Mannen en vrouwen, Adam en Eva, water en vuur. En ook weer zo intrigerend en verslavend. Wat begon als wat gefilosofeer op zondag is nu een “ding” . Wekelijks reageren Tim en Fieke vanuit het perspectief van hun “soortgenoten” op een stelling. Zoek de verschillen en leer er van. Maar nog beter.. geniet ervan. Nóg benieuwder zijn we naar jullie reacties.
Wat is het verschil tussen mannen en vrouwen tijdens verliefdheid?
“Mam, ik ben op Kim” (Klaartje, Kees, Kadisha…). Als ik zo’n mededeling als kind aan de eettafel deed, tijdens de thee meestal, wisten mijn ouders direct genoeg… Niet doorvragen. Deden ze dat wel dan kroop ik in mijn schulp, ging nukkig zwijgen of veranderde van onderwerp. Maakten ze dan de fout om na een week of twee weer eens te informeren hoe het toch met “Kim” ging was het antwoord (te) vaak “Duhhhh.. die is stom” en anders bleef het zwijgen. In het laatste geval… relatie bestendig en aan de gang.
Nadenkend over de stelling van deze week moest ik mijn “gedrag” rondom verliefd zijn analyseren en het gaf ook mij verrassende inzichten. Zo heb ik “de ex” pas aan mijn ouders voorgesteld toen ze een sleutel van mijn huis had en de kans dat men elkaar tegen het lijf zou lopen reëel was. Toegegeven, nu had ze die sleutel ook vrij snel, maar het patroon uit mijn jeugd bestond/bestaat dus nog. Ik heb nooit begrepen dat groepen mensen (inderdaad, ik bedoel vrouwen) zich juichend in het openbaar uit laten over de nieuwste liefde/verovering van een van hen en luidkeels in café, treincoupé of het park deze wetenswaardigheden delen. “Ow, echt…. Wow, wat fijn”.
In het algemeen vermoed ik dat mannen sowieso later naar buiten treden met hun verliefdheden en deze minder luid en minder vaak bejubelen. Voordeel: een stuk rustiger voor de omgeving, nadeel: de meest obsessieve stalkers zijn mannen, omdat ze blijven hangen in hun “eigen wereld” en er dus niemand is die de noodzakelijke “get over it” peptalk doet. Ook bij verbroken relaties zijn mannen meer eenzelviger en “lossen dat zelf wel op”, hoewel een “Kut voor je gozer, biertje?” uit de omgeving ongetwijfeld ook helpt.
Samenvattend: verliefde vrouwen delen hun vreugde en verdriet, verliefde mannen genieten en lijden in stilte. Or… is it just me?
Enigszins met verbazing (lees: grote ogen) las ik in een sneak-preview het stuk van Tim hierboven. NIET alles in de openbaarheid gooien? HOE dan? Ik kijk even kritisch naar mijn laatste verliefdheden.
laten we wel wezen, ik vind snel iemand leuk. Heel makkelijk ook. Maar bij échte verliefdheid, dan heb ik het over stotteren (ik? Stotteren? Ja, het kan!) trillende beentjes en niet meer eten, dat soort shit, dat heb ik niet vaak. Maar áls dat eenmaal zo ver is… dan ben ik ook van god los. Ik ben een spraakwaterval. Iedereen die het maar wil horen, krijgt te horen welke man ik adoreer. Mijn vorige verliefdheid ging zelfs zo ver dat ik dat volgens mij geuit heb aan de buschauffeur van de buurvrouw van de achternicht van de kapper. Als ik vrolijk huppelend dingen vergat op mijn werk werd ik keihard uitgelachen ‘’ Fijn he, Fiek. Verliefd zijn.’’ Met een knipoog.
Soms ook tot het vervelende af. Want ja, ik kan me voorstellen dat het voor mijn vriend(inn)en niet altijd leuk is hoe geweldig, mooi, knap en gut mag weten wat nog meer de man in mijn leven is. Wanneer ik in een spraakwaterval over de man in kwestie sprak zag ik wel eens wat ogen rollen en wat oogjes dichtvallen van vermoeidheid. Mijn overmatige enthousiasme heeft ook nog wel eens een keerzijde want de woorden ´´ Lieve Fiek, loop nou niet te hard van stapel..´´ heb ik ook menig maal gehoord. Naast een woorden kots van adoratie lijk ik ook obsessief bezig te zijn met de andere partij. Als Sherlock Holmes probeer ik alles over de ander te weten te komen. Daarnaast mijn telefoon nauwlettend in de gaten houden of ik nog een appje, mailtje of porretje van mijn ´grote liefde´ heb. En wanneer dat dan zo is fladderen als een vlindertje. Ik kan mezelf nog wel eens in dingen storten. Enerzijds siert me dat, anderzijds maakt het me ontzettend kwetsbaar. Nog kwetsbaarder als je dan uiteindelijk keihard gedumpt wordt. Maar gelukkig bestaan er dan veel goede vrienden en twitter om eens flink uit te huilen. Flink uithuilen in de meest dramatische vorm. Jezelf in de armen storten van hele lieve vrienden (of mamma) en gewoon een portie flink uit janken. Want ook liefdes verdriet wordt hier niet onder stoelen of banken gestoken.
Hoe ben jij als je verliefd bent???