Consternatiebureau deel 1

Geef een reactie

Als een radiobandje speelt ze haar riedeltje af. De Tijn2012 moet uiteraard ook voor een hielprik en gehoortest. Mevrouw van de GGD (Saartje mensen weten dat mijn nekharen ook thuis omhoog gaan staan bij het horen van die drie letters) doet alles in de automatische piloot. Lief kijkt me aan. We denken hetzelfde. Als iemand op de automatische piloot gaat krijgen we allebei zin om recalcitrant te  doen en te gaan irriteren. Ik knipoog maar we houden ons in. GGD mevrouw verteld dat er binnenkort ook een wijkverpleegkundige langs komt om een medisch dossier aan te maken voor de Tijn2012.

Lees verder →

Duifjes in Marokko deel 2

Geef een reactie

Als we het vliegtuig uitstappen en ik weer vaste grond onder mijn voeten voel, kus ik nog net de grond niet. Niet dat ik doodsangsten uit sta. Maar ik hou gewoon niet zo van vliegen. Of zo.

Wederom in stevige pas (Joda heeft er graag een stevige pas in) lopen we over het vliegveld naar binnen. Groot, schoon en heel ruim opgezet. Grote zuilen, glimmende vloeren en grote ramen. Overal zie ik boos kijkende mannen in uniform. Soms met snor. En soms niet. Ik verbaas me over de afwisseling van snorren.

Lees verder →

Duifjes in Marokko deel 1

Geef een reactie

‘’ Fiek, je gaat je stijltang toch niet meenemen?’’
Compleet verbaasd over dit gebrek aan begrip voor mijn eerste levensbehoefte, springen mijn wenkbrauwen omhoog. ‘’ Tuurlijk wel! Zonder dat ding ben ik compleet onthand. Net als de föhn. Die gaat ook mee’’
Nou zijn het de duifjes die in een groepswhatsapp tot een bombardement van gelach komen.
Ik zie er de humor niet van in.
Lees verder →