Met een zucht plof ik op de bank. Hetgeen wat ik al een dikke week uitstel moet er nu echt van komen. Ik open mijn mail en begin nog harder te zuchten. Instructies voor het thuisonderwijs. Even waan ik me in het gevoel van vroeger, dat ik de voorbereidingen voor vergaderingen zo lang mogelijk uit stelde om mezelf vervolgens op mijn kop te geven met: ” Fiek, waarom begin je hier nou niet eerder aan.”

Ik zie door de bomen het bos niet meer. Er zijn zo’n 10 mailtjes gestuurd. Met verschillende inlogcodes, instructies en persoonlijke opmerkingen. Per mail krijg ik het warmer. Ik start mijn laptop op met mijn telefoon ernaast. Ik klik wat verschillende websites aan en krijg het steeds benauwder. Ik voel de druk stijgen en de moed zakt me in de schoenen.

Geïrriteerd klap ik mijn laptop dicht en briesend open ik Whatsapp. Ik stuur de vriendin van mijn ex een Appje met de vraag of zij raketgeleerde is en überhaupt ook maar íets snapt van wat de bedoeling is? Zoals altijd stelt ze me gerust. De Tijn2012 snapt het echt al wel een beetje, ze heeft een map voor me gemaakt, alles voor me uitgeschreven en als er wat is mag ik haar bellen. Ik knijp weer even in mijn handjes en besluit te gaan slapen.

Onesie
” Tinus, ga je je even aankleden? Het is bijna tijd om in te klokken.” Zeg ik als strenge school Mamma.
”Ik wil mijn onesie aan! ” Roept hij boos.
Rust, reinheid en regelmaat zijn nog steeds de dingen waar ik het beste op draai. Saai, maar waar.
”Nee, dan is het einde nabij. Hup aankleden, je hebt zo een call met de meester.”
Mopperend zwicht hij en kleedt zich aan. Om klokslag 08:30 uur klokt hij in en typt de meester goedemorgen.

De Tijn2012 lijkt na een week bij zijn vader, zijn draai al aardig gevonden te hebben binnen alle verschillende instructies en verschillende programma’s. Ik ben er naast geschoven, heb mijn bril opgezet en probeer met de snelheid van het licht, bij te benen waar hij allemaal mee bezig is.
”Tijn, doe nou even rustig! Ik kan het niet volgen. Leg eens even uit.” vraag ik iets geïrriteerder dan ik het bedoel.
” MAMMA, JIJ SNAPT OOK NIKS!” Roept de Tijn2012 boos, duwt de stoel naar achter en slaat de deur met een enorme klap achter zich dicht.

Dag 1. 08:50uur en vliegen elkaar nu al in de haren. Als dit de toon is die gezet is… Ik besluit mijn mond af en toe maar dicht te houden en heel veel tot 10 te tellen. Of 1000. Wat is de tafel van 9? Misschien werkt dat ook.

Instructiefilm

Ik hoor gewiebel, ik hoor een pen vallen, ik hoor een boek vallen, ik hoor getik op de PC maar bovenal hoor ik heftig theatraal gezucht.
” Misschien moet je even opletten op wat de Meester zegt op het filmpje. En stil zitten, dat wil ook nog wel eens helpen.” Zeg ik vanaf de bank.
Ik hoor gemopper.
”Mam, kom.” Zegt de Tijn2012 op dwingende toon.
” Mamma, wil je alsjeblieft even komen?” Mopper ik. De Tijn2012 herhaalt me met een ondertoon en ik sjok naar de eettafel die inmiddels dienst doet als schoolbank.
”Ik snap het niet. Het lukt niet!” Roept hij verontwaardigd.
”Misschien moet je dan beter opletten naar wat de meester zegt en niet steeds andere dingen doen.” Snauw ik naar hem. Ik heb meteen spijt.
” MAMMA, JE MOET NIET ZO BOOS DOEN ALTIJD, JE BENT STOM!” Roept de Tijn2012 boos, duwt de stoel naar achter en slaat de deur met een enorme klap achter zich dicht.
Gáán we weer zucht ik. Ik probeer in plaats van tot 10 te tellen, de tafel van 7. Maar bij 8 keer 7 blijf ik toch echt steken. Ik hoor gerommel vanuit de slaapkamer.

