Hoewel ik best wel gewend ben aan ons hernieuwde co-ouderschap, kan ik toch vaak ook niet wachten tot de week weer om is en mijn kind weer thuis komt. Die weken zijn precies goed. Genoeg om bij te tanken maar ook genoeg de Tijn2012 niet te veel te missen.

Ik kom aan bij het schoolplein en voeg me bij een aantal schoolplein vaders. De koetjes, kalfjes en ”poeh poeh nou nou bijna vakantie.” Dan gaan de schooldeuren open en begint het feest. Als een havik speur ik naar de deur en zie een blond kopje rond kijken. Onze ogen treffen elkaar en hij zet het op een lopen. Mijn moederhart maakt een sprongetje, ik spreid mijn armen en hij vliegt erin. Ik knuffel hem even heel hard.
”Zo, eindelijk weer naar Kriebel!” Schreeuwt hij het uit. Mijn schoolplein gevolg proest het uit. Beteuterd vliegt mijn wenkbrauw omhoog. ”Ook hallo, Mamma.” Mopper ik.

Als we thuis komen word ik omver gebeukt door een acht jarige die inmiddels al best wel een flinke lengte heeft. Hij stort zich op de kat en vist een aantal haren uit zijn mond. Wat standaard is, is zodra hij weer thuis is hij op de voet gevolgd wordt door een kat. Het ziet er ook gewoon schattig uit. Zo’n huppelend kind gevolgd door een huppelende kat.

Aangezien we het al best een tijdje met z’n tweeën doen en ik ergens wel iets van een pedagogische achtergrond heb, moet de Tijn2012 gewoon mee helpen in het huishouden.
Aangezien de jongste kat een hysterisch gevoel voor drama en aandachttrekkerij heeft en dit vaak in combinatie met eten gepaard gaat, moet de Tijn2012 ’s ochtends de katten eten geven. Echter, dat kinderhoofd is soms net zo chaotisch als dat van zijn moeder dus er wordt wel eens wat vergeten als hij net weer terug is.

Het leuke aan katten vind ik, dat ze zo gracieus kunnen zijn. Je een weg door alles heen banen zonder iets om te stoten. Uiteraard heeft mijn jongste telg deze functie niet.

Terwijl ik me nog diep in dromenland bevind, voel ik een snorhaar in mijn oor prikken. ”Meh, ga weg.” pers ik eruit en wapper met mijn hand. Hij vist mijn hand en bijt in mijn armbandjes. Nors steek ik mijn hand onder mijn kussen wat het startsein lijkt te zijn om mij van een wasbeurt te voorzien. Ruw wordt er aan mijn haar gelikt. Voor mij het startsein om hem een lesje ‘vliegen’ te geven en ondertussen al zo goed als wakker te zijn. Ik draai me nog een keer om. Ik hoor hem een aanloop nemen en alsof hij het weet, springt hij vol op mijn blaas. Ik vloek. Waarom moest ik nou zo nodig katten? Flo zit op de hoek van het bed met haar chagrijnige blik. Ik voel dat ze gniffelt in haar knuistje.
”Tijn! Heb je die beesten al eten gegeven?” Roep ik vanuit de slaapkamer.
”Oh, ik denk het niet. Vergeten! Ik ga het nu doen! Kun jij nog lekker slapen.” Roept hij op standje gehoorbeschadiging terug.
”Dat slapen heb ik op gegeven, vriend.” Mopper ik niet verstaanbaar.
” Koffie op bed dan maar, Mamma?” Vraagt de Tijn2012 terwijl hij een klein handje op mijn wang legt terwijl hij huppelend binnen is gekomen.

Oké. Opvoeding dus toch geslaagd.