Met mijn verhuizing anderhalf jaar geleden van Amersfoort naar Utrecht, heb ik ook afstand moeten doen van mijn geliefde Hugo. Hugo en ik hebben eindeloze uren lief en leed gedeeld. Samen. Ondanks dat ik hem stevig afgerost heb ( iets met grote zuilen in parkeer garages, paaltjes, andere auto’s en dergelijken) was hij mijn grootste vriend. Hugo bleef bij de pappa van Tijn en ik was aangewezen op mijn fiets (het doet nog steeds pijn).

Laat ik nou niet zo’n fiets held te zijn. Ik hou alleen van fietsen in een kek sportbroekje. Met muziek op mijn kop en 2 uur knallen in de polder. Maar niet als het moet. Of als het regent. Of waait. Of koud is. Of sneeuwt. Of met een miepende peuter achterop. Helaas gaat het nog steeds bagger in de kinderopvang (daar schreef ik eerder een blogje over) en liggen de geweldige banen niet voor het oprapen. 1+1= 2: en dat is in dit geval geen auto. De fiets dus. Ik beschik sinds vorig jaar over een heuse mamma fiets (met dank aan paps, mams en de grote broer). De tanks onder de fietsen. Een groot rood gevaarte, loei zwaar, inclusief bak (zonder bloemetjes. Die horen niet op een fiets) en een buitenaardse schiet stoel die dienst doet als kinderzitje.

Elke dag zit ik ruim een uur op de fiets. Eerst om de peuter naar de gastouder te brengen en vervolgens een barre tocht door de krochten van Utrecht te gaan om op mijn werk te komen. Soms mis ik de auto. Het enige voordeel wat fietsen heeft is dat ik nog een beetje aan beweging kom (de kilo’s gingen er nu langzaam aan in plaats van snel) en simpelweg omdat ik sneller ben dan met de auto in de stad. Nou ben ik een op en top stadsmeisje. Geboren in Rotterdam, opgegroeid in Amersfoort en al jaren werkzaam in Utrecht en dus wel wat gewend qua drukte. Maar dat fietsen in Utrecht is toch wel een geheel andere ervaring dan in Amersfoort. In het uur dat ik minimaal op de fiets zit op een dag verbaas ik me enorm. Ik denk dat het overgrote deel Utrechters niet heeft mee gedaan aan het verkeersexamen.

Eigenlijk verbaas ik me niet maar erger ik me vooral. Mijn top 10 grootste erger punten in het fiets verkeer.

• Klauwtjes niet uitsteken als je links of rechts af wil slaan. Als je geluk hebt en goed op let kun je een hoofdje de juiste kant op zien bewegen. Dan weet je dat je in moet houden zodat die gene zonder een stalen tank in zijn bil veilig thuis kan komen. Nog irritanter als je ineens vol in de ankers moet omdat iemand dus beiden niet doet en ineens besluit af te slaan.
• Klauwtjes uitsteken op een uiterst subtiele manier dat je nog steeds niet weet of iemand af gaat slaan of gewoon even zijn vingers strekt.
• Appen/bellen/of andere schit doen op de fiets en zo hard zwabberen dat je er zowel links als rechts niet om heen kunt.
• Midden op het fietspad fietsen. Sjonge jonge. Houd gewoon rechts aan.
• Keihard bellen of schreeuwen als je er langs wil.
• Fietsbumperklevers.
• Aan de verkeerde kant van de weg fietsen en dan ook nog vloeken als je er niet fatsoenlijk langs kan. Volgens mij is het nog steeds zo dat je in NL aan de rechterkant van de weg fietst? Houd dan je snavel dicht als je zelf fout zit.
• Klinkers in plaats van mooi geasfalteerde fietspaden. Klinkers en ik kunnen niet samen (iets met hoge hakken) maar ook op de fiets is het killing. Op een lood zware fiets word ik negen van de tien keer van mijn zadel gelanceerd door wegen die niet mooi egaal zijn. Doe er wat aan, het doet pijn.
• Met z’n tweeën naast elkaar fietsen en weigeren uit te wijken als je met grote haast er langs moet.
• In ‘’mijn’’ tempo meefietsen en er achter blijven hangen. Als ik inhoud ook inhouden, als ik harder ga ook harder. Ik kijk dan constant over mijn schouder in de angst een of andere serie verkrachter achter me te hebben met foute bedoelingen.

Ook denk ik dat de economie weer op poten is door een APK voor fietsen in brengen. Als je af en toe ziet wat voor fietsen er rond ‘fietsen’. 30 slagen in 1 wiel, met touwtjes of duct tape aan elkaar geplakt in de meest bizarre vormen. Binnenkort verhuis ik weer naar Amersfoort. Dan moet ik weer elke dag met de auto maar de planning was om mijn fiets in Utrecht te laten staan bij de gastouder zodat ik kan fietsen naar mijn werk. Als het niet te koud is. Of te hard waait. Of regent. Of sneeuwt. Of gewoon uit pure luiheid.  Dan pak ik de auto.

Follow my blog with Bloglovin