Als een radiobandje speelt ze haar riedeltje af. De Tijn2012 moet uiteraard ook voor een hielprik en gehoortest. Mevrouw van de GGD (Saartje mensen weten dat mijn nekharen ook thuis omhoog gaan staan bij het horen van die drie letters) doet alles in de automatische piloot. Lief kijkt me aan. We denken hetzelfde. Als iemand op de automatische piloot gaat krijgen we allebei zin om recalcitrant te  doen en te gaan irriteren. Ik knipoog maar we houden ons in. GGD mevrouw verteld dat er binnenkort ook een wijkverpleegkundige langs komt om een medisch dossier aan te maken voor de Tijn2012.

Een dag later staat er een mevrouw op m’n voicemail die zegt bij geen tegenbericht donderdag langs te komen. Ik kijk op mijn white board in de wc en kalk het er rustig bij. Ik laat het allemaal maar over me heen komen.

De bewuste donderdag komt mijn Lief spontaan na het middaguur binnen. Als ik vraag waarom krijg ik het antwoord: ‘’ ik was het zat en wilde naar huis’’. Duidelijk. Voordeel van een eigen zaak. Ik licht hem nog even in dat de wijkverpleegkundige komt. Schaapachtig knikt hij ja terwijl hij over de wieg hangt en rare pruttelgeluidjes naar de Tijn2012 maakt.

Een half uur later dan de bedoeling horen we deurbel gaan. Mijn Lief hobbelt naar beneden naar de deur om open te doen aangezien ik een baby aangekoppeld heb. de melkmachine draait op volle toeren als ze binnenkomt. een wat oudere dame stapt binnen. Type geitenwollensokken. De bekende ecco schoenen en een vest wat totaal niet bij haar leeftijd past. Hoewel, het vest past gewoon totaal bij niemand want het is foeilelijk. Ze kijkt uitgebreid rond en mijn Lief kijkt mij met z’n ogen rollend aan. Ik snap de boodschap. Dit wordt helemaal niks. We voelen het allebei aan onze grote teen.

Er wordt kort uitgelegd naar wat ze eigenlijk komt doen. Uiteraard hebben Lief en ik niet geluisterd bij de andere GGD mevrouw dus we zijn er wel blij mee even op de hoogte gesteld te worden.  het komt er op neer, en wordt een medisch dossier aangemaakt, dat wordt tot sint juttemus bewaard, vanaf z’n 24^e weggepleurd en wordt bijgehouden bij het consultatie bureau. De gegevens mogen niet aan derden verstrekt worden maar als ze sporen van kindermishandeling ziet heeft ze een meldplicht. Dit benadrukt ze heel duidelijk. Lief en ik kijken elkaar aan. Ik vraag haar: ‘’ eigenlijk is dit bezoek dus puur om te kijken of wij ons kind mishandelen?’’ ze schrikt van de tegenspraak. Ze herpakt zichzelf en kijkt weer ongeïnteresseerd naar de laptop. ‘’ nee hoor, voor het medisch dossier’’. Ik besluit er maar niet verder op in te gaan. We weten alle drie dat dit gewoon een inspectie is.

Een flinke vragenlijst wordt op ons afgevuurd. Stijf houden we onze lippen op elkaar. Totaal geen behoefte iets van privé gegevens met haar te delen. Dat ik eczeem heb mag ze wel weten. De vraag hoe we het ouderschap ervaren mag ze ook weten. Fijn maar de nachten zijn pittig.

Ondertussen sabbelt ze aan haar thee waarop ze voor de 3^e keer overdreven met lange uithalen en een hoop nutteloze lucht roept dat ze zo ontzettend aan een kop thee toe is.

Halverwege de  vragenlijst gaan we naar de commode om hem te wegen. Ik moet mijn zoon uitkleden. Ik word van top tot teen bekeken en ze inspecteert de Tijn2012. Mijn maag draait zich om bij het idee dat ze mijn kind op blauwe plekken checkt. Mijn bloed stijgt naar mijn hoofd en moet moeite doen me in te houden. Ik vind het goed dat er gekeken wordt naar kindermishandeling. Maar dat zie je niet door 1 huisbezoekje. Ik word lichtelijk aan woest. Ik zie mijn Lief met dezelfde blik in z’n ogen en hij loopt weg.