Er knapt iets. Het moment is aangebroken. Mijn geduld is foetsie, gone, weg. Mijn nekharen staan overeind, mijn handen beginnen te trillen en ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Ik storm de slaapkamer in.
”NU HIERKOMEN!” Gil ik. Ik weet dat dit het startsein is. Boos schreeuwen we tegen elkaar terwijl onze handen wapperen. Deze buien hebben we eigenlijk bijna nooit meer en ik besef me ineens dat ik zo’n enorme hekel aan schreeuwen heb, omdat dat het een teken is van de controle kwijt zijn. Ik háát het. Ik kijk mijn kind in de ogen en zie zijn boosheid en wanhoop. De tranen branden in mijn ogen.

”Sorry Tijn, ik had niet mogen schreeuwen. Neem even pauze. Ik ga even douchen en dan kom ik je helpen.” Zeg ik. De Tijn2012 sputtert wat na en ik loop weg.
Van onder de douche hoor ik de Tijn2012 videobellen met zijn bonus moeder waarin hij zijn beklag over mij doet. Het steekt. Zijn stiefmoeder neemt het voor me op en ik ben haar dankbaar. Ik spreek mezelf streng toe. Als ik onder de douche vandaan voel ik me rustiger. Ik tref de Tijn2012 achter de laptop aan. Geconcentreerd aan het werk. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen, maar ze heeft hem aan het werk gekregen.

Rustig help ik hem met zijn rekenwerk. Nou ja, hij rekent. Ik check het met de rekenmachine stiekem onder de tafel.

Videocall
” Hoe gaat het met je, Tijn? Hoe gaat het thuis leren?” Hoor ik de meester vragen. Tijn babbelt wat. ”Hoe gaat het met mamma als juf?” Vraagt hij belangstellend.
Ik spits mijn oren. Wat er uit de mond van Tijn komt doet mijn oren klapperen. Er wordt een stevig boekje open gedaan hoe dramatisch slecht ik ben, hoe zwaar Tijn het met mij heeft, en dat het stom is. Het lijkt of ik in een live soap serie ben beland: ‘ Mothers from hell.’
”Nou Tijn!” Roep ik verontwaardigd vanaf de bank.
De Meester vraagt of ik in de buurt ben en er even bij kom. Of er vanuit mij nog punten zijn die verbeterd kunnen worden.
Ik geef aan dat ik het vooral héél véél vind. Maar de grootste frustratie, dat mijn kind mijn kind is. Ik geen meester of juf ben. Ik wil hem met alle liefde helpen, dingen uitleggen maar ik mis de instructie. Trots benoemt hij dat groep 4 niet ver achter loopt en we het zelfs als één van de beste klassen doen. ” Ja, maar dat doet de sfeer thuis absoluut géén goed.” Flap ik eruit. Hij neemt het mee en we maken een afspraak om mij de getallenlijn uit te leggen…
Hij sluit af: ” Tijn, misschien moet je soms iets minder eigenwijs zijn en gewoon naar Mamma luisteren. Voor alle pappa’s en mamma’s is het ook even wennen. Soms moet je Mamma ook een beetje als juf zien. ” Schuldbewust slaat de Tijn2012 zijn ogen neer en belooft de meester minder eigenwijs te zijn.

