Met een grote glimlach open ik mijn gesprek met tante sergeant op Whatsapp. Nu ik weer in Amersfoort woon bij Paps&Mams, wil iedereen ineens een avondje ‘vieren’ dat ik hier weer woon.

‘’ De Popronde is er ook he….’’ App ik naar tante sergeant.
‘’ Ehh, wie spelen er?’’ Vraagt ze.
‘’ Geen idee. Peperman en Pepervrouw gaan ook.’’ Zeg ik terwijl ik mijn google open.
‘’ Zal ik mijn oordoppen maar in mijn tas gooien? 😛 ’’ Appt ze me. Terwijl ze het stuurt, zie ik de ondeugende oogjes van Tante Sergeant voor me.
Met dat beeld grinnik ik hardop.  Sinds we wat vaker naar een optreden van een van de pepermannen gaan en nog wel eens in de kroeg belanden met de andere niet-pepermannen-maar-wel-fijn-gezelschap-en-tevens-wat-bandleden-en-aanhang, zijn we wijselijk tot de conclusie gekomen dat oordoppen, met die herrie, geen overbodige luxe is.  Eigenwijs als ik ben wil ik toch graag mijn stempel drukken op de muziek. Dat ‘ie te hard is. Dat wordt nog eigenwijzer en met allemaal vakjargon en allemaal technische dingetjes die ik toch nooit zal snappen, in de wind geslagen door de muzikanten . Dus doe ik het voorlopig maar met oordoppen. Om te voorkomen dat ik op latere leeftijd met een piepje in mijn oren loop.

Om een beetje beeld te krijgen waar ik het over heb zie hier een filmpje. Het voordeel is dat je zelf het volume zo hard kunt zetten als je wil.Wil je echt het gevoel krijgen? Zet dan een enorme geluidsinstallatie neer waarmee je een hele wijk kunt platblazen. En blaas die installatie op.

Opgedoft, dicht geplamuurd en zwetend van het harde fietsen wacht ik op Tante sergeant. Een avond uitgebreid eten en bijkletsen staat op de planning. Ik kijk er al een aantal dagen naar uit. Even m’n verhaal doen van alle ontwikkelingen die zich bij mij op een of andere manier altijd op 1 moment komen in plaats van verspreid. Ik kan niet één grote verandering hebben maar het zijn er altijd meer. Ik sta te popelen om mijn verhaal te doen.

We strijken neer, bestellen wijn, praten, bestellen nog meer wijn, eten, bestellen nog meer wijn, ploffen van het eten en bestellen koffie na (echt waar koffie, Joda)!

We checken het programma van de Popronde en bepalen ons plan. We lopen een stukje door de binnenstad alvorens in een andere kroeg uit te komen. Een ietwat ander publiek dan de twee hooggehakte en geplamuurde dames die wij zijn. Achter aan de bar vinden we een plekje en bestellen we een cola en een fanta (echt waar fanta, Joda!)
Een stel hipsters met shabby broeken en ongewassen haar beginnen te spelen.  Een schel geluid, slecht afgesteld (naar mijn mening, en over mijn mening, daar zijn de meningen nog wel eens over verdeeld) en een nog irritanter zang geluid.

‘’ Zal ik de peperman even Appen waar hij zit?’’ Vraag ik met een grijns aan Tante Sergeant. Ze weet als geen ander wat ik bedoel en roept dat ik dat maar moet doen. Dit is niet ons ding. Ik krijg al snel antwoord en we verkassen naar mijn oude stamkroeg. We schuiven aan bij Peperman en Pepervrouw en ik rakel ook daar nog eens mijn hele verhaal op. Ik verslik me in mijn bier als de band gaat spelen. 3 man sterk met een enorm gebrul. De band wordt omgedoopt tot de ‘boe’ band. Meer kunnen we er niet van maken. We verbazen ons over de zanger die, terwijl hij speelt, happende bewegingen met zijn mond maakt. Precies het visje van Finding Nemo. Iets minder oranje, dat dan weer wel.  We tellen vooral de minuten af dat ze nog spelen. De mannen staan voorop en wij bewaken de shitload aan tassen. Wat een klere herrie. Tante sergeant, de pepervrouw en ik beschikken allemaal over de zelfde humor. Ik moet mezelf geregeld vasthouden aan de barkruk om er niet af te vallen van het lachen.

