” Fiek, wacht nou eerst alles even af. Stapje voor stapje. Er is nog niks gedaan of duidelijk. Bovendien is hij voornemens jullie mee te ‘verkopen’. Ik snap wel dat het een reden voor zorgen is, maar je hebt er nu niets aan.” Zegt de Man terwijl hij met zijn hand over mijn arm aait en mij gerust probeert te stellen.
Met opgetrokken knieën en in poezen pyjama zit ik op de bank. Ik kijk hem aan.
” Je hebt ook gelijk, ik doe mijn best. Maar weetje, ik heb er serieus een slecht onderbuik gevoel over. Dit krijgt nog een staartje.” Zeg ik bedenkelijk terwijl ik in mijn kop thee staar. Ik kap het onderwerp af maar het suddert door in mijn hoofd en mijn onderbuik schreeuwt aan alle kanten.

Het was altijd al een flinke file in mijn hoofd van tegen elkaar aanbotsende gedachtes maar de laatste tijd is het extreem druk, randstad stijl, zeg maar. Prikkels die enigszins negatief zijn vreten mijn energie op. In mijn hoofd probeer ik alles te tackelen. Elke situatie die zich voordoet heb ik vanuit alle hoeken belicht.

” Mam echt waar, ik heb er zo’n slecht onderbuik gevoel bij. Het klopt gewoon niet. Er kan wel van alles gezegd worden maar ondertussen ben ik geen steek verder en wordt het alleen maar vager. Los van de huurbescherming, ik wil niet ergens wonen waar ik niet gewenst ben.” Ratel ik. Mijn moeder luistert geduldig en ik zie haar bezorgde gezicht.
” Zoek juridische hulp? Wellicht kunnen zij duidelijkheid en rust verschaffen. En verder afwachten. Maar meestal klopt jouw onderbuik gevoel heel goed.” Zijn de woorden van mijn moeder. Juridisch gezien heb ik het een en ander al uitgezocht. Met Mam die vroeger advocaat was is de liefde voor ‘het recht’ ook op mij overgeslagen. Ondanks dat ik duidelijk heb dat ik goed in mijn recht sta, blijven de negatieve gedachtes me achtervolgen sinds het moment dat mijn verhuurder heeft aangegeven mijn appartement te willen verkopen en er al verschillende potentiële kopers zijn komen kijken.

Houtgreep
Een aantal weken later fiets ik naar huis en zie mijn verhuurder rijden. Ik zwaai en zet mijn fiets weg. Hijgend stap ik de deur binnen en geef de terrorkat een dikke knuffel.

Mijn eigen fijne plek. Klein maar fijn en met dank aan Houtgreep prachtig ingericht met unieke meubels. Het voelt als mijn basis en veilige plek na vijf verhuizingen in vijf jaar. Ondanks dat ik ook met een been in het fijne huis van de Man leef, blijft dit mijn toevluchtsoord. Ik hoor kloppen aan de deur en roep dat mijn verhuurder verder mag komen.

Hij begint met praten en ik merk aan zijn lichaamshouding en zorgelijke blik dat het niet goed gaat. Een vaag verhaal volgt en ondertussen stel ik vragen omdat me niet helemaal duidelijk is waar het gesprek naar toe gaat.

” Daarom ben ik helaas genoodzaakt de huurovereenkomst te moeten ontbinden.” Hij praat verder maar ik hoor niet meer wat hij zegt. Ik zie zijn lippen bewegen maar ik hoor niks meer. De woorden komen als een mokerslag binnen en het duurt enkele seconden voor ik besef wat hij zojuist gezegd heeft. Als het bombardement geland is begin ik te huilen.

” Dat kan toch niet zomaar! Ik wil hier helemaal niet weg!” Roep ik tussen mijn tranen door terwijl gevoelsmatig de wereld aan het vergaan is.
” Ik heb alle mogelijk opties bekeken met verschillende advocaten maar ik zie geen uitweg meer. Ik weet ook dat je dit er met je burn out helemaal niet bij kunt hebben. Ik had graag wat anders gewild. Sorry, maar ik ga heel hard mijn best voor je doen.” Zegt hij terwijl hij aan zijn kleren friemelt. Een hormonale huilende vrouw die in alle staten is, is niet zijn sterkste kant.

De deurbel gaat en er komt een fotograaf en een andere man binnen. Met walging kijk ik hoe gezellig ze met elkaar praten over andere keukens in MIJN woning. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen en aangezien ik maar één kamer heb vertrek ik naar het balkon.

Tranen
Als ze weg zijn schenk ik nog een kop koffie in en probeer ik rustig te worden. Compleet verslagen zoek ik de terrorkat in en druk ik mijn neus weer in haar vacht. Als ik wat rustiger ben bel ik slikkend de Man.
” Kreukel, wat is er aan de hand?” Vraagt hij bezorgd. Zodra ik zijn stem hoor begin ik te brullen. In horten en stoten vertel ik het verhaal. Ik vind het vervelend om hem tijdens zijn drukke baan te bellen maar ik móet mijn verhaal kwijt.
” Lieve Fiek, moet ik naar je toe komen?” Krijg ik aan de andere kant van de telefoon te horen. Ik sputter wat tegen en denk even na.
” Ja graag..” Zeg ik zacht.

Na dat ik ruim een kwartier voor me heb uit zitten staren hoor ik de sleutel draaien en komt de Man vrolijk binnen.
” Kom hier jij Kuuk’n. Waar staan de verhuis dozen? Inpakken en wegwezen, komen jullie maar lekker bij mij wonen.”

Door alle tranen heen moet ik lachen. Gelijk slaan de zorgen toe, de kinderen, de exen, de terrorkat, de hond, verhuizingen en alle rompslomp met een energie level van een gedrogeerde goudvis. ” Het vindt zijn weg wel Kreukel. Het komt goed.” Zegt de man liefdevol. Ik huil nog even heel hard.

Ondanks dat het samenwonen niet in de planning stond maar éérst beter worden en weer aan het werk, bieden zijn grote armen om me heen, misschien wel de meeste veiligheid van de wereld.

Daar kan geen huis tegen op.