Stoom afblazen
Na wéér een dag strijd en nekharen die inmiddels verschrompelen van het koken van frustratie, zoeken de Tijn2012 en ik, ondanks ons 41m2 tellende 2 kamer appartement, steeds vaker even de ruimte voor onszelf. Ik bel Tijn’s bonusmoeder.
”Is mijn kind bij jou ook zo stronteigenwijs en vervelend?” Vraag ik oneerbiedig en pedagogisch onverantwoord. Ze moet lachen. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, maar ook mij weet ze op te beuren.

Ik klaag tegen collega ouders en zoek steun bij vriendinnen. ‘Fiek, misschien moet je het iets minder goed willen doen.. en die eigenwijsheid heeft hij niet van een vreemde, evenals het perfectionisme. Laat het los. Ze trekken het wel weer recht. Tijn is slim zat. ” Zijn de dingen die ik dagelijks te horen heb gekregen. Ondanks dat het soms anders voelt, stelt het me wel gerust. Langzaamaan vind ik een beetje mijn weg in het thuisonderwijs.

Ik word gebeld door de allerliefste sociotherapeut van mijn laatste GGZ instelling waar ik onder behandeling was. Ik begin te ratelen. Gooi alle frustratie er uit.
” Fieke, even stoppen. Even terug naar de basis. Heb je er al bij stil gestaan?” Zegt ze streng. Ik voel me als een klein kind terecht gewezen door een juf. ”Stil staan bij..” Ik krijg er na jarenlang therapie nog de kriebels van. Alhoewel ik weet dat ze gelijk heeft.
” Je hebt een heftig half jaar achter de rug. Je doet het super goed. Maar besef je wel wat de angst, de gedwongen stappen die je hebt moeten nemen terwijl het zo tegen je gevoel in ging, dat je het als Tijn bij jou is van ’s ochtends vroeg tot s’ avonds laat alleen doet, je niet volledig kunt sporten en ook die periode nog moet verwerken? Terwijl jullie ook nog eens zo klein wonen?” Zegt ze wederom streng maar in haar stem voel ik de betrokkenheid. Ik val even stil. Ik betrap me erop dat ik net als de Tijn2012 een pruillip trek.
” Fieke, mag het ook zwaar zijn? Mag het ook even kut zijn? Volgens mij zitten we weer in de Fieke intercity die niet stopt en maar door dendert. Waar ben jij in dit verhaal? En is dit geen oud patroon van te goed willen doen? Geen fouten mogen maken? ” Terwijl ze dit zegt denk ik na. Het prikt achter mijn ogen. Ze benoemt precies mijn gevoel wat ik zo naarstig probeerde weg te stoppen. Eindelijk weet ze het knopje te raken en lukt het me om even flink te brullen.

Ik besluit de knop om te zetten.

Ik laat de strakke tijden los, ben losser in de opdrachten en zit hem niet meer zo gigantisch op zijn nek. De sfeer in huis verandert. We lachen weer tot we beiden van de bank af rollen, we knuffelen, ik heb schijt aan de beeldschermtijd en ik prijs de momenten dat mijn kind het -ondanks het gemis van school en vriendjes- eigenlijk niet beter had kunnen doen. Ik negeer het negatieve stemmetje.

Vlag
Vanmorgen heb ik de vlag uitgehangen. Mijn kind mocht weer naar school! Ik knuffelde hem nog eens stevig en samen hadden we weer tranen in ons ogen omdat het óók weer heel spannend was.

Wat een enorm diep respect heb ik voor alle docenten! Wát een werk, wát een betrokkenheid en ongekend enthousiasme ondanks de moeilijke periode waarin we ons bevinden. Ik had docenten al heel hoog staan, maar dit is ongekend. Ik laat me politiek liever niet uit, maar regering, dit is toch wel hét voorbeeld van dat die toppers meer verdienen, nietwaar?

Ondanks dat ik het alles behalve leuk vond. Ben ik voor mijn gevoel wel veel meer betrokken bij het onderwijs. Ik snap eindelijk waar hij het over heeft als we het over getallenlijnen, hakwoorden of ei platen hebben. Da’s ook wat waard.