Met een grote lach kijkt hij me aan terwijl we het kippenstukje naar het bureau rijden. Bepakt en bezakt, want uiteraard moet mijn hippe handtas die ontzettend onhandig is óók mee. Met sleutels in mijn mond, 2 tassen op mijn rug en een hele hoop kilo’s in de maxicosi schuifel ik naar de deur.

De vorige keer zo vrolijke mevrouw van het bureau is nu wat minder vrolijk. Ik geef haar mijn boek en ze zegt me nog even te wachten met m’n baby uitkleden. De arts is nog even bezig.

Momenteel zijn de handen het prachtigste wat er is. Uitgebreid worden ze bekeken. ‘’ ahh hij duimt’’ zegt een vrouw die over mij heen komt hangen. Ik kijk haar vragend aan. ‘’ wij doen niet aan duimen. Er gaan vuisten in.’’ Even van haar stuk gebracht bedenk ik me dat mijn opmerking wat raar over kan komen bij vreemde mensen. Ik besluit mijn mond verder te houden want ik weet dat als ik het verder ga uitleggen ze waarschijnlijk zal denken dat ik compleet losgeslagen ben.

Er komt een vaag dampje mijn neusgat binnen. Jackpot! Gelukkig ben ik voorbereid. Zoals het een goede moeder betaamd. De vader die tegenover mij zit, met zijn paar weken oude baby haalt z’n neus op en kan zijn gezicht niet in de plooi houden. Hij heeft gelijk. Het stinkt. Heel erg.

Ik krijg inmiddels ook een knikje dat ik hem niet weer aan hoef te kleden en doe hem zijn badjas aan. Ingewikkeld wordt hij gemeten. Er hangt een vrouw boven z’n hoofd dus meneer zit uitgebreid met de vrouw te sjansen. Hij mag z’n luier aanhouden als hij wordt gewogen. Lachend leg ik hem op de weegschaal.

De mevrouw praat iets onverstaanbaars. Ik kijk haar vragend aan. Ze drukt op wat knopjes en roept ‘’ oh jee’’. Even is ze stil maar dan weer op nieuw ‘’ oh jee , ik ga hem nog een keer wegen hoor‘’. Ik bedenk me vreselijke taferelen dat mijn kind minstens 5 kilo afgevallen is, vreselijk ondervoed en dat ik de kinderbescherming  op m’n dak krijg. Ik besluit niks te zeggen en het maar af te wachten. Dan loopt ze naar de arts. ‘’ oh jee, hij is niet aangekomen maar gelijk gebleven’’ . mijn mond valt open. Langzaam doe ik hem weer dicht en vraag me af waarom hier nou zo’n probleem van wordt gemaakt. Ik slik mijn woede in en speel wat met mijn Pino. Dan mag ik naar de arts.

Wederom beginnen ze over de verhuizing. ‘’ ja ja, mooi huis ja, ja ja pittig,ja ja nooit meer maar het komt allemaal goed. Ja ja nu dolgelukkig’’. Ik zucht. Ondertussen bedenk ik me wat ik deze avond zal eten.

Of ik al aan de groente en fruit zit? Ik schrik wakker.

Man, ik ben blij dat ik er een fatsoenlijke fles in krijg. Dat ik ’s avonds aan een papfles zit vind ik al heel wat.

‘’ euh, ik leef eigenlijk van dag tot dag. Ben eigenlijk niet zo bezig met zijn voeding’’

Ik zie een wenkbrauw omhoog schieten en even ben ik bang dat hij niet meer zal zakken.

Ik probeer het goed te praten maar maak het in eerste instantie alleen maar erger. hakkelend en met een rood hoofd doe ik mijn mond maar dicht.

uiteindelijk zakt de wenkbrauw en zegt ze dat ze het snapt.

Ze legt me wat uit over de groente die ik binnenkort kan gaan geven.

Verder is alles goed en worden de spuiten gemaakt.