We verkassen naar een volgende kroeg. Terwijl we daarheen lopen zijn we de Peperman even kwijt aangezien hij abrupt links de afslag nam nadat hij werd afgeleid door een winkel met houten bakken en snaren. We raken wel meer mensen kwijt die avond. Als we de kroeg binnen komen komt de zweetgeur je tegemoet. Enerzijds voel ik me erg oud (tussen de 16 jarige alto’s met vieze lange vettige haren en enorme zweet lucht) en anderzijds heel jong (tussen de kale Hells angels en enorme zweet lucht.) Mijn telefoon is momenteel interessanter dan de band die speelt dus ik laat me lekker afleiden door facebook, bijlezen van twitter (ja lieve twitter vrienden, ik leef nog, lees half maar dat komt wel weer) nadat ze eindelijk klaar zijn verkassen we weer terug. Daar probeer ik nog een filmpje van de peperman te maken die de tas van de pepervrouw op uiterste gay manier vast houdt. Dat filmpje plaats ik maar niet aangezien ik het hardste gil van allemaal en mijn leven niet veilig ben met de peperman.

Er volgen nog vele uren verder met slap geouwehoer over vrouwvriendelijke en man onterende auto’s, bier, muziek (meer mijn genre), sigaretten en heel veel lol (hier ging het een beetje mis, Joda). Als we nog even een dansje gaan doen raken we wéér een aantal mensen van het gezelschap kwijt. Ik begin moe te worden.

‘’ Nog een kleine afterparty bij mij?’’ Ik denk even na. Ik ben moe. Ik ga liever mijn bed in en gezien de hoeveelheid alcohol die door mijn bloed racet, zou dat ook niet onverstandig zijn. Tante sergeant is het daar niet mee eens. After party dus. Lallend en niet meer kunnen lopen van de pijn in mijn voeten verwisselen tante sergeant en ik nog even van sokken en schoenen (wij zijn inmiddels zo intiem dat ook de sokken worden uitgewisseld. Echte liefde.)
In huis krijgen we een korte rondleiding in het geweldige pand (om jaloers op te worden) en strijken we neer op de bank. Met minuten die verstrijken zak ik steeds verder onderuit. Terwijl de klanken van Paul Simon mijn hoofd in dreunen doezel ik in. Ik doezel in op buiken, benen, armen en alles word zwaar. Ik heb geen idee meer welk been of arm van wie is. De warmte, de muziek en gezelligheid maken me even intens gelukkig voor mijn hoofd zich weer breekt over alle veranderingen en ontwikkelingen in mijn leven.

Ik schrik hard wakker. ‘’ Shit, m’n moeder weet niet waar ik ben! Ik moet naar huis! Voor ze zich zorgen gaat maken. ’’ Iets waar ik me al ruim 8 jaar niet druk over heb gemaakt.

In een razend tempo neem ik afscheid en spring ik op de fiets.

Als ik de poort in kom rijden zie ik licht. Ik kijk snel op m’n telefoon hoe laat het is. Shit. 06.40 uur. Mam zal al wel wakker zijn. Ik wankel de woonkamer binnen en probeer mijn staat van dronkenheid niet in huis te laten klinken.

‘’ Mam, ben je al wakker?’’ Vraag ik met een dubbele tong aan mijn moeder.
‘’ Ja, ik heb m’n ontbijt al op. Oh, ik heb de poesjes eten gegeven. Geen idee hoeveel. Dat moet je me morgen maar eens uitleggen. ‘’ Ratelt ze.
‘’ Mam, ik kwam speciaal naar huis omdat ik niet wilde dat je je zorgen wilde maken. ‘’ Zeg ik met grote ogen en een klein pruillipje, met een sprankje hoop dat ik het eerste weekend ‘’thuis’’ rekening met ze houdt en een klein gevoel van trots voor hun ‘verstandige’ (ahum, iets met een verlate puberteit) dochter..
‘’ Oh? Ik dacht die slaapt wel bij tante sergeant. ‘’ Zegt ze doodleuk.

Mijn mond valt open. Sommige dingen veranderen nooit.

Moeders met volwassen dochters blijkbaar wel. 

NB: Hoewel ik in boven staande schrijven misschien niet heel positief overkom over muziek en de band van het filmpje, ben ik dat stiekem wel. Inmiddels probeer ik, als het effe kan (iets met een peuter) bij optredens te zijn en ken ik inmiddels het hele repertoire uit mijn hoofd. Een nette vermelding is wel op ’n plaats. Wil je meer info over de band The Apologist? Klik dan even hier. Oh en dames, er zijn er nog een aantal vrijgezel………