‘’Mamma, ik moet pugen.’’ Zegt de Tijn2012 beteuterd. De combinatie SP ligt nog niet zo lekker in het kleine peuter bekkie dus spelen wordt pelen en spugen wordt pugen. Hoe dan ook, ranzig.
Terwijl ik in mijn roze bolletjes pyjama de trap af huppel, is het diner van de bijna-kleuter in vrij vaste vorm op de grond van de badkamer gestort.
‘’ He getsie. Vriend toch, zat het dwars?’’ Zeg ik rustig.
‘’ Ja, mamma, ik kan morgen niet naar school. Ik ben ziek. ‘’ Zegt hij met een piepstemmetje.

Ik moet lachen. De Tijn2012 snottert en hoest er op los sinds ik hem terug heb (het type: zeehondenblaf in combinatie met een verstokte L&M roker). Toch vermoed ik dat er toch ook een hoop spanning op ligt. Oh, en dat tweede Danoontje hadden we volgens mij ook niet moeten doen. Zie ik als ik naar het neergestorte eten kijk.

Voor de kerstvakantie heeft de Tijn2012 al afscheid genomen van de gastouder en zijn we hem zo langzamerhand aan het voorbereiden op het schoolgaande leven. Is het niet voor hem, dan wel voor mezelf. Een kind wat er ontzettend klaar voor is overigens, de verveling bij de gastouder nam enorm toe en de behoefte aan dingen leren werd steeds groter. Ik hang nog net de vlag niet uit want ik verheug me op het niet meer per dag hoeven regelen hoe laat hij bij de gastouder start en het idee dat ik de woensdag ochtend nu he-le-maal voor mezelf alleen heb (schrijven! Hoera! Of wassen en huishouden. Dat kan ook).

Na een vakantie van 2 weken bij pappa, waarbij ik mezelf los heb gerukt van het moederschap en er vrolijk op los gefeest, getinderd en geslapen heb, is hij sinds zaterdag avond weer bij mij. Nog even een dag flink rust erin alvorens ik zijn kleine rugzakje in kan pakken en hem bij school naar binnen kan schuiven. Gewapend met een supersonische-lekt-echt-niet-drinkbeker (dank Twitteraars voor jullie massale tips) een in delen stapelbaar fruitbakje én gymschoentjes zijn we er helemaal klaar voor. De avond van te voren pak ik alles in en kruip ik zelf ook vroeg onder de wol. De Tijn2012 heeft me zo vaak onder gehoest (HAND VOOR JE MOND POTDORIE) dat ik inmiddels ook keelpijn en een rokershoestje op voel komen, terwijl ik inmiddels een verstokte e-damper ben.
Ik heb een ontzettend onrustige nacht waarbij ik nachtmerries heb over mijn eigen basisschool verleden. Niet de meest leuke periode moet ik zeggen.

Om de paar uur worden we wakker. Uiteindelijk kruipt de Tijn2012 om half 6 bij me in bed. Ik laat het maar even. Twee kleine bijna-kleuter handjes aaien over mijn wang. ‘’ Mammaatje, ik vind je lief.’’ Fluistert hij. We doezelen beiden nog een uurtje weg.

Als mijn wekker gaat heb ik het gevoel alsof ik overreden ben door een tank. Met vlinders in mijn buik van de spanning probeer ik mijn ogen open te krijgen.

‘’ Mammaaaaaaa!! Ik moet pugen!!!’’ in een reflex pak ik de emmer die op een halve meter afstand van me staat en schuif de emmer onder zijn snuffert. Hij weet het altijd te presteren om míjn bed onder te kotsen dus inmiddels herken ik zijn peristaltisch gedans en word ik steeds sneller in handelen. Net op tijd gelukkig. Terwijl ik het emmertje onder het mondje vasthoud zucht ik eens diep. Hoe kan het ook anders. De Tijn2012 word over het algemeen áltijd ziek als het echt NIET handig is. Daarnaast heeft zijn moeder ook stevig door ontwikkelde slokdarmen. Ik vrees hier voor een genetisch dingetje.

Met een zwaar hoofd hijs ik ons de trap af. De Tijn2012 knalt meteen weer op de bank neer. Ik zit weer eens in een tweestrijd. Wat zal ik doen? Van mijn werk heb ik ’s middags al vrij, misschien kan ik de ochtend thuis werken? Naar school laten gaan? Laten uitzieken en thuis houden? Dan heeft het toch voordelen om bij je ouders te wonen en nog op zoek te zijn naar een woning. Overleggen geblazen.
Ik besluit hem te brengen, te overleggen met de juf, thuis te werken en als het niet gaat hem weer op te halen.
‘’ Mamma, ik ben ziek. Ik kan niet naar school he?’’ Piept de bijna-kleuter.  Ik probeer hem af te leiden en ga ondertussen door met ons klaar maken. Het romantische beeld van ’s ochtends gezellig fris en fruitig aan de eettafel een bammetje naar binnen werken is alles behalve romantisch. Het wordt haasten met halve vegen mascara op mijn wang, snel een smoothie naar binnen proppen, met een klodder spuug een veeg jam verwijderen en de bijna-kleuter achter de tablet omdat ik dan snel verder kan om de veeg mascara weg te poetsen.

