De Tijn2012 eet altijd bij de gastouder. Iets wat ik altijd handig vind aangezien ik door mijn werk in de kinderopvang laat thuis ben. Thuiskomen, nog even spelen, pyjama aan, tandjes poetsen en naar bed.

Terwijl hij met een speel dingetje rond hobbelt vis ik mijn bordje eten ,door Oma gemaakt, uit de magnetron. Ik plof neer op de stoel en neem een grote hap. Vanuit mijn ooghoek zie ik de Tijn2012 heen en weer wiebelen. Mijn onderbewuste springt in het rond. Ik kijk angstvallig de andere kant op en tracht mijn onderbewuste te negeren.

‘’Mamma! Ik moet poepen!’’
-‘’Goh. Wat een timing. Jij doet dat altijd precies als IK aan het eten ben. Moet je op het potje?’’
‘’ Wil je ruiken, mamma?’’
-‘’Nou liever niet. Ik heb net een hap eten in mijn mond.’’
‘’ Maaahaam… ik wil een schone luier!’’
-‘’ Oh.. het zit al in de luier dus…potje skippen we dus maar.’’
Hij rent naar me toe en draait zijn billen naar me toe. Ik hoop op een wonder maar een penetrante poeplucht bereikt mijn neusgaten. Mijn maag maakt een sprongetje. Ik zucht en sta op. Dat eten komt later wel.

‘’ Tsjah. Kut he, mam.’’

Mijn hoofd draait zich abrupt naar dat van mijn moeder. Onze ogen worden groot.

– ‘’ Wat zei je, Tinus?’’ Vraag ik vol ongeloof.
Met grote blauwe ogen en zo onschuldig als de pest antwoord hij me.
‘’ Kut, mamma. Gaan we nu een schone luier doen?’’

Ik denk dat we ‘’het’’ punt bereikt hebben.