”Mam, weet je wat ook leuk zou zijn?” Mijmert de Tijn2012 terwijl we samen naar het water turen van ons favoriete meertje.
”Nou?” Vraag ik ietwat ongeïnteresseerd.
”Een rubberboot! Dan kunnen we die hier heen nemen en lekker varen.” Roept hij enthousiast. Zijn enthousiasme is aanstekelijk.
”Ja, dat zou zeker leuk zijn. Maar die hebben we niet en Opa en Oma ook niet volgens mij.” Zeg ik bedenkelijk.
” Dan moet ik er voor sparen.” Wordt er bedrukt gezegd.
”Ik dacht dat je aan het sparen was voor een playstation 4 zodat je met Pappa kon gamen?” Vraag ik verbaasd.
” Ja, dat is ook zo. Maar dat is zo duur. En een rubberboot hebben we deze zomer wat aan.” Zegt hij nog bedrukter.
”Tsjah kind, keuzes. Tegen de tijd dat je 24 bent heb je die playstation wel bij elkaar. Denk ik.” Gniffel ik.
”Echt?” Zijn ogen worden zo groot als schoteltjes en ik schiet in de lach.
” Nou ja, als je je geld aan andere dingen uitgeeft en niet spaart, dan schiet het niet echt op.”
De Tijn2012 laat alles even bezinken en kletst vrolijk verder over zijn wilde plannen met de rubberboot.

Anderhalve week later hoor ik geklop aan de deur. Het is de stiefmoeder van Tijn. Voor ons staat een enorme shopper met daarin twee boten die ze nog had. Super lief! Afgesproken dat we de komende periode de boten gewoon mee verhuizen, aangezien wij vaak gaan zwemmen. Dat is overigens anders geweest tot groot verdriet van de Tijn2012 want die kon het niet zo goed hebben dat zijn moeder zich een gestrande walrus voelde in badkleding. Maar ook dat probleem is de wereld uit geholpen.

Een paar dagen later zitten we met krap 20 graden op ons privé strand. Want je begrijpt, de boot moet uiteraard wel uitgetest worden. Met mijn teen voel ik in het water en kippenvel tot op mijn kruin en instant bevroren eierstokken bereiken mijn lichaam. Ik snap weer waarom ik dit niet zo’n goed idee vond. Maar ja, alles voor het kind hè. Ik stuur hem eerst zelf de boot maar eens in. Onhandig want mijn kind is motorisch vergelijkbaar aan dat van een horde dronken koeien. Hij mept zichzelf nog eens met een peddel maar dan lijkt er iets beweging in te komen. Dit duurt nog wel even. Ik ga terug naar mijn handdoek en houd de boel nauwlettend in de gaten. Voor het geval ik als een of andere baywatch babe over het strand moet stormen om een kind van de verdrinkingsdood te redden. Alhoewel hij gewoon zijn zwemdiploma’s heeft, maar ja. Dat moeder baywatch gevoel blijft.

Na een tijdje lijkt hij het onder de knie te krijgen maar moet er nog wel wat gefinetuned worden.
”Mam, ga je nú dan eindelijk mee?” Vraagt de Tijn2012 terwijl hij vrolijk van het ene been op het andere been huppelt. Ik zucht. Ik kreun. Krijg het koud. Maar ik heb het beloofd.

Bibberend schrijd ik met bevroren poezelige pootjes door het water heen. Als we diep genoeg zijn duikt Tijn in de boot.
”Zo, nu jij Mam.” Zegt hij grijnzend. Voorzichtig probeer ik één been in de boot te krijgen waardoor ik afzet en de boot onder me vandaan lijkt te varen, met een gilletje weet ik de boot weer onder bedwang te krijgen en voorkom ik in een spagaat te belanden. Ik slaak een zucht van verlichting. Een tweede poging biedt meer soelaas en ik eindig uiteindelijk ín de boot. Mijn motorisch niet zo onderlegde zoon gaat als een malle te keer. In een fractie van een seconde schept hij met zijn peddel een hele plas water in de boot. Ik krijs het uit. ”TIJN NIET DOEN!” schreeuw ik uit terwijl ik omhoog schiet. Ik zit inmiddels op de rand van de boot om te voorkomen de boel down under niet te laten bevriezen van het koude water. Abrupt draait Tijn zich om waardoor de boot in volle vaart omhoog schiet. Ik houd mijn evenwicht niet meer en als een katapult vlieg ik met mijn benen in de lucht in het water. Het kind kijkt me verschrikt aan als ik weer boven kom. Ziet mijn hoofd en begint het uit te gieren van het lachen. Zijn schaterlach is tot ver in midden Nederland te horen en ik kan het niet laten om heel hard mee te moeten doen. Het zou mijn leven niet zijn, als het mij niet zou gebeuren is tegenwoordig het motto. Desalniettemin ben ik er na de zeer verfrissende duik even klaar mee en ga me afdrogen.

Als ik weer bij mijn handdoek ben kijk ik naar hoeveel plezier mijn kind in zijn boot heeft. De gedachte dat ik dit anderhalf jaar geleden misschien niet meer mee zou maken, beklemt me. Ik druk het gauw weg en glimlach trots van oor tot oor. Gelukkig maak ik het nú mee. Spreek ik de nare gedachtes tegen.
Na een tijdje komt hij bibberend met blauwe lippen uit het water. Snel leg ik twee handdoeken om hem heen en trek hem droog wrijvend tegen me aan. Zachtjes wieg ik mijn inmiddels, niet zo, kleine man meer heen en weer in de hoop dat hij gauw warmer wordt.

”Mamma, ben jij verliefd?” Vraagt hij me.
”Nee, op dit moment niet, hoezo?” Verbaasd over waar deze vraag ineens vandaan komt.
”Ik vind het zo fijn samen met zijn tweeën.” Zegt hij zachtjes terwijl ik een handje op mijn been voel aaien. Ik glimlach en plant een kus op zijn hoofd.
” Liefde is niet te sturen schatje, maar ik was het voorlopig niet van plan. Ik ben wel even genezen van mannen en relaties. Dus voorlopig zijn we lekker met zijn twee.” Probeer ik uit te leggen.
”Oh, was je ziek dan?” Vraagt hij verbaasd.
”Ja lieverd, maar nu, na drie jaar. Ben ik weer beter. ” En ik knuffel mijn kind nog even tot hij tot het besef komt dat hij al 8 is en het niet stoer meer is om met je moeder te knuffelen.