‘’goh, hij heeft wel erge rode billetjes he? Het is bijna bloederig’’ zegt ze. Ik kan nergens iets van bloed inspecteren dus kijk haar vragend aan. ‘’ gebruik je daar wel wat voor?’’ ik som op wat ik heb. er wordt commentaar geleverd en ik moet het anders doen. Krijg een eeuwenoud foefje mee. Maizena op de billen doen. Goed. Maizena dus. Ik vraag nog even of het dat spul is wat je ook wel in je eten doet om te binden? Ja dat spul ja. Ik mompel dat ik dat wel in huis heb. Nadat ze hem uitvoerig bekeken heeft wordt hij gewogen. Gelukkig is hij flink aangekomen sinds zijn geboorte. Zijn we blij mee. Soms waren we ietwat bang dat hij af zou vallen van dat vele schijten. Maar gelukkig niet.

Als we weer boven zijn vervolgt ze haar vragenlijst. We krijgen op de laptop de gemiddelden te zien en om eerlijk te zijn kan het me geen reet schelen. Trots kijkt ze me aan. Handig joh, zo’n uitreken hulp. Nadat het mijn beurt is ongeïnteresseerd te zijn roep ik dat elk kind zich anders ontwikkelt. Maakt me niet uit of hij aan de gemiddelde groeicurve zit. Als hij maar aankomt en groeit. Ze kijkt me raar aan. Met een blik van hoe durft die jonge snotaap mij tegen te spreken.

Met de vraag hoe mijn Lief’s jeugd is geweest heeft hij het gehad. Hij zegt ‘’ best, ik sta er niet bij stil en vind het een onzin vraag’’ ik vraag haar of ze het vraagt om te checken of wij mishandelt zijn? Ze knikt ja en legt uit dat ouders die zelf mishandeld zijn vaak in hetzelfde patroon vallen. Ik zeg dat ik goed op de hoogte ben met gedoe rondom kindermishandeling. Dat er  bij ons sprake is van een gelukkige jeugd en wat dat betreft allebei model ouders hebben. Knabbelend aan een koekje en mijn bank vervuilend zegt ze ‘’ oooooh fijnnnnnnn’’. We rollen met ons ogen.

De tijn2010 begint moe te worden en ligt te jammeren in de box. Ze zegt tegen mijn Lief dat hij hem maar op bed moet leggen. Mijn Lief’s ogen spuwen vuur. Een kleine aai over zijn arm en een knipoog van mij. Hij houdt zich in. Ik wijs nog even naar de babyfoon zodat hij weet dat alles wat hij tegen Tijn zegt ook door ons gehoord kan worden. hij rent nog net de trap niet af. Ondertussen wauwelt ze iets over de mobiel, borstvoeding enzovoorts. Ik luister niet.  Of we roken? Nee ben gestopt. Of we drinken? Mwoah af en toe, in het weekend alleen, lieg ik.

Dan komt ze, als mijn lief ook weer terug is met een verhaal over een onderzoek. Een onderzoek over pedagogisch verantwoord opvoeden. Ik laat haar uitpraten over kinderen laten huilen, consequentie, verwende kinderen enzovoorts. HA! Mijn ding. Ik kom overeind en hoor haar verhaal aan. Zodra ze haar mond dicht heeft begin ik mijn betoog dat mijn mening daarover geheel anders is. Ik sla haar met kennis om de oren, vakjargon en moeilijke termen. Mijn Lief gniffelt trots in z’n vuistje. Als ik klaar ben vraag ik haar of ze het kent. Kort maar krachtig zegt ze nee. Als ik vragen heb over opvoeden dan kan ik altijd bij het consultatie bureau terecht. Ik bedankt haar maar zeg dat het waarschijnlijk niet nodig zal zijn aangezien ik in een omgeving met hele goede orthopedagogen werk die goed op de hoogte zijn van de laatste pedagogische ontwikkelingen. En daarmee basta. Ik steek nog net mijn tong niet uit.

Eindconclusie: ze maakte zich niet echt zorgen en was blij dat het zo goed met de Tijn2012 ging. Ze maakt wel een notitie over de rode billen en over dat we het zwaar vinden als ouders. Ik corrigeer haar nog net niet schreeuwend dat we de NACHTEN zwaar vinden. Ik krijg een kleine tik tegen mijn arm. Ik slik de rest van mijn woorden in voor ik nog verder tegen het plafond vlieg.  Voor ze haar spullen goed en wel heeft ingepakt heb ik de deur al voor haar open gehouden. Over een paar weken moet ik langs. Ik kalk het ergens op en zeg haar goedendag.

Als ik de deur dicht heb geslagen haalt mijn Lief een huilende zoon uit bed, ik koppel hem aan de melkmachine en we beginnen onze evaluatie.

Als we ons ongenoegen hebben geuit en  ons kind heeft gegeten ,gaat mijn Lief roken, leg ik de Tijn2012 in de Box en pak een biertje voor ons. Met de pootjes op tafel en een biertje in ons hand bestellen we bij de plaatselijke pizzaria.