‘’ Moet je morgen niet naar het consternatie bureau dan?’’

Kak.

Met dank aan de Tijn2012, die besloten had een bekertje water over mijn geliefde telefoon neer te kwakken, is dus ook mijn agenda foetsie. Lang leve moeders…..

Verwoed zoek ik ’s avonds naar de uitnodiging met de vragenlijst van het consternatie bureau. Sinds de verandering van het bureau en een goed gevoel over het moederschap kijk ik minder tegen de keuringen  op dan de vorige keren. Ik vul de vragenlijst netjes in en zoals altijd heb ik geen vragen. Het groter groeien boekje vind ik toepasselijk onder de luier emmer.

‘’ Mama buitenpelen?’’

Ik trek afwezig zijn jas en zijn laarzen aan. Ondertussen met een schuine blik naar buiten maak ik wat schoon. Kak. Kak. Kak. TIJN! De complete inhoud aarde van een pot is over meneer heen gegaan. Ik zie een klein zwart lachend mannetje wat zandsculpturen van aarde aan het kleien is.

Ik stouw er nog gauw een boterham in en pluk hem uit zijn stoel om te vertrekken. Ik bedenk me op het moment dat ik mijn jas aan heb dat luiers en een handdoek/badjas ook wel handig zijn. Ik ben zo’n typische alles-op-het-laatste-moment moeder.  Ik race naar boven en stort half op mijn poezelige snoetje als ik weer naar beneden race. Inmiddels trek ik iets meer tijd uit voor een peuter die vol in de peuter pubertijd zit. Het woordje ‘’nee’’ blijft favoriet. Met een diepe zucht vraag ik hem voor de vierde keer of hij zijn schoenen ALSJEBLIEFT wil aantrekken. ‘’Nee’’. Ok. ‘’ Mama gaat doei!’’. Ik trek de tussendeur dicht en wacht even. ‘’ Kiekeboe’’ roept de Tijn2012 vrolijk lachend als ik de deur op een kier open doe.

Kak. Daar trapt hij ook niet meer in. Ik loop weer naar binnen en probeer het weer. ‘’ Nee’’. Snel sprint ik naar de auto om de spullen er in te gooien. Het werkt. ‘’ MAAAAMMMAAAAAAAA SCHOENEN AAAAAAAAAN!!!!!’’. Pfieuw.

Het volgende obstakel. Handje vast op de weg. ‘’ nee. LOS!’’ De buurman die de deur net uit komt stappen  schrikt zich rot. ‘’ Tijn, op de stoep mag je los maar hier is het gevaarlijk en wil ik een handje van je’’.  Ik glimlach schaapachtig naar de buurman die het tafereeltje van een afstand bekijkt. Heel leuk hoor een volksbuurtje. Tijn weigert een hand te geven. Ik ben het zat. Met twee armen zwiep ik een krijsend kind over mijn schouder heen in een houdgreep. De buurman negerend. Ik prop hem in de auto onder luid protest en kom er achter dat er een kind achter de bonte verzameling aan etenswaren en modder zit. Met een vette klodder spuug ( en ik maar roepen dat ik niet zo’n moeder word die een kind schoonveegt met spuug….) wrijf ik het wangetje bijna open. Waarom vergeet ik altijd dat smeerkaas zo gaat klonteren? ‘’ MAMA STOP!!!!’’ Snel wrijf ik de laatste klodders smeerkaas weg en pluk van achter zijn oor nog een brok aarde weg. Perfect getimed zitten we in de auto.

Bij het bureau word ik vriendelijk verwelkomd. Net als vorige keer dezelfde discussie over dat het een ander boekje is dan ze gewend zijn.

‘’ Tsjah, deze komt uit Amersfoort he, maar lijkt me dat de inhoud wel grotendeels overeen komt.’’  Zeg ik bijdehand.

‘’ wil je een andere voor Tijn?’’ Vraagt ze.

De angst nog meer troep te verzamelen is bij mij nogal groot met nog een verhuizing op de planning.

‘’ Nee dankje. Ik ben erg gehecht aan deze.’’

Ze kijkt me raar aan en mompelt vragend, gehecht?.

Ik kleed hem uit zodat hij gewogen en gemeten kan worden. De Tijn2012 ondergaat het beduusd en gaat dan lief spelen in zijn badjasje. Ondertussen babbelt de vrouw van het bureau me de oren van de kop. Iets met 13 km administratie digitaal gemaakt of zo.  Ik ben me alvast mentaal aan het voorbereiden op de grote keuring.

Een jonge arts doet open. Ze voelt wel goed. De Tijn2012 kruipt bij me op schoot en vind het toch wat spannend. Echter, zijn ondernemerschap is van grotere aard dus binnen de kortste keren is hij de boel aan het verkennen. De arts stoort hem want wil weten of hij blokjes kan bouwen. Tijn ziet het doosje en grist het uit haar handen. Pietje precies ( da’s niet van mij.. ) bouwt hij de blokjes om ze vervolgens keihard om te gooien en heel hard te lachen. ‘’ BOEM sukkelllll’’ ik sis: ‘’Nee tijn. BOEM Zuurkool’’. De arts kijkt me kort vragend aan. Het schaamrood staat me op de kaken. Wij als ouders flappen er nog wel eens wat uit wat met twee jaar vrolijk wordt nagepraat. We proberen sukkel af te leren door te vervangen voor zuurkool.

‘’ Euh, hij is wel erg precies he?’’ Meneer is inderdaad pietje precies. Blokjes moeten netjes op elkaar want hij wordt boos als ze scheef staan.

Ik glimlach. ‘’ Ja ik vermoed van zijn vader.’’

De curves zijn goed. Eindelijk een goed gewicht!

‘’ Maakte je je zorgen over het gewicht?’’

Ik denk even.

‘’ Nee eigenlijk niet. Maar het bureau in Amersfoort heeft wel eens een aantekening gemaakt omdat hij heel vaak te licht was’’.

‘’ Is hij lusteloos en zo?’’

Ik denk aan het racemonster wat het huis door springt, klimt, rent en vooral sloopt.

‘’ Ehh nee. Alles behalve.’’

‘’ Nou dan is het prima toch?’’

Verward door deze nuchterheid.

‘’ Tsjah, ik kan het moeilijk met grof geweld naar binnen douwen toch?’’

Haar ogen worden even groot.

Verrek Fiek. Waarom moet je er nou altijd alles uitflappen, spreek ik mezelf stevig toe.

Bezorgd vraagt ze me: ‘’ En hoe is het met JOU?’’ Ze schuift haar hand onder haar hoofd om in een positie uit te komen die wordt getypeerd in de boekjes als de perfecte luister houding. Ik vraag me af of deze plotselinge omschakeling in vragen door mijn opmerking over grof geweld komt .

Ik moet lachen. Vertel haar dat het heel goed gaat. Ze vraagt door over het alleenstaande moederschap en ik leg haar uit dat we de opvoeding nog steeds samen doen en dat we goed door een deur kunnen en nog veel ondernemen samen.  Ik vertel haar van mijn brede netwerk aan vrienden, collega’s, Opa en Oma en de vader die allemaal hun steentje bijdragen aan de opvoeding van Tijn.