Met grote ogen kijkt de Tijn2012 toe hoe ik een setje kleding (voor de zekerheid…) in zijn tas stop.
‘’ Mamma, als ik in mijn broek plas gaan ze me uitlachen. Dat vind ik niet leuk.’’ Zegt hij terwijl ik een pruillipje zie opkomen. Mijn hormonen gaan als een razende tekeer en voor ik het weet voel ik tranen opkomen. Hoe komt hij daar nou bij? Ik vermoed iets dat er bij de gastouder is gezegd…
‘’ Lieverd, het is niet erg om in je broek te plassen. Het kan een keer gebeuren. Is niet erg. Ze gaan niet lachen. We lopen straks eerst nog even langs de w.c. zodat je echt zeker weet waar hij is, goed? En als je voelt dat je moet, moet je gewoon meteen gaan. Dat kun je heel goed.’’ zeg ik terwijl ik mijn tranen inslik. Hij lijkt tevreden met het antwoord. Ik kijk nog eens goed naar mijn bijna-kleuter. Na bijna 4 jaar ken ik hem verrekte goed. Hij is echt hondsberoerd. Ik voel me schuldig. Anderzijds weet ik dat het beter is om het even te proberen. Anders wordt het alleen maar moeilijker.

In de auto lijkt hij even een opleving te krijgen. Hij babbelt er op los. We stappen uit en lopen het schoolplein op. Ik word door diverse ouders aangestaard. De niet al te grote school zal vast ons kent ons zijn, denk ik bevooroordeeld. Ik zak op mijn hurken en de Tijn2012 vlijt zich tegen me aan. Twee kleine handjes gaan door mijn haar en ik voel een schraal wangetje tegen mijn wang. Ik zucht diep. Niet huilen Fiek. Kom op. Spreek ik mezelf streng toe. De deuren gaan open en we lopen in de meute mee naar binnen. Bij de kapstokken zie ik dat hij al een naam kaartje heeft. Beduusd en koortsig kijkt hij toe hoe ik zijn jasje en tasje ophang. Te moe om boe of bah te zeggen.
‘’ Je gaat nog wel even mee he, mamma? ‘’ Smeekt de Tijn2012 me met grote rode en zieke ogen. We lopen naar binnen en groeten de juf die ik nog niet eerder heb gezien. Hij wordt warm onthaald. Een jonge dame waar de liefheid en de zorgzaamheid van af straalt. Ze neemt even de tijd voor ons en volgens mij merkt ze aan me dat ik het spannender dan de Tijn2012 vindt. De Tijn2012 kruipt onder mijn jas om zich te verstoppen. Voorzichtig vis ik hem eruit en ga op een kinderstoeltje zitten.

‘’ Blijf maar even zitten bij hem, dit is het inloop moment. Laat hem maar even wennen. Is veiliger met mamma bij hem. ‘’ Zegt de juf tegen me. Blij dat ik niet meteen weg hoef kruipt de Tijn2012 nog dichter tegen me aan. Ik herken het gevoel van even de kat uit de boom kijken in een hoekje bij hem. Ik heb precies hetzelfde en duik niet overal bovenop. Even de ruimte in je opnemen, kijken en je plan bepalen. Er is nog een andere dame die vandaag ook start. Vrolijk stort ze zich op de andere kinderen en babbelt er op los terwijl ze haar moeder vrolijk gedag zegt. Ik ben even jaloers. De moeder en ik vangen elkaars blik en wisselen een vluchtige glimlach uit.
Na een kwartier lijkt de Tijn2012 wat te ontspannen en probeer ik te stimuleren dat hij bij de anderen gaat kijken. Hij wil niet bij de andere kinderen kijken, maar wil wel wat anders doen. Ik zeg dat hij het aan de juf moet vragen. Hand in hand lopen ze naar de kast en zoeken ze een spelletje uit wat hij wil doen. ‘’ Kom jij bij me zitten?’’ vraagt de Tijn2012 zachtjes aan de juf.  De juf is te druk met de andere kinderen dingen uitleggen, waardoor hij meteen weer naar me toe komt. Na 5 minuten spelen komt de juf op ons af. De Tijn2012 rommelt met een spelletje terwijl ik er naast zit.
‘’ Ik ga zo maar, hij lijkt redelijk ontspannen en ik ken hem een beetje.’’ Zeg ik.
Ze wacht even of ik nog meer ga zeggen en kijkt me vragend aan.
‘’ Hij moet er even doorheen. Als ik langer blijf dan wordt het alleen maar moeilijker. ‘’ Voeg ik er aan toe.
Ze glimlacht naar me.
‘’ Het is ook spannend. Voor jullie beiden. Fijn dat hij even rustig kon opstarten. Neem even afscheid en dan ga ik zo verder. Geniet van je vrije ochtend.’’ Zegt ze vrolijk.
‘’ Ik ga nog een paar uur werken, maar ik ben thuis. Bel me maar als het niet gaat.’’ Roep ik.
Ik geef de Tijn2012 een dikke kus en hij aait me nog even. Ik draai me vlug om en loop de deur uit. Terwijl ik halverwege de gang ben loop ik terug om nog even door het raampje te gluren. De man die in de gang staat kijkt me vragend aan. Ik kijk snel en zie een bijna-kleuter beduusd om zich heen staren. Ik ren het schoolgebouw uit terwijl de tranen achter mijn ogen branden.

Dit is dus het cliché.