Mannen en vrouwen, Adam en Eva, water en vuur. En ook weer zo intrigerend en verslavend. Wat begon als wat gefilosofeer op zondag is nu een “ding” . Tim en Fieke reageren vanuit het perspectief van hun “soortgenoten” op een stelling of hersenspinsel. Zoek de verschillen en leer er van. Maar nog beter.. geniet ervan. Reacties zijn altijd welkom

‘Whatsappen’

Dat ik (lichtelijk) social media verslaafd ben is geen verrassing. Grootste irritatiepunt van de Pappa van de Tijn2012 toen we nog samen waren, maar ook krijg ik steeds vaker commentaar van de Opa en Oma van de Tijn2012 (‘’ Is het ding al vergroeid met je hand?’’) Hoewel ik ‘m af en toe bewust weg leg, krijg ik de kriebels als ik niet alle porretjes, DM berichten, whatsappjes, tweets en de hele reutemeteut kan bekijken. Compleet nutteloze informatie negen van de tien keer. De meerdere groepsgesprekken (ja, ik vind ze leuk!) laten me vaak gierend van de bank af rollen. Naast het feit dat het ook allemaal gewoon heel praktisch is. Even snel wat regelen met de OR, vrienden of de groepsapp met Pap en Mam.

Toen ik onlangs om 20:00uur in slaap was gevallen en de volgende ochtend mijn telefoon pakte (want ja, dat doe ik ook als eerste als ik wakker word. Ik zet de wekker namelijk uit) had ik 265 appjes in vier gesprekken, 20 berichten in drie DM gesprekken en tien nieuwe mailtjes. Aangezien ik een nieuwsgierig aagje ben lees ik ook altijd alles. Wat nou geen tijd om te lezen, je wil toch weten hoe de date van je vriendin was, welke nieuwe schoenen er zijn aangeschaft en wat katten nog meer voor vreemde capriolen kunnen uithalen?

Dat ik zo in elkaar steek is mijn ding, maar dat anderen niet zo zijn gaat er bij mij niet altijd in. Zo krijg ik dus ook de vinkentering van die blauwe vinkjes op whatsapp. Zeker als ik snel antwoord wil (iets met ongeduld…)
De wederhelft heeft alles uit staan. Ik kan niet zien wanneer ze online is geweest en of ze mijn noodkreten überhaupt heeft gelezen. Bij haar weet ik dat ze soms gewoon geen zin heeft om te lezen of te reageren en daar heb ik dan dus ook vrede mee. Zolang ik het wéét van mensen kan ik het prima loslaten. Maar als ik het whatsapp gedrag nog niet uitgebreid geanalyseerd heb blijft dat een dingetje.

Ik laat me weer eens veel te veel afleiden door mijn telefoon. Het schrijven lukt niet.
Uit onvrede smijt ik mijn telefoon in mijn tas. Ik besluit even een middag twitter,porretjes,facebook en snapchat vrij te gaan en rijd na een wandeling naar mijn wederhelft. Ik ga gewoon ouderwets appen. Met mijn mond. We kletsen uitgebreid bij. Als ik na een paar uur mijn telefoon pak omdat we naar huis gaan en even check hoe laat het is, zie ik eindelijk een appje waar ik op hoopte. Mijn hart maakt een sprongetje… Dat loslaten is zo gek nog niet. Ik denk dat ik vaker mijn telefoon weg ga leggen.  Ik hou in ieder geval heel veel tijd over.

“Vroegah” lieve lezers en lezeressen, was “we bellen!” nog een vrijblijvende kreet. Na afloop van een bezoek aan de kroeg, of zakelijk of nadat je een leuk iemand in de bus had ontmoet wisselde je nummers uit en met de kreet “we bellen” wist je het direct. Die belt niet… en zo ja, dan is dat een meevaller. Of een tegenvaller natuurlijk.  De personen die verwachten dat je nat het uitwisselen van nummers daadwerkelijk contact op zou nemen, overigens altijd vrouwen, waren in de minderheid.  Dus bleef de “straf”  niet (direct) reageren beperkt tot een SMS-je met als context “heb je mijn nummer wel goed genoteerd?” iets wat je, met de ingebakken smoes dat je inderdaad beiden een verkeerd nummer had, makkelijk kon negeren.
  Begin 2010 gebeurde er iets wat alles zou veranderen.. de introductie van WhatsApp. Het sturen van een appje wordt als risico lozer en vrijblijvender ervaren dan bellen, maar brengt tegelijk een heel eigen cultuur met zich mee.
Mensen (lees: vrouwen) die de hele dag alles wat ze meemaken delen met vriendinnen inclusief de evaluatie van een date, tijdens het daten. Het “per ongeluk” geven van een verkeerd nummer wordt door en de profielfoto’s en het feit dat nummers nu veelal al voor een date bekend zijn (want Tinder) of in de eerste minuten worden opgevraagd een stuk lastiger. Kortom: shit en shizzle!
  Want: denk after date. Gelijk bij thuiskomst appen dat het leuk was (stalker!!) of dat het niets wordt (lafbek, dat had je in mijn gezicht moeten zeggen. Niet appen (eikel, dan wel botterik) of nog erger online ZIJN en NIET reageren op een app van de ander. Pfffffff….  Heel vermoeiend.  En ook hier, er zijn mensen (lees wederom vrouwen) die dus de hele dag in de gaten zitten te houden of je online bent.
  Ik heb me er bij neer gelegd: goed doe je het nooit qua app gedrag. Dus doe ik maar wat me goed dunkt.  En dat betekent in mijn geval ook “offline” pauzes. En als je dat niet bevalt…. We bellen!