Terwijl ik de Tijn2012 uit Takkie vis, kijk ik schichtig om me heen.
” Mammaaaaa, wat gaan we doen hier?” Roept de kleuter hard zodat iedereen die in een straal van 30 meter rond loopt ons kan horen.
”Dat hoor je later wel, aap, nu ff zachtjes.” Fluister ik.
We lopen naar het grote gebouw en ik zie een speeltuintje.
”Ga maar even spelen!” Zeg ik terwijl ik in gedachten verzonken om me heen kijk.
Vanaf een afstand zie ik een man ons nauwlettend volgen. Ik probeer een paar keer stiekem te kijken maar hij volgt me op de voet. Ik voel me ongemakkelijk.
Ik neem de omgeving in me op en zet alle voor en nadelen op een rijtje. Als ik voel dat we door nog meer mensen worden bekeken rennen we vlug weer terug naar Takkie.
Bellen
Als ik thuis kom zie ik twee glimmende oogjes me aan kijken. Die van mijn beginnen ook te glimmen. In een razend tempo lopen we veel te snel op alle zaken vooruit.
” Zal ik hem meteen maar bellen?” Vraag ik. Terwijl mijn maag samen krimpt bij het idee een vreemde te moeten bellen. Ik haat het . Ik mail liever. Maar ik weet, dat in deze situatie bellen toch echt beter is. In mijn hoofd bereid ik het gesprek voor.
Als de Tijn2012 op bed ligt haal ik diep adem en met trillende handen toets ik het nummer in.
De telefoon gaat over.
” Ja hallo?” Hoor ik aan de andere kant.
” Goedenavond, ik hoop dat ik gelegen bel. Fieke hier. Ik heb uw nummer via de buurvrouw van de achternicht van de dochter van de bakker.” Ratel ik.
Het is even stil aan de andere kant, maar dan begrijpt degene die ik bel wie ik ben. Hoe langer het gesprek is, hoe ontspannender ik word. Als ik al mijn vragen heb gesteld en een afspraak rijker ben, hangen we op. Ik probeer niet al te enthousiast te worden. Er is immers niks zeker en een grote kans dat het niet gaat lukken.
Beren op de weg
Die nacht slaap ik niet. Ik ben een ster in beren op de weg zien. Een hele meute woeste beren is er niks bij. Ik heb nachtmerries in de enkele uren dat ik wél slaap. Ik ken mezelf, dit zal de komende periode standaard gaan worden.
” Pap kom nou! We moeten weg.” Zeg ik terwijl ik van mijn ene been op mijn andere been huppel en ongeduldig aan mijn zonnebril pluk. In een noodvaart fietsen we naar onze afspraak. Als we onze fiets parkeren kijken we elkaar in stilte aan.
Als we binnen komen lijkt het beren bos wat ik in mijn hoofd gevormd had compleet te verdwijnen. Hoewel ik realistisch ben, valt het me alles mee. Mijn gesprekspartner van gister avond blijkt heel relaxed en meedenkend te zijn.
Beslissing
Zoals het een snelle beslisser betaamt heb ik binnen vijf minuten mijn beslissing al genomen. Pap weet dat ik wat hard van stapel kan lopen dus zegt me dat ik er goed over na moet denken. Twee dagen later bel ik op.
” Hoi, met Fieke. Ik ben bij je langs geweest.” Zeg ik zenuwachtig.
Ik hoor gegrinnik aan de telefoon. ” Ja, die link had ik al gelegd hoor, maar vertel.”
” Ik doe het! Ik heb er goed over na gedacht en ik doe het.” Zeg ik iets te enthousiast.
” Dat had ik eigenlijk al wel verwacht. Maar weet, hij moet de beslissing nemen. Niet ik. ” Hoor ik op vriendelijke toon aan de andere kant. We bespreken de opties nogmaals door en hij gaat voor me aan de gang.
Een periode van een paar dagen wachten, hopen en beren op de weg zien hebben we eindelijk weer contact. Als hij me ’s avonds om 22:00 uur terug belt stuiter ik er weer op los. Ik krijg een nummer. Wat ik pas de volgende ochtend besluit te bellen.
D-day
Na een nacht niet slapen voel ik me overreden door een kudde drachtige nijlpaarden op rolschaatsen. Met dikke ogen loop ik naar het koffie apparaat.
” Spannend hè, Fiek.” Zegt mam liefdevol. Ik hum instemmend.
