Buikspierkwartier
” Kom op! Nog 10… 9….8….Kom op!” Hoor ik mijn trainer in mijn oor tetteren.
” Ik weet niet hoor, trainen kan je wel maar ik denk dat je toch even terug naar school moet. Jouw tellen vind ik een discutabel puntje. Ik heb nog nooit iemand zo traag van 10 naar 0 horen aftellen.” Pers ik mopperend uit mijn mond terwijl er zweet druppels op de rode mat vallen. Ik lig met mijn billen in de lucht in plank houding terwijl ik met mijn armen om de beurt, op een kussen ram. Als we eindelijk bij nul zijn stort ik door mijn hoeven en slaak ik een diepe zucht. Languit op mijn buik hijg ik als een bezetene en hunker naar een zak verse zuurstof.
” Kom op Fiek, nog even een stukje fietsen.” Zegt hij met een zelfingenomen lachje. Gekscherend noem ik hem vaak een sadist. Ondanks dat het de beste ’therapeut’ is die ik in tijden heb gehad.
Ik rol met mijn ogen bij het idee. Mijn minst favoriete buikspieroefening. Ik voel me altijd een aangestrande spartelende walrus met eczeem onder de vinnen . Echter, mijn eigenwijsheid en doorzettingsvermogen nekt me dus ik spartel zwetend verder en doe wat me is opgelegd. Hoewel ik nog wel eens zucht, puf, steun en theatraal mopper, merk ik na een aantal maanden wel degelijk héél veel verschil.