Onder moeders’ vleugels
Dat ik nog steeds hard op zoek naar een huis ben, is volgens mij niemand ontgaan. De allerliefste ouders die er bestaan hebben mij er na een jaar nog steeds niet uit gebonjourd. Ondanks dat het boven verwachting best goed gaat (er zijn nog geen vazen door de kamer gevlogen of deuren ingeslagen) vergt het voor iedereen toch een hoop aanpassing.
Op mijn 17e ging ik al samenwonen met de vader van de Tijn2012. Al met al heb ik dus al vroeg mijn eigen systeem ontwikkeld over hoe ik een huishouden run.
Da’s toch heul (HEUL HEUL HEUL) anders dan mijn ouders het doen.
Zo schreef ik eerder al een blog over mijn ochtend ritueel. Doordat de Tijn2012 inmiddels op school zit heeft mijn lieve moeder niet meer de ochtenden rust die ze altijd had.
Nee, ze heeft nu een dochter met een ochtendhumeur die flink kan mopperen over hoe het huishouden gerund wordt. Onze discussies gaan veelal over het huishouden, het gebrek aan privacy en de irritatie van de verschillen in karakter (hoewel ik verrekte veel op haar lijk).
De shit is áán!
Terwijl ik een mandarijn in een bakje mieter voor de Tijn2012, maakt Mam een opmerking. Een bekende discussie die we dagelijks voeren wordt weer aangehaald.
Ik voel het borrelen en mijn moppermodus komt in al zijn frivoliteit op.
Ik val uit tegen mijn moeder. Met iets luidere en geïrriteerde stem dan ik in eerste instantie bedoel. Opgekropte frustraties en ingeslikte irritaties komen er uit.
Zoals altijd is het actie-reactie en Mam gaat er vol in. Het type moeder dochter Fittie waarbij een smakelijke bak popcorn niet mag ontbreken voor omstanders.
Tussen het gekibbel door hoor ik een diepe zucht van de Tijn2012.
‘’Hou nou op.’’ Hoor ik hem zuchtend zeggen. Mam en ik negeren de boel en gaan stevig verder.
‘’ Stop, hou op!’’ Roept de Tijn2012 vanaf de voorkamer. Mam en ik negeren hem nog steeds en gaan verder met onze discussie waarvan ik vind dat ik aan het winnen ben.
Terwijl ik druk verder discussieer zie ik vanuit mijn ooghoek dat de Tijn2012 naar de keuken komt lopen.
‘’ Hou nou op!’’ Zegt hij terwijl er een diepe frons op zijn kleine voorhoofdje ontstaat.
‘’ Even wachten Aap, ik kom zo bij je.’’ Zeg ik tussendoor terwijl ik niet naar zijn woorden heb geluisterd en ga ik door met mijn betoog over hoe ik vind dat het moet gaan en wat Mam in mijn ogen fout doet.
De grens
Ik zie het kleine kleuter lichaampje trillen van irritatie. De Tijn2012 komt tussen ons in staan als een scheidsrechter in een bokswedstrijd om de afstand tussen ons te bewaken.
‘’ EN NOU HOUDEN JULLIE OP!’’
Abrupt wordt onze discussie gestaakt en is het ineens ijzig stil in de woonkamer. Mam en ik kijken verbouwereerd naar de vier jarige kleuter die zojuist de grens heeft bepaald.
Terwijl hij nog steeds met zijn armen gespreid staat om te voorkomen dat we elkaar in de haren vliegen, kijken we van de kleuter naar elkaar. Alle frustratie en irritatie ebt weg. We beginnen hard te lachen.
Diep zuchtend sloft de kleuter terug naar de voorkamer om nog een hap van zijn boterham met appelstroop naar binnen te werken.