Wanneer ik in mijn roze bolletjes pyjama de voordeur open met in de ene hand een strontluier en in de andere hand een bak koffie grijp ik mis. Mijn container is pleite. Gister stond ‘ie er nog!

Ik laat de strontluier vloekend vallen en speur de straat af. Halverwege de straat zie ik mijn container staan. Mopperend in mijn roze bolletjes pyjama met mijn in middels koud wordende koffie sleep ik het ding in de miezer regen achter me aan.

De volgende dag, en de dagen daarop volgend is het weer mis. Dan staat hij weer links, dan staat hij weer rechts en dan weer aan het eind van de straat.

Ik begin wat angstig te worden want deze ridder schijtebroek ziet al hele complotten voor zich hoe ze mij door middel van mijn container de wijk uit willen krijgen!

Als ik ’s avonds op de bank zit voor het raam hoor ik gerommel. Met mijn honkbalknuppel sprint ik naar de voordeur en gil de gedaante die er met mijn container vandoor gaat. ‘’ MIJN CONTAINER!’’ De zwarte gedaante schrikt en ik voel de moed in mijn schoenen zakken. De zwarte gedaante gilt terug:’’ geen paniek ik breng hem zo terug! ‘’

Daarmee klaar want ik ben een schijterd en hou mijn buren graag te vriend.

Het gaat een aantal maanden goed. Netjes brengen ze mijn container terug naar de plek waar hij stond. Soms een paar meter verder. Maar hee, ik ben geen zeikerd. Beter een goede buur dan een verre vriend, toch?

Sinds een tijdje is het weer mis. Wanneer ik ditmaal in mijn satijnen tijger pyjama op mijn gouden sloffen, met in mijn ene hand een bak koffie en in mijn andere hand een stront luier grijp ik mis. Ik zoek weer. Op mijn gouden slofjes en in mijn satijnen tijger pyjama met de bak koffie in mijn hand ren ik weer mopperend de straat over om hem weer halverwege terug te vinden.  Een ochtend humeur met gevolg. Ik ben mijn container weer steeds vaker kwijt.

Wanneer ik terug rij uit mijn werk met een krijsend kind, in de zeikende regen is de maat vol.

MIJN container –blijft eigendom van de ROVA-, staat voor MIJN huis –soort van dan- en ik kan MIJN auto –ok, degene die ik al weken leen van de pappa van de Tijn2012- niet parkeren voor MIJN huis!

Mijn bloed kookt.

De laatste tijden heeft dit huis te kampen met een fanatieke bad poeper.
‘’ Mamma BAH’’ Roept hij hard. De dingen die ik er dan uit gooi zijn niet voor herhaling vatbaar. De gemiddelde persoon die mij een beetje weet dat poep en ik nog steeds geen vrienden zijn en dat mijn kots mechanisme, sinds ik een kind heb stevig doorontwikkeld is.

Mopperend pak ik voor de zoveelste keer een zak, het kattenpoepschepje en gooi het hevig kotsend in de zak. Snel knoop ik ‘m dicht, ontsmet het bad, spoel het kind iets te heet af en kokhals nog wat na. Het poepzakje hang ik aan het handvat van mijn container.

Eens kijken of ik morgen mijn auto kan parkeren voor mijn huis.