groep.

Het was even omschakelen. Ik moest denken aan een oud blogje. Ik verwonder me nog steeds over hoe kinderen kunnen denken.

Uit mijn oude blogbestand van een hoogzwangere Fiek in de kinderopvang.

‘’Juf Fieke…’’ Vraagt een klein donker meisje terwijl ze voor me staat staat. Ze kriebelt voorzichtig met twee handjes op mijn dikke buik. Er komt een ondeugende blik in haar ogen.
‘’ Wat is’t lieverd?’’ Vraag ik haar terwijl ik haar een aai over haar bol geef. Het kriebelen op mijn onrustige buik is wel rustgevend.
Haar mond trilt een beetje en ik zie dat ze met een vraag worstelt. Uiteindelijk weet ze de vraag eruit te persen.
‘’ Juf, heb jij een baby in je buik?’’
Ik glimlach. ‘’ Ja dat klopt, ik heb een baby in m’n buik.’’
Haar wenkbrauw schiet omhoog, haar mond valt open, ze trekt haar handen abrupt terug en ik zie een blik vol onbegrip en afschuw.
 

‘’ Juffrouw, waarom eet jij baby’s op?’’