Altijd heb ik geroepen dat ik drie kinderen wilde. Van een ander of zelf eruit geknald, dat maakt me niet uit. Alhoewel ik nu wel heel erg blij ben dat ik er drie in mijn leven mag hebben zonder dat ik drie keer van ‘formaat normaal’ naar ‘formaat-meloen-ingeslikt-en-zie-die-er-maar-eens-op-een -fatsoenlijke-manier-uit-te-persen’ hoef. Nee, ik heb het slim bekeken. De Tijn2012 die ik zelf af en toe wat bij moet brengen maar de twee andere bijna kant en klaar afgeleverd en nog super fijn en humoristisch ook.

Wat ik alleen was vergeten toen ik dat riep, is dat die drie kinderen ook gevoederd moeten worden. Kijk, en dat is een dingetje. Een groot dingetje. Deze (bonus)mamma is een rasechte perfectionist. Zo’n typische die het áltijd goed wil doen, zich daar druk over maakt en in haar eentje de ballen uit de ballenbak van de grote gele M. probeert omhoog te houden. Falen is geen optie. Gewoon net zo lang doorgaan tot iedereen het naar zijn of haar zin heeft.

Nou. Met avond eten lukt dat dus niet. Wat ik ook uit de kast trek, een avondmaal vinden waar elk lid van het gezin lyrisch over is, lijkt niet te bestaan.
Alhoewel mijn risotto redelijk in de richting komt.

Wat betreft de kinderen is er bijna geen groente soort behalve sperziebonen welke er zonder gezeik in gaat. Het ene eten is te groen, het ander te oranje, het volgende gerecht bevat te veel kaas, weer een ander te weinig kip. En dan mijn eigen theorieën erin verwerkt over voldoende groente, minimaal suiker, zo min mogelijk (of liever helemaal geen) vlees en niet te vet. Mission impossible dus. Een utopie.
Ik weiger apart te koken, dus eten wat de pot schaft, lust je het niet dan heb je pech en ga je met honger naar bed.
Alhoewel dat NIET apart koken niet helemaal lukt omdat mijn onderkin zich weer aan de onderzijde van mijn gezicht heeft gehuisvest en ik weer aan het diëten ben geslagen. Maar dat eten van mij willen ze allemaal toch niet. ” Fiek, dat ga je toch niet eten? Het ziet eruit alsof een koe het drie keer herkauwd en uitgekotst heeft.” Aldus Puber1. Moet er wel bij vernoemen dat Puber2 het altijd heel stoer proeft.
Oh, en de kinderen gekookte spinazie geven is het beste anticonceptie middel ooit.

Op maandag en dinsdag avond zijn alle kinderen thuis. Het eten is voor mij een heilig moment aangezien iedereen zich dan ook in één ruimte bevindt (en het enige moment dat telefoons of ander beeldscherm werk verboden is). Ik kan de situatie als gezellig omschrijven. Omstanders zullen wellicht eerder neigen naar een zooitje ongeregeld en complete chaos. Naast het bemoederen van de Tijn2012 ( ” Tijn, BOVEN je bord eten!” riepen zij in koor.) Is het vooral een vieze bende aan rondslingerende vleeswaren, geslachtsgemeenschap grapjes, waar baby’s vandaan komen en de Tijn2012 met zijn voorliefde voor poep. Gezellig dus. Tenzij… er eten op tafel komt wat niet te nassen is, of in pubertaal: ” Niet te VRETEN.”

Met dank aan de Mamma van de pubers krijgen we in de zomer vaak verse groenten uit eigen tuin waaronder courgette. Mien Google hiero vindt dat een leuke uitdaging om een lekker recept bij te zoeken. Zo kwam er de courgette oven schotel.
Ik zie de Man gretig opscheppen (de enige die alles eet wat ik hem voorschotel) en valt aan. Ik zie drie kinderen vol afschuw naar hun bord kijken. Ik proef. Mwoah. Best te doen. De Tijn2012 komt tegen me aanhangen. Ik sommeer hem op zijn eigen billen te gaan zitten en kijk naar de twee pubers die nog steeds vol afschuw naar hun bord kijken.
” Alwéér courgette? …. ” (de rest van de zin is niet voor herhaling vatbaar). Ik zucht. Stoïcijns eet ik door. Ik voel boosheid opborrelen. Ik slik het weg met een hap courgette.

” Mamma, ik voel me niet zo lekker.” piept de Tijn2012. Ik mopper op hem en zie een klein kleuter lijfje hevig hikken. ” Ik moet spugen!” gilt hij uit. In een reflex houd ik mijn handen onder het kleine mondje en besef me een seconde later dat ik absoluut geen zin heb om mijn handen te wagen aan een uitgeprocedeerde champignon. ” Rennen naar de wc Tijn!” gil ik. Zo snel als hij kan weet hij de wc te redden.
Terwijl ik nog een hapje courgette naar binnen werk hoor ik de kleuter zijn eten rigoureus naar buiten werken. Voor mij de laatste bevestiging dat hij echt geen champignons lust.

” Ehh, Fiek.. moet je niet even bij hem kijken?” vraagt de Man voorzichtig.
” Oh nee, die redt zich wel. Net zo’n goede spuger als zijn moeder.” Zeg ik rustig. Drie paar ogen kijken me verbaasd aan. Op de achtergrond hoor ik de de kraan en de wc doorspoelen. Vrolijk huppelt de Tijn2012 weer binnen. ” Ik zei toch dat ik echt geen champignon lust. Nu hoef ik niet meer te eten, toch mamma?” Pruttelt hij vrolijk.
Ik zucht en beaam dat hij zijn bord niet hoeft leeg te eten.
Voor me zitten nog steeds twee pubers tegen heug en meug te eten. Eindelijk waagt Puber1 zich aan een stuk courgette (dat moest van mij). Met lange tanden knaagt hij aan de courgette terwijl die aan zijn vork bungelt. Het is even stil.
” Fiek, Hoe krijg je die courgette zo smakeloos? Nou lust ik ze wel!”. Zegt Puber1 doodleuk.
Mijn wenkbrauw schiet omhoog en hap naar adem. Ik wil wat zeggen maar weet even niet wat.
” Fiek, besef je dat je zojuist een enorm groot compliment hebt gekregen?” Valt Puber2 haar broer bij terwijl haar vork naar me toe wijst en ik de complete vermalen courgette ovenschotel in haar mond zie rondgaan. Er valt een stukje aardappel uit haar mond.

Ik laat mijn hoofd op tafel vallen. De man aait over mijn rug.
” Het huishouden van Jan Steen is er niets bij. ” Fluistert hij in mijn oor.