‘’ Tsjah Fiek, ik denk aan mazelen, rode hond of misschien wel schurft?’’
Mijn wenkbrauw schiet met mach 3 omhoog.
‘’ Mam, is hij daar niet voor ingeënt?’’ denk ik terwijl ik in mijn hoofd de scenes van het consternatie bureau voor me haal.
‘’ Tsjah, geen idee. In ieder geval,  hij zit onder de rode vlekken, is hangerig, koortsig en er is geen land mee te bezeilen.’’ Zegt ze zuchtend.
‘’Mam, ik denk he, dat het misschien wel gewoon waterpokken zijn. De gastouder had het erover dat er iemand was op de groep die dat had.’’
‘’Ja misschien wel, het kan…’’
zegt ze vertwijfeld. In middels ken ik haar goed genoeg om te weten dat ze denkt dat mijn kind de meest vreselijke ziektes heeft.

‘’ moet ik hem komen halen, mam?’’ Vraag ik rustig terwijl ik voel dat mijn weekendje met de Duifjes ,die in Nederland zijn, in duigen valt.
‘’ Neuh, het lukt wel denk ik. We bellen nog wel even over zondag’’ zegt ze rustig maar met twijfel.
‘’ Mam, knal er een zetpil in. Dat kan geen kwaad. Onderdrukt in ieder geval de koorts en we bellen later vandaag goed?’’
‘’ Ja, ik zal Pappa even zetpillen laten halen en daar wacht ik dan nog even mee. Dan mag hij er straks een zetpil in knallen’’ Ik weet dat ze geen voorstander van pijnstillers is dus ik probeer haar nogmaals over te halen.
‘’ Fiek, haal je nog even lotion bij de drogist?’’
‘Ja mam. Doe ik’’.

We hangen op.

Als mijn weekend ten einde is, ik wel 30 keer met mijn moeder heb gebeld, gewhatsappt  met Pap en eindelijk in Amersfoort aankom schrik ik even.

Mijn kind lijkt net een omgekeerde aardbei.

 Geen twijfel over mogelijk. Waterpokken.  Nadat de vriendin van Mams die zo lief is op te passen weg is bel ik de Pappa van de Tijn2012.

Met mijn werk wat als een hete adem achter in mijn nek hijgt probeer ik zo snel als ik kan een oplossing te bedenken. Je kunt dit kind niet naar een gastouder brengen in deze staat van doen, zeg ik tegen mezelf. Ik begin te bellen. Uiteindelijk als niks lukt bel ik de Pappa van Tijn. Er vanuit gaande dat hij moet werken probeer ik de auto te lenen. Hoewel dat natuurlijk zou mogen, is er het probleem dat mijn geliefde Hugo weer leeg is. Kut, geen auto. De pappa van Tijn blijkt morgen nog niet te hoeven werken!
‘’ Fiek, breng hem maar hier heen. Dan breng ik hem morgen avond wel naar Utrecht’’.
Met een licht schuldgevoel naar mijn zoon, maar werk wat blij is dat ik er maandag ben hak ik met moeite en brandende ogen de knoop door. Ziek kind naar Pappa. Betere oplossing kun je je niet bedenken.
’s avonds zet ik de Tijn2012 af bij zijn vader. Gewapend met een waterpokkenpakket  en een voorraad kontraketten.
Ik zie zijn papa ook even schrikken. Wederom trekken we de conclusie dat dit waterpokken zijn. Tijdens een bak koffie bespreken we ons ‘’ hoe-loodsen-we-ons-door-dit-zieke-kind-heen-strategie’’.

‘’ Fiek, weet je zeker dat jij niet ook waterpokken hebt?’’
Als een reus die op mijn tenen trapt : ‘’ nee dat zijn gewoon puisten. Ik heb al waterpokken gehad.’’ Bijt ik toe.
‘’ Oeps…’’
En bedankt he.

Met een enorm schuldgevoel neem ik afscheid van Tijn. Ik breng de auto terug naar mijn ouders en stap in de trein naar huis.

‘’ mamma, mamma, auw!’’ roept Tijn als hij de deur in wordt gedragen door zijn vader. Mijn hart smelt. Arm ding. Ik pak het waterpokkenpakket uit en zet de lotion gauw in de koelkast. Na een update en een bak koffie leg ik de Tijn2012 in bed nadat ik hem grondig heb ingesmeerd ‘’ Mamma, meer! Meer!’’
‘’ Succes vannacht. Bereid je voor op een lange nacht’’ roept de pappa van de Tijn2012 nog even voor hij de deur achter zich dichttrekt.
Met het idee dat ik toch een dag vrij heb moeten nemen om de super mamma uit te hangen ga ik vroeg naar bed en bereid me voor op het ergste.

Ik schiet omhoog. Aan de andere kant van de slaapkamer hoor ik een zielig mauwtje van Flo die ik zojuist door schrik een enkeltje vliegen  heb gegeven. Ik spring mijn bed uit waar ik de Tijn2012 hoor jammeren.  Ik vis hem uit bed.

Ik ben faliekant tegen kinderen bij je in bed nemen.  Hoe gezellig ik het ook vind als er een klein hummeltje tegen je aankruipt en in slaap valt met z’n Muis tegen mij en hem aan is de angst voor rusteloze nachten en beperkingen van ándere mannen in mijn bed groter.
Hij heeft überhaupt nog nooit een hele nacht bij me in bed gelegen. We hebben het een keer geprobeerd. Meneer lag horizontaal, ik op het randje en eindigde op de grond.

De jeuk is duidelijk merkbaar. Er worden salsadansende capriolen uitgehaald naast me in bed .

Ik spring weer uit bed. Schop per ongeluk een kat van de trap en race naar de koelkast waar de lotion uit mijn waterpokkenpretpakket staat. Liefdevol smeer ik de hele handel in en we doen poging twee tot slapen. In mijn bed. Echter, meneer is nu wakker en besluit naast het salsadansen ook mijn slaapkamer te verkennen. Ik leid de boel af door een filmpje op te zetten op de telefoon. De Tijn2012 houdt mijn telefoon voorzichtig vast maar knalt neer op zijn snuffert. Ik gniffel.

Het zandkasteel kan ik overdag al slecht handelen. Maar ‘s nachts niet beter. Zo blijkt. Groot uitgevallen wiebelende en kriebelende poppen in een zandkasteel. Welke trippende aap dat heeft uitgevonden verdiend de Nobel prijs.

Ondertussen zijn we ruim twee uur verder en slaapt geen van beiden. Ik besluit hem zijn eigen bed weer in te knallen. Na 3 minuten is het stil. En ben ik klaar wakker.

‘’ als de neuzen kriebelen… moeten we gaan wiebelen…. WIEEEEEBEL WIIEEEEEBEL van de KRIEEEEBEL’’ zingt er in mijn hoofd. Fijn. Ik denk aan morgen. Ik ga mijn kind eens gruwelijk verwennen en heel veel knuffelen.

Wat een Pokkenpret.