Als ik mijn ochtendritueel gehad heb en alle kanten op stuiter van de zenuwen (en de vier bakken koffie) probeer ik diep adem te halen. Met trillende handen toets ik het nummer in wat ik de avond er voor heb gekregen. Het blijft heel stil aan de lijn. Shit. Hij neemt niet op. Zul je altijd zien! Na veel moeite spreek ik stotterend een voicemail in terwijl ik U en Je en Jij door elkaar haal.
Als ik ophang gaat mijn telefoon over. Met het overgaan van mijn telefoon slaat mijn hart ook een paar keer over. Hijgend en hakkelend neem ik op. Ik leg uit wie ik ben en waarvoor ik bel. Het is een ongemakkelijk gesprek. Hij hoort mijn geratel aan en begint dan streng te praten.
Betrouwbaar
” Weetje, ik ben wel op zoek naar een betrouwbaar iemand. Iemand serieus.”
” Dat kan ik me goed voorstellen, weet je, ik ben een moeder en ik werk. ” Terwijl ik het woord moeder uitspreek hou ik even in. Ik weet helemaal niet hoe hij hier over denkt en dit zou wel eens de reden kunnen zijn dat het hele feest niet door gaat.
” Oh, je hebt een kind? Hoe oud?” Zegt hij vertwijfeld.
” Hij is vier jaar. Overdag zit hij op school en daarnaast gaat hij drie dagen naar de BSO als ik werk.”
Zeg ik snel.
” Hmm. Je werkt dus. Heb je een vast contract?” Vraagt hij nog steeds vertwijfeld.
” Ja, zeker. ” Geef ik opgelucht aan, denkend aan het vaste contract wat ik al jaren heb, maar wat naar mijn idee in deze tijd helemaal niet veel meer zegt. Maar ach, als het voor hem belangrijk is.
” Weet je, ik ben op zoek naar een serieus persoon, betrouwbaar en die rekening met anderen houdt. Die weet wat de consequenties zijn. Ik heb vaker gezeur met vrouwen gehad, die gouden bergen beloofden maar niks van alle gemaakte afspraken na kwamen. Dat kost me veel tijd en energie, ik heb er gewoonweg geen zin meer in.” Het is even stil. Ik denk na maar reageer dan: ” Weet je ik heb een baan, een kind en daarom een grote verantwoordelijkheid. Ik heb alle opties bekeken en het is goed haalbaar voor me. Ik vind het vervelend voor u dat u negatieve ervaringen heeft gehad, maar ik ben me goed bewust van alle rechten en plichten. Ik wil het gewoon heel erg graag.” Zeg ik bijna smekend.
Hoop
” Het is voor mij natuurlijk ook makkelijk, het sluit naadloos aan met de andere periode. Ik heb er op deze manier weinig werk aan. Per juli is voor jou dus geen probleem?” Denkt en vraagt hij hard op.
” Nee hoor, dat is geen probleem. Als het een andere datum eerder of later zou worden kan dat ook. Alles is bespreekbaar en ik kan de boel makkelijk omgooien. ” Zeg ik terwijl ik mezelf in alle rust probeer te herpakken.
” Weet je wat, je mag erin. Als jullie alles onderling regelen hebben we later nog wel even contact over hoe of wat.” Ik sta perplex bij het horen van deze woorden.
” Meen je dat echt? Daar zou je me ZO gelukkig mee maken.” Roep ik uit terwijl de tranen in mijn ogen staan. Snel haal ik adem om het niet uit te brullen. Ik hoor zijn schrik.
” Ha nou ja mooi, daar ben ik blij mee.” Mompelt hij van zijn stuk gebracht.
Ik stel snel nog wat vragen.
” Goed, als jullie het onderling helemaal regelen, vind ik het goed. Maak maar een afspraak voor een bezichtiging en wanneer de sleutel overdracht is. Dan hoor ik het wel en ga ik achter het contract aan.” Zegt hij terwijl ik veel herrie op de achtergrond hoor.
Ik bedankt hem nogmaals. Dan hangen we op.
Mijn mond valt open. Terwijl er niemand in de woonkamer is zeg ik voorzichtig tegen mezelf dat ik EINDELIJK een eigen plek voor de Tijn2012 en mezelf heb. Ik heb eindelijk woonruimte!
Een mooi verhaal en….er gaat niks boven een eigen plekje. Hoeveel je ook van je ouders houdt.
Gefeliciteerd Fieke.